consōlātĭo
consōlātĭo, ōnis, f. id., a consoling, consolation, comfort (in good prose; most freq. in Cic.). In gen.: uti consolatione, Cic. Prov. Cons. 7, 15: non egere consolatione, id. Tusc. 3, 32, 77; id. Brut. 96, 330: stultam senectutem praeterita aetas nullā consolatione permulcere potest, id. Sen. 2, 4.—With gen. subj.: litterarum tuarum, Cic. Fam. 5, 13, 1: Epicuri, id. Tusc. 3, 22, 78.—With gen. obj.: malorum, Cic. Fam. 6, 4, 2.—In plur., Cic. Tusc. 3, 30, 73; 3, 32, 77.— Meton., a consolatory discourse or treatise, Cic. de Or. 3, 55, 211; Quint. 10, 1, 47; 11, 3, 153.— Esp., the title of a lost treatise of Cicero: De Consolatione, a fragm. of which is given by B. and K., Cic. Opera, xi. pp. 71-75.— An encouraging, encouragement: timoris, an alleviating, Cic. Att. 1, 17, 6; Hirt. B. G. 8, 38; Auct. B. Alex. 8.
No short def.
Headword (normalized):
consōlātĭo
Headword (normalized/stripped):
consolatio
Intro Text:
consōlātĭo, ōnis, f. id., a consoling, consolation, comfort (in good prose; most freq. in Cic.). In gen.: uti consolatione, Cic. Prov. Cons. 7, 15: non egere consolatione, id. Tusc. 3, 32, 77; id. Brut. 96, 330: stultam senectutem praeterita aetas nullā consolatione permulcere potest, id. Sen. 2, 4.—With gen. subj.: litterarum tuarum, Cic. Fam. 5, 13, 1: Epicuri, id. Tusc. 3, 22, 78.—With gen. obj.: malorum, Cic. Fam. 6, 4, 2.—In plur., Cic. Tusc. 3, 30, 73; 3, 32, 77.— Meton., a consolatory discourse or treatise, Cic. de Or. 3, 55, 211; Quint. 10, 1, 47; 11, 3, 153.— Esp., the title of a lost treatise of Cicero: De Consolatione, a fragm. of which is given by B. and K., Cic. Opera, xi. pp. 71-75.— An encouraging, encouragement: timoris, an alleviating, Cic. Att. 1, 17, 6; Hirt. B. G. 8, 38; Auct. B. Alex. 8.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n10546
No citations.
{
"content": "consōlātĭo, ōnis, f. id., a consoling, consolation, comfort (in good prose; most freq. in Cic.). In gen.: uti consolatione, Cic. Prov. Cons. 7, 15: non egere consolatione, id. Tusc. 3, 32, 77; id. Brut. 96, 330: stultam senectutem praeterita aetas nullā consolatione permulcere potest, id. Sen. 2, 4.—With gen. subj.: litterarum tuarum, Cic. Fam. 5, 13, 1: Epicuri, id. Tusc. 3, 22, 78.—With gen. obj.: malorum, Cic. Fam. 6, 4, 2.—In plur., Cic. Tusc. 3, 30, 73; 3, 32, 77.— Meton., a consolatory discourse or treatise, Cic. de Or. 3, 55, 211; Quint. 10, 1, 47; 11, 3, 153.— Esp., the title of a lost treatise of Cicero: De Consolatione, a fragm. of which is given by B. and K., Cic. Opera, xi. pp. 71-75.— An encouraging, encouragement: timoris, an alleviating, Cic. Att. 1, 17, 6; Hirt. B. G. 8, 38; Auct. B. Alex. 8.\n",
"key": "consolatio",
"type": "main"
}