dis-plĭcĕo
            
          
          dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. placeo, to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat,   displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.— Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen., to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens, uneasy, Scrib. Comp. 188.
          
         
        No short def.
        
        
          
          
            Headword (normalized):
            dis-plĭcĕo
           
          
            Headword (normalized/stripped):
            dis-pliceo
           
          
            Intro Text:
            dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. placeo, to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat,   displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.— Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen., to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens, uneasy, Scrib. Comp. 188.
           
          
          
            URN:
            
              urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n14334
            
           
          
         
        No citations.
        
        
          {
  "content": "dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. placeo, to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat,   displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.— Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen., to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens, uneasy, Scrib. Comp. 188.\n",
  "key": "displiceo",
  "type": "main"
}