fācundus, a, um, adj. fari, that speaks with ease or fluency, eloquent (syn.: disertus, eloquens; loquax, dicax): qui facile fantur, facundi dicti, Varr. L. L. 6, § 52 Müll. (not freq. till after the Aug. period; not in Cic. or Caes.; cf. facundia). Prop.: satis facundu's: sed jam fieri dictis compendium volo, Plaut. Capt. 5, 2, 12: suavis homo, facundus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 250 ed. Vahl.); Sall. J. 95, 3: loquax magis quam facundus, id. ap. Quint. 5, 2, 2; and ap. Gell. 1, 15, 13: Mercuri, facunde nepos Atlantis, Hor. C. 1, 10, 1: Ulixes, Ov. M. 13, 92: facundum faciebat amor, id. ib. 6, 469: Rufus, vir facundus, Tac. H. 1, 8: facundus et promptus, Suet. Calig. 53 et saep.—Comp.: in omnibus gentibus alius alio facundior habetur, Quint. 12, 10, 44.—Sup.: facundissimus quisque, Quint. 12, 2, 27.— Transf., of things: ut ingenia humana sunt ad suam cuique levandam culpam nimio plus facunda, Liv. 28, 25 fin. (al. fecunda): lingua, Hor. C. 4, 1, 35: ōs, Ov. F. 5, 698: vox, id. ib. 4, 245: Juv. 10, 274: Gallia, id. 15, 111: facunda et composita oratio, Sall. J. 85, 26: dictum, Ov. M. 13, 127: versus, Mart. 12, 43, 1: antiqua comoedia facundissimae libertatis, Quint. 10, 1, 65.—Hence, adv.: fācunde, with eloquence, eloquently: nimis facete nimisque facunde mala es, Plaut. Mil. 4, 4, 5: quamvis facunde loqui, id. Trin. 2, 2, 99: alloqui, Liv. 28, 18, 6: exsequi aliquid, Tac. A. 12, 58: miseratur, id. ib. 1, 39.—Sup.: describere locum, Sen. Suas. 2 med.: accusare vitia, Gell. 13, 8, 5.