fīnītīvus
fīnītīvus, a, um, adj. finio (post-Aug.), rhet. and gram. t. t. In rhetoric, defining, explaining: status, Quint. 3, 6, 5; 26: causa, id. 7, 3, 26.— In gram. Modus, definite, i. e. the indicative, Diom. p. 328 P.— Final: litterae, Mart. Cap. 3, § 240: quaestio, id. 5, § 466.