dēclāmĭto
dēclāmĭto, āvi, ātum, 1, v., freq. n. and a. [declamo], to practise rhetorical delivery or declamation, to declaim (good prose; most frequent in Cic.). In a good sense. Absol.: commentabar declamitans (sic enim nunc loquuntur), saepe cum M. Pisone et cum Q. Pompeio aut cum aliquo cotidie, Cic. Brut. 90, 310; so id. de Or. 1, 59, 251; id. Fam. 16, 21, 5; Quint. 12, 11, 15.—* With acc.: causas, to plead for the sake of practise, Cic. Tusc. 1, 4, 7.— In a bad sense, to talk violently, to bluster: de aliquo, Cic. Phil. 5, 7, 19; cf. id. ib. 2, 17.
No short def.
Headword (normalized):
dēclāmĭto
Headword (normalized/stripped):
declamito
Intro Text:
dēclāmĭto, āvi, ātum, 1, v., freq. n. and a. [declamo], to practise rhetorical delivery or declamation, to declaim (good prose; most frequent in Cic.). In a good sense. Absol.: commentabar declamitans (sic enim nunc loquuntur), saepe cum M. Pisone et cum Q. Pompeio aut cum aliquo cotidie, Cic. Brut. 90, 310; so id. de Or. 1, 59, 251; id. Fam. 16, 21, 5; Quint. 12, 11, 15.—* With acc.: causas, to plead for the sake of practise, Cic. Tusc. 1, 4, 7.— In a bad sense, to talk violently, to bluster: de aliquo, Cic. Phil. 5, 7, 19; cf. id. ib. 2, 17.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n12509
No citations.
{
"content": "dēclāmĭto, āvi, ātum, 1, v., freq. n. and a. [declamo], to practise rhetorical delivery or declamation, to declaim (good prose; most frequent in Cic.). In a good sense. Absol.: commentabar declamitans (sic enim nunc loquuntur), saepe cum M. Pisone et cum Q. Pompeio aut cum aliquo cotidie, Cic. Brut. 90, 310; so id. de Or. 1, 59, 251; id. Fam. 16, 21, 5; Quint. 12, 11, 15.—* With acc.: causas, to plead for the sake of practise, Cic. Tusc. 1, 4, 7.— In a bad sense, to talk violently, to bluster: de aliquo, Cic. Phil. 5, 7, 19; cf. id. ib. 2, 17.\n",
"key": "declamito",
"type": "main"
}