fĕrentārĭus, ii, m. Sanscr. dhvar-, laedere, destruere, Corss. Krit. Beitr. p. 178, a sort of light troops who fought with missile weapons (syn. rorarii). Prop.: ferentarii equites hi dicti, qui ea habebant arma, quae ferrentur, ut jaculum, Varr. L. L. 7, § 57 Müll.; cf. id. ap. Non. 520, 11 sq.: erant inter pedites, qui dicebantur funditores et ferentarii, qui praecipue in cornibus locabantur et a quibus pugnandi sumebatur exordium: sed hi et velocissimi et exercitatissimi legebantur, Veg. Mil. 1, 20; cf. also Paul. ex Fest. p. 85, 7; 93, 14; and 369, 5 Müll.: postquam eo ventum est, unde a ferentariis proelium committi posset, Sall. C. 60, 2.—Sing. collect.: ferentarius gravisque miles, illi telis adsultantes, hi conserto gradu, Tac. A. 12, 35.—* Transf., one who is active or ready: illum tibi Ferentarium esse amicum inventum intellego, a friend ready to assist, Plaut. Trin. 2, 4, 55.