μεταΐσσω
[μετ-, μετα- 1.]
Aor. pple. μεταΐξας Il. 21.564 : Od. 17.236, Od. 20.11.
To rush at or upon a person : κτεῖνε μεταΐσσων Il. 16.398. Cf. Il. 21.564 : Od. 17.236, Od. 20.11.
[μετ-, μετα- 1.]
Aor. pple. μεταΐξας Il. 21.564 : Od. 17.236, Od. 20.11.
To rush at or upon a person : κτεῖνε μεταΐσσων Il. 16.398. Cf. Il. 21.564 : Od. 17.236, Od. 20.11.