ἡ μὲν περὶ τῆς θεοσεβείας καὶ 
 ἀληθείας γνῶ 
 
 
 ἀνθρώπων ἀνων 
 
 
 
 τὸ γνώριμον· μόνον γὰρ 
 καθ’ ἡμέραν τοῖς ἔργοις κέκρα γε ἅμα καὶ ἡλίου λαμπρότε ρον ἑαυτὴν διὰ τῆς τοῦ σωτῆρος σρς ἡ μῶν χριστοῦ χυ διδασκαλίας ἐπιδεί κνυται. καὶ μετά τινα· 
 δ ιὰ τοῦτο γοῦν· καὶ νόμοι μὲν ἀνθρώποις ἀνοις · τὰ καλὰ μὲν πράττειν, τὴν δὲ κακίαν ἀποστρέφεσθαι· τοῖς δὲ ἀλόγοις· ἀλόγιστα κα κὰ καὶ ἄκριτα μένει· ἅτε δὴ τῆς λογικότητος καὶ τῆς κατὰ λόγον διανοίας· ἐκτὸς τυγχάνουσιν· εἶναι μὲν οὖν ψυ χὴν λογικὴν ἐκ τῶν προειρη μένων ἐν ἀνθρώποις ἀνοις · νομίζω δεδεῖχθαι· ὅτι δὲ καὶ ἀθάνατος γέγονεν ἡ ψυχη· καὶ τοῦτο ἀναγκαῖ ον ἰδεῖν πρὸς ἔλεγχον τῆς τῶν εἰ δώλων ἀναιρέσεως· γένοιτο δ’ἂν οὖν ἡ περὶ τούτων γνῶσις· ἐγγυ τέρω μᾶλλον ἐκ τῆς περὶ τοῦ σώμα τος γνώσεως· καὶ τοῦ πρὸς τὸ σῶμα διαλάττειν αὐτήν· εἰ γὰρ ἄλλην αὐτὴν ὁ λόγος ἀπέδειξε παρὰ τὸ σῶμα· ἔστι δὲ τὸ σῶ μα φύσει θνητὸν, ἀνάγκη τὴν 
 χὴν ἀθάνατον εἶναι· τὸ μὴ εἶναι κατὰ σῶμα· καὶ πάλιν· εἰ ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα κινεῖ ὡς δέ δεικται· καὶ οὐχ’ ὑπὸ ἄλλων κει νεῖται· ἀκόλουθος ὑφ ἑαυτῆς κινουμένην τὴν ψ χὴν· καὶ με τὰ τὴν εἰς γῆν ἀπόθεσιν 
 
 καὶ μετὰ θάνατον τοῦ σώματος ζῆ· ἡ γὰρ κίνησις τῆς ψυχῆς οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν, ἢ ἡ ζωὴ αὕτη· ὥσπερ οὖν ἀμέλει· καὶ τὸ σῶμα ζῆν λέγομεν, ὅτε κινεῖται· καὶ τότε θνητὸν εἶναι, ὅτε τῆς κινήσεως παύεται· τοῦτο δὲ ἀπὸ τῆς ἐν σώματι καθάπαξ ἐνεργειας αὐτῆς, φανερώτε ρον ἄν τις ἴδοι· εἰ γὰρ καὶ ὅτε τῶ 
 ματι ἐπιβεβήκει· καὶ συνδέ 
 κατὰ τὴν σώ 
 τα συστέλλε ται καὶ 
 πολλάκις τούτου κλίνης κειμένου καὶ μὴ 
 ἀλλ’ ὡς ἐν θανάτω 
 αὐτὴ κατα τὴν ἑαυτῆς δυνα μιν ὑπερεκβαινει τὴν τοῦ σώ ματος φύσιν· καὶ ὥσπερ ἀπο δημοῦσα τουτου μὲν οὖσα ἐν τῶ σώματι τὰ ὑπὲρ γῆν φαν τάζεται καὶ θεωρεῖ· πολλάκις δὲ καὶ τοῖς ἔξω τῶν γηγεινων σωματων αγίοις καὶ ἀγγέλοις συναν τᾶ· καὶ πρὸς αὐτοὺς ἀφικνεῖται τῆ τοῦ νοῦ καθαρότητι θαρροῦ σα πῶς οὐχὶ μᾶλλον καὶ πολλῶ πλέον απολυθεῖσα του σώμα τος οτε ὁ συνδήσας 
 λεται θεός θς , φανερωτέραν ἕξει τὴν τῆς ἀθανασίας γνῶσιν· γαρ και συνδεθεῖσα τῶ σώματι· τὴν ἐκτὸς τοῦ σώματος ζωην 
 πολλῶ μᾶλλον καὶ μετα θά νατον τοῦ σώματος ζησεται· και 
 παύσεται τοῦ ζῆν διὰ τὸν οὕτως αυτην ποιησαντα θεὸν θν , δια τοῦ εαυτοῦ λόγου τοῦ 
 κυρίου κυ ἡμῶν ἰησοῦ ἰῦ 
 χριστοῦ χῦ · διατοῦτο γὰρ καὶ ὡς ἀθάνατος λογίζεται καὶ φρονεῖ· ὅτι καὶ ἀθά νατος ἐστι· και ὥσπερ τοῦ σώ ματος θνητοῦ τυγχάνοντος· θνη τὰ καὶ αἱ τούτου θεωροῦσιν αἰ σθήσεις· οὕτως ἀθάνατα 
 ροῦσαν καὶ λογιζομένην 
 χὴν, ἀνάγκη καὶ αυ 
 
 εἶναι καὶ ἀεὶ ζῆν· αἱ γαρ περι 
 σίας ἔννοιαι καὶ θεω 
 τὴν ἀφίουσι· με 
 καὶ ὥσπερ ἔγκαυ 
 αι πρὸς ἀ 
 τῆς ἀθανασίας· δια τοῦτο γοῦν καὶ τῆς περὶ θεοῦ θῦ θε ωρίας ἔχει τὴν ἔννοιαν· καὶ αὐτὴ εαυτης γιν οὐκ ἔξωθεν ἀλλ’ ἐξ ἑαυτης λα σα τὴν τοῦ θεοῦ θῦ γνωσιν καὶ καταληψιν. 
 τελος επιστολης επισκόπου αλεξανδριας οτι αληθείας ἐστὶ