τέκνον τυφλοῦ γέροντος Ἀντιγόνη, τίνας
χώρους ἀφίγμεθʼ ἢ τίνων ἀνδρῶν πόλιν;
τίς τὸν πλανήτην Οἰδίπουν καθʼ ἡμέραν
τὴν νῦν σπανιστοῖς δέξεται δωρήμασιν;
σμικρὸν μὲν ἐξαιτοῦντα, τοῦ σμικροῦ δʼ ἔτι
μεῖον φέροντα, καὶ τόδʼ ἐξαρκοῦν ἐμοί·
στέργειν γὰρ αἱ πάθαι με χὠ χρόνος ξυνὼν
μακρὸς διδάσκει καὶ τὸ γενναῖον τρίτον.
ἀλλʼ, ὦ τέκνον, θάκησιν εἴ τινα βλέπεις
ἢ πρὸς βεβήλοις ἢ πρὸς ἄλσεσιν θεῶν,
στῆσόν με κἀξίδρυσον, ὡς πυθώμεθα
ὅπου ποτʼ ἐσμέν· μανθάνειν γὰρ ἥκομεν
ξένοι πρὸς ἀστῶν, ἃν δʼ ἀκούσωμεν τελεῖν.
Ἀντιγόνη
πάτερ ταλαίπωρʼ Οἰδίπους, πύργοι μέν, οἳ
πόλιν στέγουσιν, ὡς ἀπʼ ὀμμάτων, πρόσω·
χῶρος δʼ ὅδʼ ἱερός, ὡς ἀπεικάσαι, βρύων
δάφνης, ἐλαίας, ἀμπέλου· πυκνόπτεροι δʼ
εἴσω κατʼ αὐτὸν εὐστομοῦσʼ ἀηδόνες·
οὗ κῶλα κάμψον τοῦδʼ ἐπʼ ἀξέστου πέτρου·
μακρὰν γὰρ ὡς γέροντι προὐστάλης ὁδόν.
Οἰδίπους
κάθιζέ νύν με καὶ φύλασσε τὸν τυφλόν.
Ἀντιγόνη
χρόνου μὲν οὕνεκʼ οὐ μαθεῖν με δεῖ τόδε.
Οἰδίπους
ἔχεις διδάξαι δή μʼ ὅποι καθέσταμεν;
Ἀντιγόνη
τὰς γοῦν Ἀθήνας οἶδα, τὸν δὲ χῶρον οὔ.
Οἰδίπους
πᾶς γάρ τις ηὔδα τοῦτό γʼ ἡμὶν ἐμπόρων.
Ἀντιγόνη
ἀλλʼ ὅστις ὁ τόπος ἦ μάθω μολοῦσά ποι;
Οἰδίπους
ναί, τέκνον, εἴπερ ἐστί γʼ ἐξοικήσιμος.
Ἀντιγόνη
ἀλλʼ ἐστὶ μὴν οἰκητός· οἴομαι δὲ δεῖν
οὐδέν· πέλας γὰρ ἄνδρα τόνδε νῷν ὁρῶ.
Οἰδίπους
ἦ δεῦρο προσστείχοντα κἀξορμώμενον;
Ἀντιγόνη
καὶ δὴ μὲν οὖν παρόντα· χὤ τί σοι λέγειν
εὔκαιρόν ἐστιν, ἔννεφʼ, ὡς ἀνὴρ ὅδε.
33
Οἰδίπους
ὦ ξεῖνʼ, ἀκούων τῆσδε τῆς ὑπέρ τʼ ἐμοῦ
αὑτῆς θʼ ὁρώσης, οὕνεχʼ ἡμὶν αἴσιος
σκοπὸς προσήκεις ὧν ἀδηλοῦμεν φράσαι—
Ξένος
πρὶν νῦν τὰ πλείονʼ ἱστορεῖν, ἐκ τῆσδʼ ἕδρας
ἔξελθʼ· ἔχεις γὰρ χῶρον οὐχ ἁγνὸν πατεῖν.
Οἰδίπους
τίς δʼ ἔσθʼ ὁ χῶρος; τοῦ θεῶν νομίζεται;
Ξένος
ἄθικτος οὐδʼ οἰκητός· αἱ γὰρ ἔμφοβοι
θεαί σφʼ ἔχουσι, Γῆς τε καὶ Σκότου κόραι.
Οἰδίπους
τίνων τὸ σεμνὸν ὄνομʼ ἂν εὐξαίμην κλύων;
Ξένος
τὰς πάνθʼ ὁρώσας Εὐμενίδας ὅ γʼ ἐνθάδʼ ἂν
εἴποι λεώς νιν· ἄλλα δʼ ἀλλαχοῦ καλά.
Οἰδίπους
ἀλλʼ ἵλεῳ μὲν τὸν ἱκέτην δεξαίατο·
ὡς οὐχ ἕδρας γῆς τῆσδʼ ἂν ἐξέλθοιμʼ ἔτι.
Οἰδίπους
ξυμφορᾶς ξύνθημʼ ἐμῆς.
Ξένος
ἀλλʼ οὐδʼ ἐμοί τοι τοὐξανιστάναι πόλεως
δίχʼ ἐστὶ θάρσος, πρίν γʼ ἂν ἐνδείξω τί δρῶ.
Οἰδίπους
πρός νυν θεῶν, ὦ ξεῖνε, μή μʼ ἀτιμάσῃς,
τοιόνδʼ ἀλήτην, ὧν σε προστρέπω φράσαι.
Ξένος
σήμαινε, κοὐκʼ ἄτιμος ἔκ γʼ ἐμοῦ φανεῖ.
Οἰδίπους
τίς ἔσθʼ ὁ χῶρος δῆτʼ, ἐν ᾧ βεβήκαμεν;
Ξένος
ὅσʼ οἶδα κἀγὼ πάντʼ ἐπιστήσει κλύων·
χῶρος μὲν ἱερὸς πᾶς ὅδʼ ἔστʼ· ἔχει δέ νιν
σεμνὸς Ποσειδῶν· ἐν δʼ ὁ πυρφόρος θεὸς
Τιτὰν Προμηθεύς· ὃν δʼ ἐπιστείβεις τόπον,
χθονὸς καλεῖται τῆσδε χαλκόπους ὀδός,
ἔρεισμʼ Ἀθηνῶν· οἱ δὲ πλησίοι γύαι
τόνδʼ ἱππότην Κολωνὸν εὔχονται σφίσιν
ἀρχηγὸν εἶναι καὶ φέρουσι τοὔνομα
τὸ τοῦδε κοινὸν πάντες ὠνομασμένοι.
τοιαῦτά σοι ταῦτʼ ἐστίν, ὦ ξένʼ, οὐ λόγοις
τιμώμενʼ, ἀλλὰ τῇ ξυνουσίᾳ πλέον.
Οἰδίπους
ἦ γάρ τινες ναίουσι τούσδε τοὺς τόπους;
Ξένος
καὶ κάρτα, τοῦδε τοῦ θεοῦ γʼ ἐπώνυμοι.
Οἰδίπους
ἄρχει τις αὐτῶν ἢ ʼπὶ τῷ πλήθει λόγος;
Ξένος
ἐκ τοῦ κατʼ ἄστυ βασιλέως τάδʼ ἄρχεται.
Οἰδίπους
οὗτος δὲ τίς λόγῳ τε καὶ σθένει κρατεῖ;
Ξένος
Θησεὺς καλεῖται, τοῦ πρὶν Αἰγέως τόκος.
Οἰδίπους
ἆρʼ ἄν τις αὐτῷ πομπὸς ἐξ ὑμῶν μόλοι;
Ξένος
ὡς πρὸς τί λέξων ἢ καταρτύσων μολεῖν;
Οἰδίπους
ὡς ἂν προσαρκῶν σμικρὰ κερδάνῃ μέγα.
Ξένος
καὶ τίς πρὸς ἀνδρὸς μὴ βλέποντος ἄρκεσις;
Οἰδίπους
ὅσʼ ἂν λέγωμεν πάνθʼ ὁρῶντα λέξομεν.
75
Ξένος
οἶσθʼ, ὦ ξένʼ, ὡς νῦν μὴ σφαλῇς; ἐπείπερ εἰ
γενναῖος, ὡς ἰδόντι, πλὴν τοῦ δαίμονος,
αὐτοῦ μένʼ οὗπερ κἀφάνης, ἕως ἐγὼ
τοῖς ἐνθάδʼ αὐτοῦ μὴ κατʼ ἄστυ δημόταις
λέξω τάδʼ ἐλθών· οἵδε γὰρ κρινοῦσί σοι
εἰ χρή σε μίμνειν ἢ πορεύεσθαι πάλιν.
Οἰδίπους
ὦ τέκνον, ἦ βέβηκεν ἡμὶν ὁ ξένος;
Ἀντιγόνη
βέβηκεν, ὥστε πᾶν ἐν ἡσύχῳ, πάτερ,
ἔξεστι φωνεῖν, ὡς ἐμοῦ μόνης πέλας.
Οἰδίπους
ὦ πότνιαι δεινῶπες, εὖτε νῦν ἕδρας
πρώτων ἐφʼ ὑμῶν τῆσδε γῆς ἔκαμψʼ ἐγώ,
Φοίβῳ τε κἀμοὶ μὴ γένησθʼ ἀγνώμονες,
ὅς μοι, τὰ πόλλʼ ἐκεῖνʼ ὅτʼ ἐξέχρη κακά,
ταύτην ἔλεξε παῦλαν ἐν χρόνῳ μακρῷ,
ἐλθόντι χώραν τερμίαν, ὅπου θεῶν
σεμνῶν ἕδραν λάβοιμι καὶ ξενόστασιν,
ἐνταῦθα κάμψειν τὸν ταλαίπωρον βίον,
κέρδη μὲν οἰκήσαντα τοῖς δεδεγμένοις,
ἄτην δὲ τοῖς πέμψασιν, οἵ μʼ ἀπήλασαν·
σημεῖα δʼ ἥξειν τῶνδέ μοι παρηγγύα,
ἢ σεισμὸν ἢ βροντήν τινʼ ἢ Διὸς σέλας,
ἔγνωκα μέν νυν ὥς με τήνδε τὴν ὁδὸν
οὐκ ἔσθʼ ὅπως οὐ πιστὸν ἐξ ὑμῶν πτερὸν
ἐξήγαγʼ εἰς τόδʼ ἄλσος· οὐ γὰρ ἄν ποτε
πρώταισιν ὑμῖν ἀντέκυρσʼ ὁδοιπορῶν,
νήφων ἀοίνοις, κἀπὶ σεμνὸν ἑζόμην
βάθρον τόδʼ ἀσκέπαρνον. ἀλλά μοι, θεαί,
βίου κατʼ ὀμφὰς τὰς Ἀπόλλωνος δότε
πέρασιν ἤδη καὶ καταστροφήν τινα,
εἰ μὴ δοκῶ τι μειόνως ἔχειν, ἀεὶ
μόχθοις λατρεύων τοῖς ὑπερτάτοις βροτῶν.
ἴτʼ, ὦ γλυκεῖαι παῖδες ἀρχαίου Σκότου,
ἴτʼ, ὦ μεγίστης Παλλάδος καλούμεναι
πασῶν Ἀθῆναι τιμιωτάτη πόλις,
οἰκτίρατʼ ἀνδρὸς Οἰδίπου τόδʼ ἄθλιον
εἴδωλον· οὐ γὰρ δὴ τόδʼ ἀρχαῖον δέμας.
Ἀντιγόνη
σίγα· πορεύονται γὰρ οἵδε δή τινες
χρόνῳ παλαιοί, σῆς ἕδρας ἐπίσκοποι.
Οἰδίπους
σιγήσομαί τε καὶ σύ μʼ ἐξ ὁδοῦ πόδα
κρύψον κατʼ ἄλσος, τῶνδʼ ἕως ἂν ἐκμάθω
τίνας λόγους ἐροῦσιν· ἐν γὰρ τῷ μαθεῖν
ἔνεστιν ηὑλάβεια τῶν ποιουμένων.