conjecto
conjecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. conicio (ante-class.; and then not until the time of Liv.), to throw, cast, or bring together. Prop.: hostium duces in carcerem, Decret. Ti. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: ad cenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum, to contribute, Gell. 6, 13, 2.— Far more freq., Trop., to conclude or infer by conjecture, to conjecture, guess. In gen. With acc.: neque scio quid dicam aut quid conjectem, * Ter. Eun. 3, 4, 5: rem vetustate obrutam, Liv. 29, 14, 9: rem eventu, id. 5, 21, 16: offensionem vultu, Tac. A. 1, 12.—With ex: valetudinem ex eo, quod, etc., Tac. A. 14, 51; so id. ib. 12, 49: quae audierat conjectaveratque, id. ib. 15, 55: quantum conjectare licet, Suet. Dom. 3; Curt. 4, 9, 11: iter, to guess one's way, Liv. 21, 35, 4: animos militares altius, Tac. A. 1, 32.— With acc. and inf.: Caesar conjectans eum Aegyptum iter habere, Caes. B. C. 3, 106, 1: Fabium Valentem profectum ab Urbe conjectabat, Tac. H. 3, 15; Curt. 3, 11, 1; 4, 18, 31.— With de: proinde socii de imperio utriusque conjectabant, Tac. H. 2, 97 fin.: nihil de aetate Galbae, Suet. Ner. 40.— With a rel.-clause: si ex eo ... quid sentiant conjectandum sit, Liv. 40, 36, 4; so, utrum sit in re, * Quint. 7, 3, 5; Curt. 7, 8, 2.— In Suet., in partic., to conclude from signs or omens, to augur, interpret, prophesy: nemine peritorum aliter conjectante, quam laeta per haec et magna portendi, Suet. Aug. 95 fin.: altero ostento periculum ostendi, id. Calig. 57: de geniturā alicujus multa et formidolosa, id. Ner. 6.
No short def.
Headword (normalized):
conjecto
Headword (normalized/stripped):
conjecto
Intro Text:
conjecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. conicio (ante-class.; and then not until the time of Liv.), to throw, cast, or bring together. Prop.: hostium duces in carcerem, Decret. Ti. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: ad cenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum, to contribute, Gell. 6, 13, 2.— Far more freq., Trop., to conclude or infer by conjecture, to conjecture, guess. In gen. With acc.: neque scio quid dicam aut quid conjectem, * Ter. Eun. 3, 4, 5: rem vetustate obrutam, Liv. 29, 14, 9: rem eventu, id. 5, 21, 16: offensionem vultu, Tac. A. 1, 12.—With ex: valetudinem ex eo, quod, etc., Tac. A. 14, 51; so id. ib. 12, 49: quae audierat conjectaveratque, id. ib. 15, 55: quantum conjectare licet, Suet. Dom. 3; Curt. 4, 9, 11: iter, to guess one's way, Liv. 21, 35, 4: animos militares altius, Tac. A. 1, 32.— With acc. and inf.: Caesar conjectans eum Aegyptum iter habere, Caes. B. C. 3, 106, 1: Fabium Valentem profectum ab Urbe conjectabat, Tac. H. 3, 15; Curt. 3, 11, 1; 4, 18, 31.— With de: proinde socii de imperio utriusque conjectabant, Tac. H. 2, 97 fin.: nihil de aetate Galbae, Suet. Ner. 40.— With a rel.-clause: si ex eo ... quid sentiant conjectandum sit, Liv. 40, 36, 4; so, utrum sit in re, * Quint. 7, 3, 5; Curt. 7, 8, 2.— In Suet., in partic., to conclude from signs or omens, to augur, interpret, prophesy: nemine peritorum aliter conjectante, quam laeta per haec et magna portendi, Suet. Aug. 95 fin.: altero ostento periculum ostendi, id. Calig. 57: de geniturā alicujus multa et formidolosa, id. Ner. 6.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n10333
No citations.
{
"content": "conjecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. conicio (ante-class.; and then not until the time of Liv.), to throw, cast, or bring together. Prop.: hostium duces in carcerem, Decret. Ti. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: ad cenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum, to contribute, Gell. 6, 13, 2.— Far more freq., Trop., to conclude or infer by conjecture, to conjecture, guess. In gen. With acc.: neque scio quid dicam aut quid conjectem, * Ter. Eun. 3, 4, 5: rem vetustate obrutam, Liv. 29, 14, 9: rem eventu, id. 5, 21, 16: offensionem vultu, Tac. A. 1, 12.—With ex: valetudinem ex eo, quod, etc., Tac. A. 14, 51; so id. ib. 12, 49: quae audierat conjectaveratque, id. ib. 15, 55: quantum conjectare licet, Suet. Dom. 3; Curt. 4, 9, 11: iter, to guess one's way, Liv. 21, 35, 4: animos militares altius, Tac. A. 1, 32.— With acc. and inf.: Caesar conjectans eum Aegyptum iter habere, Caes. B. C. 3, 106, 1: Fabium Valentem profectum ab Urbe conjectabat, Tac. H. 3, 15; Curt. 3, 11, 1; 4, 18, 31.— With de: proinde socii de imperio utriusque conjectabant, Tac. H. 2, 97 fin.: nihil de aetate Galbae, Suet. Ner. 40.— With a rel.-clause: si ex eo ... quid sentiant conjectandum sit, Liv. 40, 36, 4; so, utrum sit in re, * Quint. 7, 3, 5; Curt. 7, 8, 2.— In Suet., in partic., to conclude from signs or omens, to augur, interpret, prophesy: nemine peritorum aliter conjectante, quam laeta per haec et magna portendi, Suet. Aug. 95 fin.: altero ostento periculum ostendi, id. Calig. 57: de geniturā alicujus multa et formidolosa, id. Ner. 6.\n",
"key": "conjecto",
"type": "main"
}