dis-plĭcĕo
dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. placeo, to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat, displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.— Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen., to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens, uneasy, Scrib. Comp. 188.
No short def.
Headword (normalized):
dis-plĭcĕo
Headword (normalized/stripped):
dis-pliceo
Intro Text:
dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. placeo, to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat, displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.— Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen., to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens, uneasy, Scrib. Comp. 188.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n14334
No citations.
{
"content": "dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. placeo, to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat, displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.— Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen., to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens, uneasy, Scrib. Comp. 188.\n",
"key": "displiceo",
"type": "main"
}