dĭācŏnus
dĭācŏnus, i (collat. form in plur.: diacones, Vulg. Tim. 3, 8; 12: diaconibus, id. Phil. 1, 1), m., = διάκονος, in eccl. Lat., a servant or minister of the church, a deacon, Tert. Praescr. 3; Cod. Just. 1, 3, 6 et saep. —dĭācŏnissa, ae, f., a deaconess, Cod. Just. 1, 3, 9; Orell. Inscr. 4872 al.
No short def.
Headword (normalized):
dĭācŏnus
Headword (normalized/stripped):
diaconus
Intro Text:
dĭācŏnus, i (collat. form in plur.: diacones, Vulg. Tim. 3, 8; 12: diaconibus, id. Phil. 1, 1), m., = διάκονος, in eccl. Lat., a servant or minister of the church, a deacon, Tert. Praescr. 3; Cod. Just. 1, 3, 6 et saep. —dĭācŏnissa, ae, f., a deaconess, Cod. Just. 1, 3, 9; Orell. Inscr. 4872 al.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n13684
No citations.
{
"content": "dĭācŏnus, i (collat. form in plur.: diacones, Vulg. Tim. 3, 8; 12: diaconibus, id. Phil. 1, 1), m., = διάκονος, in eccl. Lat., a servant or minister of the church, a deacon, Tert. Praescr. 3; Cod. Just. 1, 3, 6 et saep. —dĭācŏnissa, ae, f., a deaconess, Cod. Just. 1, 3, 9; Orell. Inscr. 4872 al.\n",
"key": "diaconus",
"type": "greek"
}