dedecus
dē-decus
oris,
n
disgrace, dishonor, infamy, shame: sumptūs effusi cum dedecore: iudicia operta dedecore: domus plena
dedecoris: vitam per dedecus amittere, dishonorably, S.: ob tantum dedecus amens, V.: nihil
est detestabilius dedecore. — A cause of shame, disgrace, blemish, reproach,
dishonor: tantum, Cs.: dolor meus
vestrum dedecus haberetur: prodere visum dedecus, expose the unnatural
feature, O.: quod tantum evenire dedecus potest?: si una huic
dedecorist parum, T.: ampla domus dedecori domini fit:
naturae, Ph.—A deed of shame, outrage, disgraceful act: Omni dedecore infamis: in dedecora incurrunt: Dedecorum pretiosus
emptor, H.