View word page
culpo
culpo, āvi, ātum, 1, v. a. culpa. To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.). With personal objects: quos modo culpavi, Ov. M. 10, 581: illum, Quint. 8, 4, 23: alium, id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. —Pass.: laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis, Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60: cum ob id culparetur, Suet. Caes. 72: sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas, id. Vesp. 16 init.: num culpandus est qui coepit? Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.— With things as objects: hoc (opp. laudare), Plaut. Bacch. 3, 2, 13: quod, Ter. Eun. 2, 3, 96: faciem deae, Ov. M. 11, 322: versus duros (with reprehendere inertes), Hor. A. P. 446: statuas, Mart. 9, 60, 12: modum praemii poenaeve, Quint. 2, 4, 38: factum ipsum, Plin. Ep. 1, 8, 15: plura culpanda sunt quam laudanda, id. ib. 5, 8, 13.— Absol.: culpetne probetne, Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure: et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet, Quint. 5, 11, 7.— Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with: arbore nunc aquas Culpante, etc., Hor. C. 3, 1, 31; cf.: agrorum infecunditatem, Col. 1, prooem. § 1: culpantur frustra calami, Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a. Worthy of reproach, blamable: Paris, Verg. A. 2, 602: culpatius esse arbitror, Gell. 11, 7, 1.— Corrupted, spoiled: vinum, Macr. S. 7, 6.

ShortDef

No short def.

Debugging

Headword:
culpo
Headword (normalized):
culpo
Headword (normalized/stripped):
culpo
Intro Text:
culpo, āvi, ātum, 1, v. a. culpa. To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.). With personal objects: quos modo culpavi, Ov. M. 10, 581: illum, Quint. 8, 4, 23: alium, id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. —Pass.: laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis, Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60: cum ob id culparetur, Suet. Caes. 72: sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas, id. Vesp. 16 init.: num culpandus est qui coepit? Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.— With things as objects: hoc (opp. laudare), Plaut. Bacch. 3, 2, 13: quod, Ter. Eun. 2, 3, 96: faciem deae, Ov. M. 11, 322: versus duros (with reprehendere inertes), Hor. A. P. 446: statuas, Mart. 9, 60, 12: modum praemii poenaeve, Quint. 2, 4, 38: factum ipsum, Plin. Ep. 1, 8, 15: plura culpanda sunt quam laudanda, id. ib. 5, 8, 13.— Absol.: culpetne probetne, Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure: et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet, Quint. 5, 11, 7.— Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with: arbore nunc aquas Culpante, etc., Hor. C. 3, 1, 31; cf.: agrorum infecunditatem, Col. 1, prooem. § 1: culpantur frustra calami, Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a. Worthy of reproach, blamable: Paris, Verg. A. 2, 602: culpatius esse arbitror, Gell. 11, 7, 1.— Corrupted, spoiled: vinum, Macr. S. 7, 6.
IDX:
11867
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n11855
Key:
culpo

Senses and Citations (From Data)

Citations (From Models)

No citations.

Data

{
  "content": "culpo, āvi, ātum, 1, v. a. culpa.  To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly  post-Aug.; never in the Cic. per.).  With personal objects: quos modo culpavi, Ov. M. 10, 581: illum, Quint. 8, 4, 23: alium, id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. —Pass.: laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis, Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60: cum ob id culparetur, Suet. Caes. 72: sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas, id. Vesp. 16 init.: num culpandus est qui coepit? Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.— With things as objects: hoc (opp. laudare), Plaut. Bacch. 3, 2, 13: quod, Ter. Eun. 2, 3, 96: faciem deae, Ov. M. 11, 322: versus duros (with reprehendere inertes), Hor. A. P. 446: statuas, Mart. 9, 60, 12: modum praemii poenaeve, Quint. 2, 4, 38: factum ipsum, Plin. Ep. 1, 8, 15: plura culpanda sunt quam laudanda, id. ib. 5, 8, 13.— Absol.: culpetne probetne, Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure: et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet, Quint. 5, 11, 7.— Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with: arbore nunc aquas Culpante, etc., Hor. C. 3, 1, 31; cf.: agrorum infecunditatem, Col. 1, prooem. § 1: culpantur frustra calami, Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a.  Worthy of reproach, blamable: Paris, Verg. A. 2, 602: culpatius esse arbitror, Gell. 11, 7, 1.— Corrupted, spoiled: vinum, Macr. S. 7, 6.\n",
  "key": "culpo",
  "type": "main"
}