View word page
dē-testor
dē-testor, ātus, 1, v. dep. a. In relig. lang. To curse while calling a deity to witness, i. e. to execrate, abominate (for syn. cf.: abominari, adversari, abhorrere, horrere, devovere, execrari): cum (te) viderunt, tamquam auspicium malum detestantur, Cic. Vatin. 16, 39: omnibus precibus detestatus Ambiorigem, * Caes. B. G. 6, 31 fin.; cf.: caput euntis hostili prece, Ov. M. 15, 505: dira exsecratio ac furiale carmen detestandae familiae stirpique compositum, Liv. 10, 41: exitum belli civilis, Cic. Phil. 8, 2 fin. et saep.— To call to witness, = testor, obtestor: summum Jovem, deosque, Plaut. Men. 5, 2, 60. — To call down upon, denounce while invoking a deity: minas periculaque in caput eorum, Liv. 39, 10, 2: deorum iram in caput infelicis pueri, Plin. Ep. 2, 20, 6.— To hate intensely, detest, abominate, abhor: causam auctoremque cladis, Tac. H. 2, 35 fin.: civilia arma adeo detestari, felt such abhorrence for, Suet. Oth. 10: sortem populi Romani, id. Claud. 3: viam pravam Vulg. Prov. 3, 13.— Transf., to avert from one's self by entreaty, to ward off, avert, remove, sc. an evil from one's self or others, = deprecari, to deprecate: ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer, Cic. Cat. 1, 11: memoriam consulatus tui a republica, id. Pis. 40, 96: invidiam, id. N. D. 1, 44, 123: o di immortales, avertite ac detestamini hoc omen, id. Phil. 4, 4, 10.— In judic. lang., to renounce solemnly or under oath: detestatum est testatione denuntiatum, Dig. 50, 16, 238; cf. ib. § 40, and detestatio, II.: Servius Sulpicius in libro de sacris detestandis, etc., Gell. 7, 12, 1.!*? In a pass. sense, Ap. Mag. p. 307, 24; August. Ep. ad Macr. 255.—Esp., in the part. perf., detested, abominated: detestata omnia ejusmodi repudianda sunt, Cic. Leg. 2, 11, 28: bella matribus detestata, Hor. Od. 1, 1, 25.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
dē-testor
Headword (normalized):
dē-testor
Headword (normalized/stripped):
de-testor
Intro Text:
dē-testor, ātus, 1, v. dep. a. In relig. lang. To curse while calling a deity to witness, i. e. to execrate, abominate (for syn. cf.: abominari, adversari, abhorrere, horrere, devovere, execrari): cum (te) viderunt, tamquam auspicium malum detestantur, Cic. Vatin. 16, 39: omnibus precibus detestatus Ambiorigem, * Caes. B. G. 6, 31 fin.; cf.: caput euntis hostili prece, Ov. M. 15, 505: dira exsecratio ac furiale carmen detestandae familiae stirpique compositum, Liv. 10, 41: exitum belli civilis, Cic. Phil. 8, 2 fin. et saep.— To call to witness, = testor, obtestor: summum Jovem, deosque, Plaut. Men. 5, 2, 60. — To call down upon, denounce while invoking a deity: minas periculaque in caput eorum, Liv. 39, 10, 2: deorum iram in caput infelicis pueri, Plin. Ep. 2, 20, 6.— To hate intensely, detest, abominate, abhor: causam auctoremque cladis, Tac. H. 2, 35 fin.: civilia arma adeo detestari, felt such abhorrence for, Suet. Oth. 10: sortem populi Romani, id. Claud. 3: viam pravam Vulg. Prov. 3, 13.— Transf., to avert from one's self by entreaty, to ward off, avert, remove, sc. an evil from one's self or others, = deprecari, to deprecate: ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer, Cic. Cat. 1, 11: memoriam consulatus tui a republica, id. Pis. 40, 96: invidiam, id. N. D. 1, 44, 123: o di immortales, avertite ac detestamini hoc omen, id. Phil. 4, 4, 10.— In judic. lang., to renounce solemnly or under oath: detestatum est testatione denuntiatum, Dig. 50, 16, 238; cf. ib. § 40, and detestatio, II.: Servius Sulpicius in libro de sacris detestandis, etc., Gell. 7, 12, 1.!*? In a pass. sense, Ap. Mag. p. 307, 24; August. Ep. ad Macr. 255.—Esp., in the part. perf., detested, abominated: detestata omnia ejusmodi repudianda sunt, Cic. Leg. 2, 11, 28: bella matribus detestata, Hor. Od. 1, 1, 25.
IDX:
13544
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n13530
Key:
detestor

Senses and Citations (From Data)

Citations (From Models)

No citations.

Data

{
  "content": "dē-testor, ātus, 1, v. dep. a.  In relig. lang.  To curse while calling a deity to witness, i. e. to execrate, abominate (for syn. cf.: abominari, adversari, abhorrere, horrere, devovere, execrari): cum (te) viderunt, tamquam auspicium malum detestantur, Cic. Vatin. 16, 39: omnibus precibus detestatus Ambiorigem, * Caes. B. G. 6, 31 fin.; cf.: caput euntis hostili prece, Ov. M. 15, 505: dira exsecratio ac furiale carmen detestandae familiae stirpique compositum, Liv. 10, 41: exitum belli civilis, Cic. Phil. 8, 2 fin. et saep.— To call to witness, = testor, obtestor: summum Jovem, deosque, Plaut. Men. 5, 2, 60. — To call down upon, denounce while invoking a deity: minas periculaque in caput eorum, Liv. 39, 10, 2: deorum iram in caput infelicis pueri, Plin. Ep. 2, 20, 6.—  To hate intensely, detest, abominate, abhor: causam auctoremque cladis, Tac. H. 2, 35 fin.: civilia arma adeo detestari, felt such abhorrence for, Suet. Oth. 10: sortem populi Romani, id. Claud. 3: viam pravam Vulg. Prov. 3, 13.— Transf., to avert from one's self by entreaty, to ward off, avert, remove, sc. an evil from one's self or others, = deprecari, to deprecate: ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer, Cic. Cat. 1, 11: memoriam consulatus tui a republica, id. Pis. 40, 96: invidiam, id. N. D. 1, 44, 123: o di immortales, avertite ac detestamini hoc omen, id. Phil. 4, 4, 10.— In judic. lang., to renounce solemnly or under oath: detestatum est testatione denuntiatum, Dig. 50, 16, 238; cf. ib. § 40, and detestatio, II.: Servius Sulpicius in libro de sacris detestandis, etc., Gell. 7, 12, 1.!*? In a pass. sense, Ap. Mag. p. 307, 24; August. Ep. ad Macr. 255.—Esp., in the part. perf., detested, abominated: detestata omnia ejusmodi repudianda sunt, Cic. Leg. 2, 11, 28: bella matribus detestata, Hor. Od. 1, 1, 25.\n",
  "key": "detestor",
  "type": "main"
}