con-flā^gro
con-flā^gro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to burn up (rare; mostly in Cic.). Neutr., to burn, be consumed. Prop.: conflagrare terras necesse sit a tantis ardoribus, Cic. N. D. 2, 36, 92: classis populi Romani praedonum incendio conflagrabat, Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92; Liv. 30, 7, 9: tabulae simul conflagraverant, * Suet. Vesp. 8; Col. 2, 2, 28.— Trop.: an te non existimas invidiae incendio conflagraturum? Cic. Cat. 1, 11, 29; Liv. 24, 26, 3: flagitiorum invidiā, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 41: amoris flammā, id. ib. 2, 5, 35, § 92; cf.: ubi conflagrassent Sidicini, ad nos trajecturum illud incendium esse, Liv. 7, 30, 12.— Act. (rare; in verb. finit. only late Lat.): Juppiter Semelen conflagravit, Hyg. Fab. 179; cf. Schol. ad Hor. Epod. 5, 63.—In part. perf.: conflagratus, burnt up: urbs acerbissimo incendio, Auct. Her. 4, 8, 12 dub.: regiones, App. de Mundo, p. 73, 32.
No short def.
Headword (normalized):
con-flā^gro
Headword (normalized/stripped):
con-fla^gro
Intro Text:
con-flā^gro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to burn up (rare; mostly in Cic.). Neutr., to burn, be consumed. Prop.: conflagrare terras necesse sit a tantis ardoribus, Cic. N. D. 2, 36, 92: classis populi Romani praedonum incendio conflagrabat, Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92; Liv. 30, 7, 9: tabulae simul conflagraverant, * Suet. Vesp. 8; Col. 2, 2, 28.— Trop.: an te non existimas invidiae incendio conflagraturum? Cic. Cat. 1, 11, 29; Liv. 24, 26, 3: flagitiorum invidiā, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 41: amoris flammā, id. ib. 2, 5, 35, § 92; cf.: ubi conflagrassent Sidicini, ad nos trajecturum illud incendium esse, Liv. 7, 30, 12.— Act. (rare; in verb. finit. only late Lat.): Juppiter Semelen conflagravit, Hyg. Fab. 179; cf. Schol. ad Hor. Epod. 5, 63.—In part. perf.: conflagratus, burnt up: urbs acerbissimo incendio, Auct. Her. 4, 8, 12 dub.: regiones, App. de Mundo, p. 73, 32.
URN:
urn:cite2:scaife-viewer:dictionary-entries.atlas_v1:lat.ls.perseus-eng2-n10153
No citations.
{
"content": "con-flā^gro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to burn up (rare; mostly in Cic.). Neutr., to burn, be consumed. Prop.: conflagrare terras necesse sit a tantis ardoribus, Cic. N. D. 2, 36, 92: classis populi Romani praedonum incendio conflagrabat, Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92; Liv. 30, 7, 9: tabulae simul conflagraverant, * Suet. Vesp. 8; Col. 2, 2, 28.— Trop.: an te non existimas invidiae incendio conflagraturum? Cic. Cat. 1, 11, 29; Liv. 24, 26, 3: flagitiorum invidiā, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 41: amoris flammā, id. ib. 2, 5, 35, § 92; cf.: ubi conflagrassent Sidicini, ad nos trajecturum illud incendium esse, Liv. 7, 30, 12.— Act. (rare; in verb. finit. only late Lat.): Juppiter Semelen conflagravit, Hyg. Fab. 179; cf. Schol. ad Hor. Epod. 5, 63.—In part. perf.: conflagratus, burnt up: urbs acerbissimo incendio, Auct. Her. 4, 8, 12 dub.: regiones, App. de Mundo, p. 73, 32.\n",
"key": "conflagro",
"type": "main"
}