συνάγω
συνάγω [ᾰ], impf. συνῆγον, Dor. -ᾶγον A. Th. 756 (lyr.), prob. in E. IA 290 (lyr.), Ep. σύνᾰγον Il. 14.448: fut. συνάξω: aor. 1 συνῆξα, Dor. -ᾶξα GDI 1772,1791 ( Delph., ii B.C.); inf. συνάξαι v.l. in Ev.Luc. 3.17; part. συνάξας f.l. for συννάξας in Hdt. 7.60: but the regul. aor. is συνήγαγον: Att. pf. συνῆχα X. Mem. 4.2.8; συναγήοχα Arist. Oec. 1346a28 (v.l. -γιοχ-, -γιωχ-, γειοχ-), Dsc. 1.68, Iamb. VP 35.254, etc.; Dor. συναγάγοχα Test.Epict. 3.12: pf. Pass. συνῆγμαι, Dor. -ᾶγμαι Ti.Locr. 101b.--Old Att. ξυνάγω, which Hom. also uses metri gr.:—