Scaife ATLAS

Back to dictionaries

Lewis and Short Latin Dictionary

fimbrĭātus
Fimbrĭātus
fĭmētum
fĭmus
fīnālis
fīnālĭtas
findo
fingĭbĭlis
fingo
fīnĭens
fīnĭo
fīnis
Fīnīte
fīnĭtĭmus or
fīnītĭo
fīnītīvus
fīnītor
fīnītus
fīo
fircus
firmāmen
View word page
fīnĭo
fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. finis, to limit, bound, enclose within boundaries (class.). Lit. In gen.: populi Romani imperium Rhenum finire, Caes. B. G. 4, 16, 4: quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis, Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3: rem res finire videtur (followed by terminare), Lucr. 1, 998: riparum clausas margine finit aquas, Ov. F. 2, 222: signum animo, Liv. 1, 18, 8: in ore sita lingua est, finita dentibus, Cic. N. D. 2, 59, 149.— In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis ὁρίζοντες nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92: circulus, Sen. Q. N. 5, 17, 2. Trop. To set bounds to, restrain, check: equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri? Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.: cupiditates satietate, id. ib. 2, 20, 64: deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas, Quint. 3, 8, 1.— For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign: sepulcris novis finivit modum, Cic. Leg, 2, 26, 66: AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO, id. ib. 2, 8, 20: spatia omnis temporis numero noctium, Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet; non enim aliter finiri potest, i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent ... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe ... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14: locum, in quo dimicaturi essent, Liv. 42, 47, 5: ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc., Quint. 7, 3, 3; cf.: rhetorice finitur varie, id. 2, 15, 1: sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur, id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.—Pass. impers.: de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc., Liv. 40, 44, 10.— To put an end to, to finish, terminate: bellum, Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1: prandia nigris moris, Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. πόνων πεπαυμένον): dolores morte, id. Fin. 1, 15, 49: tristitiam vitaeque labores molli mero, Hor. C. 1, 7, 17: labores, id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93: dolores, id. ib. 2, 3, 263: studia, id. Ep. 2, 2, 104: amores, id. C. 1, 19, 4: sitim, id. Ep. 2, 2, 146: honores aequo animo, Vell. 2, 33, 3: vitam mihi ense, Ov. Tr. 3, 7, 49: vitam voluntariā morte, inediā, etc., Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157; so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit, Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43: praecipitare te et finire, Sen. Cons. ad Marc. 3, 3: (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat, Tac. A. 14, 51: animam, Ov. M. 7, 591: (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum, Quint. 11, 3, 37; cf.: ut verbum acuto sono finiant, to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.—Pass., to come to an end, close, be ended, terminate: ut senten tiae verbis finiantur, end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.: nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur, id. Or. 49, 164: Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant, Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.— In partic. (poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease. To finish speaking, draw to a close, end: finierat Paean, Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.: finiturus eram, sed, etc., id. A. A. 1, 755: ut semel finiam, Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.: denique, ut semel finiam, id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.— To come to one's end, to die: sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno, Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.: qui morbo finiuntur, Plin. Ep. 1, 12, 2: Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur, Just. 27, 3, 12; cf.: finita Juliorum domo, become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical: et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant, Cic. Or. 51, 170.—Sup.: finitissimus, Prisc. 1076 P.—Adv.: fīnītē. * (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits: avarus erit, sed finite, Cic. Fin. 2, 9, 27.— * (Acc. to II. B.) Definitely, specifically: referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite, Gell. 14, 7, 9.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
fīnĭo
Headword (normalized):
fīnĭo
Headword (normalized/stripped):
finio
IDX:
18218
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n18201
Key:
finio

Data

{'content': "fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. finis, to limit, bound, enclose within boundaries (class.). Lit. In gen.: populi Romani imperium Rhenum finire, Caes. B. G. 4, 16, 4: quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis, Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3: rem res finire videtur (followed by terminare), Lucr. 1, 998: riparum clausas margine finit aquas, Ov. F. 2, 222: signum animo, Liv. 1, 18, 8: in ore sita lingua est, finita dentibus, Cic. N. D. 2, 59, 149.— In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis ὁρίζοντες nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92: circulus, Sen. Q. N. 5, 17, 2. Trop. To set bounds to, restrain, check: equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri? Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.: cupiditates satietate, id. ib. 2, 20, 64: deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas, Quint. 3, 8, 1.— For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign: sepulcris novis finivit modum, Cic. Leg, 2, 26, 66: AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO, id. ib. 2, 8, 20: spatia omnis temporis numero noctium, Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet; non enim aliter finiri potest, i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent ... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe ... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14: locum, in quo dimicaturi essent, Liv. 42, 47, 5: ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc., Quint. 7, 3, 3; cf.: rhetorice finitur varie, id. 2, 15, 1: sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur, id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.—Pass. impers.: de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc., Liv. 40, 44, 10.— To put an end to, to finish, terminate: bellum, Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1: prandia nigris moris, Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. πόνων πεπαυμένον): dolores morte, id. Fin. 1, 15, 49: tristitiam vitaeque labores molli mero, Hor. C. 1, 7, 17: labores, id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93: dolores, id. ib. 2, 3, 263: studia, id. Ep. 2, 2, 104: amores, id. C. 1, 19, 4: sitim, id. Ep. 2, 2, 146: honores aequo animo, Vell. 2, 33, 3: vitam mihi ense, Ov. Tr. 3, 7, 49: vitam voluntariā morte, inediā, etc., Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157; so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit, Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43: praecipitare te et finire, Sen. Cons. ad Marc. 3, 3: (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat, Tac. A. 14, 51: animam, Ov. M. 7, 591: (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum, Quint. 11, 3, 37; cf.: ut verbum acuto sono finiant, to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.—Pass., to come to an end, close, be ended, terminate: ut senten tiae verbis finiantur, end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.: nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur, id. Or. 49, 164: Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant, Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.— In partic. (poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease. To finish speaking, draw to a close, end: finierat Paean, Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.: finiturus eram, sed, etc., id. A. A. 1, 755: ut semel finiam, Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.: denique, ut semel finiam, id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.— To come to one's end, to die: sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno, Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.: qui morbo finiuntur, Plin. Ep. 1, 12, 2: Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur, Just. 27, 3, 12; cf.: finita Juliorum domo, become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical: et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant, Cic. Or. 51, 170.—Sup.: finitissimus, Prisc. 1076 P.—Adv.: fīnītē. * (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits: avarus erit, sed finite, Cic. Fin. 2, 9, 27.— * (Acc. to II. B.) Definitely, specifically: referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite, Gell. 14, 7, 9.\n", 'key': 'finio', 'type': 'main'}