τί οὐκ οὔσης τῆς κακίας ἐξ ἀρχῆς οἱ ἄνθρωποι αὐτὴν ἐπενόησαν, καὶ καὶ ἑαυτοῖς ἀνετυπώσαντο· δια ὅθεν καὶ τὴν τῶν ὅλων εἰδώλων ἐπί νοιαν ἑαυτοῖς ἀνεπλάσαντο· ὡς, ὁ ὑπερεπέκεινα πάσης οὐσί ας καὶ ἀνθρωπίνης ἐπινοίας ὑπάρχων δημιουργὸς καὶ παμ βασιλεὺς, ἀγαθὸς καὶ ὑπέρκα λος, καὶ ὢν διὰ τοῦ ἰδίου λόγου, τοῦ σωτῆρος ἡμῶν ἰησοῦ χριστοῦ. ἐσκεύαστο ὁ ἄνθρωπος τῶν ὄντων θεωρητὴς καὶ ἐπιστήμων διὰ τῆς πρὸς θεὸν ὁμοιότητος. ἔσται τοῖς ἀνθρώποις ἔννοια καὶ γνῶσις παρὰ θεοῦ τῆς αὐτοῦ ἀϊδιότητος, καθ’ ἃς μήτε τῆς περὶ θεοῦ φαντασίας ἀφίσταται, μήτε τῆς τῶν ἁγίων συ ζητήσεως ἀποπ ο η δᾷ· ἔχων τὴν τοῦ δεδωκότος χάριν, ἔχων καὶ τὴν ἰδίαν ἐκ τοῦ πατρικοῦ λόγου δύναμιν, ἀγάλλεται καὶ συνο μολογεῖ τῷ θείῳ ὁ ἄνθρωπος ἐξ ἀρχῆς γέγονεν ἑαυτῷ συνὼν ὅλος· mens humana ut à principio conditio fuit λόγον ἰδὼν, ὁρᾷ ἐν αὐτῶ καὶ τὸν τοῦ λόγου πατέρα ἥδόμενος ἐπί τῇ τούτου θεωρίᾳ, καὶ ἀνα καινούμενος ἐπὶ τῷ πρὸς τοῦ τον πόθῳ. λέγουσιν αἱ ἱεραὶ γραφαὶ κατὰ τὴν ἀρχὴν ἠν ἀνεπαι σχύντῳ 3 παῤῥησίᾳ τὸν νοῦν ἐσχηκέναι πρὸς τὸν θεὸν, καὶ συν διαιτᾶσθαι τοῖς ἁγίοις ἐν τῆ τῶν νοητῶν θεωρίᾳ, ἣν εἶχεν ἐν ἐ κείνῳ τῷ τόπῳ, ὃν καὶ ὁ ἅγιος μωϋσῆς τροπικῶς παράδει σον ὠνόμασεν· διὰ τῆς ψυχῆς ὁ θεὸς κατοπτρίζεται· μκάριοι μακάριοι γὰρ οἱ κα θαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν θεὸν ὄψονται τὰ ἐγγύτερα τῷ ἀνθρώπῳ, τὸ σῶμα καὶ αἱ τούτου αἰσθήσεις ταῖς τοῦ σώματος ἡδοναῖς συνέκλεισαν ἑαυτῶν τὴν ψυχὴν, τεταραγμέν καὶ πεφυρμένην πάσαις ἐπιθυμ ἔγνωσαν δὲ ἑαυτοὺς γυμνοὺς, οὐ τοσοῦτον ἀπὸ ἐνδυμάτων, ἀλλ’ ὅτι γυμνοὶ τῆς τῶν θείων θεωρίας γεγόνασι· καὶ πρὸς τὰ ἐναντία τὴν διάνοιαν μετ νεγκαν. οὐ θέλουσα γὰρ ἀποστῆναι τῶν ἐπι μιῶν, φοβεῖται τὸν θάνατον, καὶ τ χωρισμὸν τοῦ σώματος· ἐπιθυμοῦ δὲ πάλιν, καὶ μὴ τυγχάνουσα τῶν ὁμοίων, ἔμαθε φονεύειν καὶ ἀδικεῖν ὄντα δὲ φημι τὰ καλὰ, καθ’ὅτι ἐκ τοῦ ὄντος θεοῦ τὰ παραδείγματα ἔχει· οὐκ ὄντα δὲ τὰ κακὰ λέγω, καθότι ἐπινοίαις ἀνθρώπων οὐκ ὄντα ἀναπέπλασται ὰ τῆς παναρμονίου συντάξεως γινώ σκεται ὁ δημιουργὸς ιμίας, καὶ ἁμαρτίας ψυχῆς, αἰτία τούτων οὐδεμία, ἀλλ’ ἡ τῶν κρειττό νων ἀποστροφή. αύνουσα παρὰ τὸ πρέπον τὰ τοῦ σώ ματος μέλη, μᾶλλον δὲ καὶ αὐτὴ μετ’αὐτῶν ὑφ’ ἑαυτῆς ἐλαυνομένη, ἁμαρτάνει, καὶ τὸ κακὸν ἑαυτῇ πλά πλάττει· οὐχ ὁρῶσα ὅτι πεπλά νηται τῆς ὁδοῦ, καὶ ἔξω γέγονε τοῦ τῆς ἀληθείας σκοποῦ, εἰς ὃν ὁ χριστοφό ρος πατὴρ ὁ μακάριος παῦλος ἀποβλέπων ἔλεγε· κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως ἰησο χριστοῦ ἰησοῦ· σκο πὸν οὖν τὸ καλὸν ὁ ἅγιος οὐδέποτε τὸ κακὸν ἐποίει. γὰρ ἐκ τοῦ καλοῦ τὸ κακὸν, οὐδὲ ἐν αὐτῷ ἐστιν, οὐδὲ δι’ αὐτοῦ· ἐπεὶ οὐκ ἔτι κα λὸν ἂν εἴη, μεμιγμένην ἔχ ων ον τὴν φύσιν, ἢ αἴτιον γινόμενον κακοῦ. ὁ κύριος ἡμῶν ἰησοῦς χριστὸς ἐν τοῖς ἑ τοῦ εὐαγγελίοις φησὶ, βεβαιῶν τὰ μωϋσέως, ὅτι κύριος ὁ θεὸς εἷς ἐσ ἐστι· καὶ ἐξομολογοῦμαί σοι πά κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς· εἰ δὲ εἷς ἐστιν ὁ θεὸς, καὶ οὗτος οὐρανοῦ καὶ γῆς κύριος, πῶς ἄλλος ἂν εἴη θεὸς παρὰ τοῦτον; ἐκ τῶν ἔργων ὁ δημιουργὸς γινώ σκεται 6 . πῶς δὲ ὅλως καὶ δύο ἂν εἴεν ἐναντί ἀλλήλων, ἢ τί τὸ διαιροῦν ἐστι ταῦ ἵνα χωρὶς ἀλλήλων γένωνται; εἶν γὰρ αὐτὰ ἅμα ἀδύνατον, διὰ τὶ ἀναιρετικὰ ἀλλήλων εἶναι· ἀλλ’ οὐ ἕτερον ἐν ἑτέρῳ δυνηθείη ἂν εἶναι διὰ τὸ ἄμικτον, καὶ ἀνόμοιον αὐτῆ τῆς φύσεως τὸ κακὸν οὐ παρὰ θεοῦ, οὐδὲ ἐν θε οὔτε ἐξ ἀρχῆς γέγονεν, οὔτε οὐ τίς ἐστιν αὐτοῦ· ἀλλὰ ἄνθρωποι κατὰ στέρησιν τῆς τοῦ καλοῦ φα τασίας, ἑαυτοῖς ἐπινοεῖν ἤρξαν καὶ ἀναπλάττειν τὰ οὐκ ὄντα· καὶ ἅπερ βούλονται. ὡς γὰρ ἄν τις ἡλίο ν υ φαίνοντος, καὶ πά σης τῆς γῆς τῷ φωτὶ τούτου καταλαμ πομένης, καμύων τοὺς ὀφθαλμοὺς, σκότος ἑαυτῷ ἐπινοεῖ οὐκ ὄντος σκότους· καὶ λοιπὸν ὡς ἐν σκότει πλανόμενος περιπατεῖ, πολλάκις πίπτων καὶ κατὰ κρημνῶν ὑπάγων, νομίζων οὐκ εἶναι φῶς, ἀλλὰ σκότος· δοκῶν γὰρ βλέπειν, οὐδ’ὅλως ὁρᾷ· οὕτω καὶ ἡ ψυχὴ τῶν τῶν ἀνθρώπων, καμύσασα τὸν ὀφ θαλμὸν· δι’ οὗ τὸν θεὸν ὁρᾷν δύναται ἑαυτῇ τὰ κακὰ ἐπενόησεν, ἐν οἷς κινουμένη, οὐκ οἶδεν ὅτι δοκοῦσα τ ί ὶ ποιεῖν, οὐδὲν ποιεῖ· τὰ οὐκ ὄντα γὰρ ἀναπλάττεται, καὶ οὐχ ὁποία γέγονε, τοιαύτη καὶ ἔμεινεν· ἀλλ’ ὁπο ῖ ί αν ἑαυτὴν ἐνέφυρε, τοιαύτη καὶ φαίνεται· γέγονε μὲν γὰρ εἰς τὸ ὁ ρᾷν τὸν θεὸν θν καὶ ὑπ’ αὐτοῦ φωτίζε σθαι, αὔτη δὲ ἁντὶ τοῦ θεοῦ, τὰ φθαρ φθαρτὰ καὶ τὸ σκότος ἐζήτησεν, ως ὥς που καὶ τὸ πνεῦμα ἐγγράφως φησίν· ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον ἐποίησεν εὐθῆ· αὐτοὶ δὲ ἐζήτησαν λογισμοὺς πολλούς. ποστραφεῖσα δὲ καὶ ἐπι λαθομένη ἑαυ τὴν εἶναι κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ θεοῦ, οὐκ ἐτι μὲν διὰ τῆς ἐν αὐτῇ δυνάμεως τὸν θεὸν λόγον καθ’ ὃν καὶ γέγονεν, ὁρᾷ, ἔξω δὲ ἑαυτῆς γενομένη, τὰ οὐκ ὄντα λογίζεται καὶ ἀνατυποῦται. ἐπικρύψασα γὰρ ταῖς ἐπιπλοκαῖς τῶν σωματικῶν ἐπιθυμιῶν τὸ ὡς ἐν αὐτῇ κάτοπτρον, δι οὗ μόνον ὁρᾷν ἠδύνατο τὴν εἰκόνα τοῦ πατρὸς, οὐκ ἔτι μὲν ὁρᾷ ἃ δεῖ τὴν ψυχὴν ὁρᾷν νοεῖν, παντὶ δὲ περιφέρεται, καὶ μόνα ἐκεῖνα ὁρᾷ τὰ τῇ αἰσθήσει προσπίπτοντα· ὄθεν δὴ πάσης σαρκικῆς ἐπιθυμίας γέμουσα καὶ ευ καὶ ἐν ταῖς τούτων δόξαις τα ραττομένη, λοιπὸν, ὃν ἐπελάθετο τῇ διανοίᾳ θεὸν, τοῦτον ἐν σωμα τικοῖς καὶ ἐσθητοῖς ἀναπλάττεται, τοῖς φαινομένοις τὴν τοῦ θεοῦ προσηγορίαν ἀνατιθεῖσα, καὶ μόνα ταῦτα δοξάζουσα, ἅπερ αὐτὴ βούλεται, καὶ ὡς ἡδέα ὁρᾶ. ἀμυδρὸς λογισμός· obscura est ratio περὶ τὴν γῆν ἰλυσπῶνται ἰλὺς, limus. ἰλύσπασις· ὅταν ἔλθη ἀσεβὴς, εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ. quam venerit inpius ad profundum malorum, contemnit πρώτοις οὐρανῷ καὶ ἡλίῳ καὶ σελήνη, καὶ τοῖς ἄστροις τὴν τοῦ θεοῦ τιμὴν ἀνέθηκαν. εἶτα αἰθέρα, καὶ τὸν ἀέρα, καὶ τὰ ἐν τῷ ἀέρι προσηγόρευσαν θεούς· εἶτα καὶ τὰ στοιχεῖα, καὶ τὰς ἀρχὰς τῆς τῶν σωμάτων συστάσεως, τὴν θερ θέρμην, καὶ τὴν ψύχραν, καὶ τὴν ξηρὰν καὶ τὴν ὑγρὰν οὐσίαν θεοὺς ἀνύμνησαν. καὶ εἶτα ἀνθρώπους καὶ ἀνθρώ πων μορφὰς, τῶν μὲν, ἔτι ζώντων, τῶν δὲ καὶ μετὰ θάνατον εἰς θεοὺς ἀνέθηκαν εἶτα καὶ λίθους καὶ ξύλα καὶ ἐρπε τὰ, ἔνυδρά τε καὶ χερσαῖα, καὶ τὰ τῶν ἀλόγων ἀνήμερα ζῶα εἶτα καὶ κυνικεφάλους, καὶ ὀφιο κεφάλους, καὶ ὀνοκεφάλους, καὶ κριοκέφαλον τὸν παρὰ λίβυσι ἄμμωνα, τὸν δία δηλαδὴ. καὶ μέρη σωμάτων, κεφαλὴν, καὶ ὦμον καὶ χεῖρα καὶ πόδα. ἔρωτα καὶ τὴν ἐν πάφῳ ἀφρο δίτην, τὸν ἐν κρήτη περιβό ητον δία, καὶ τὸν ἐν ἀρκαδία ἑρμῆν, καὶ τὸν παρ’ ἰνδοῖς διόνυσον, καὶ τὸν παρ’ αἰγυπτίοις ἴσιν καὶ ὄσιριν καὶ ὦρον καὶ τὸν ἀδριανοῦ τοῦ ῥωμαίων βασιλέως παιδικὸν ἀντίνοον τὸν ἀσελγή ἡ σοφία τοῦ θεοῦ προμαρτύρε , ἀρχὴ πορνείας, ἐπίνοια εἰδώλ S τὸ ποιοῦν τοῦ ποιουμένου κρεῖτ τον εἶναι δεῖ· καὶ ὁ κρίνων τοῦ κρινομένου ἐξ ἀνάγκης ἄρχει, καὶ ὁ διδοὺς, πάντως ὃ ἔχει, χα ρίζεται· οἱ πάλαι παρ’ ἕλλησι διαβε βοημένοι θεοὶ, ζεὺς καὶ πο σειδῶν καὶ ἀπόλλων καὶ ἥφαι στος καὶ ἑρμῆς, καὶ ἐν θηλείαις ἤρα καὶ δήμητρα καὶ ἀθηνᾶ καὶ ἄρτεμις, ταῖς θησέως τοῦ παρὰ τοῖς ἕλλησιν ἱστορου μένου διαταγαῖς, ἐκρίθησαν λέγεσθαι θεοί· κόρη νεωτέρα· πάσης χλεύης ὄντα μεστὰ· omne ludibrio plena ἐν γοῦν αἰγύπτῳ εἰς ἔτι καὶ νῦν ὁ περὶ io ὀσίρεως καὶ ὤρου καὶ τύφωνος καὶ τῶν ἄλλων θρῆνος τῆς ἀπω λείας ἐπιτελεῖται ζεὺς ἐκ πατρὸς ὠμοβόρου γενόμενος. ἀρχὴ πορνείας ἐπίνοια εἰδώλων εὕρεσις δὲ αὐτῶν, φθορὰ ζωῆς, οὔτε γὰρ ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, οὔτε εἰς τὸν αἰῶνα ἔσται· κενοδοξίᾳ γὰρ ἀνθρώπων ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ διὰ τοῦτο σύντομον αὐτῶν τὸ τέλος ἐπενοήθη· ἀώρῳ γὰρ πένθει τρυχόμενος πατὴρ τοῦ ταχέως ἀφαιρεθέντος τέκνου εἰ κόνα ποιήσας, τὸν τότε νεκρὸν ἄνθρωπον, νῦν ὡς ζῶντα ἐτί μησε καὶ παρέδωκε τοῖς ὑπο χειρίοις μυστήρια καὶ τελετάς. εἶτα ἐν χρόνῳ κρατηθὲν τὸ ἀσε βὲς ἔθος, ὡς νόμος ἐφυλάχθη, καὶ τυράννων ἐπιταγαῖς ἐθρη σκεύετο τὰ γλυπτὰ, οὓς ἐν ὄψει μὴ δυνάμενοι τιμᾷν ἄν θρωποι διὰ τὸ μακρὰν οἰκεῖν, τὴν πόρρωθεν ὄψιν ἀνατυπο σάμενοι, ἐμφανῆ εἰκόνα τοῦ τετιμημένου βασιλέως ἐποί ησαν, ἵνα τὸν ἀπόντα κολα κεύωσι διὰ τῆς σπουδῆς· εἰς ἐπίτασιν δὲ θρησκείας καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας ἡ τοῦ τεχνίτου προετρέψατο φιλοτι μία· ὁ μὲν γὰρ ἴσως τῷ κρατοῦντι βουλόμενος ἀρέ σαι, ἐξεβιάσατο τῇ τέχνῃ τὴν ὁμοιότητα ἐπὶ τὸ κάλλιον· τὸ δὲ πλῆθος ἐφελκόμενον διὰ τὸ εὔχαρι τῆς ἐργασίας, τὸν πρὸ ὀλίγου τιμηθέντα ἄνθρωπον, νῦν σέβασμα ἐλογίσαντο· καὶ τοῦτο ἐγεγόνει τῷ βίῳ εἰς ἔνεδρον, ὅτι ἡ ἢ συμφορᾷ, ἢ τυραννίδι δουλεύσαντες ἄνθρωποι, τὸ ἀκοινώνητον ὄνομα λίθοις καὶ ξύλοις περιέθηκαν. οἶον γὰρ οἷόν ἐστιν ἰδεῖν, τοὺς παρὰ ποιηταῖς τοῦ διὸς ἔρωτας καὶ τὰς ἀσελγείας·οἷόν ἐστιν αὐτὸν ἀκούειν, ἁρπάζοντα μὲν τὸν γανυμήδην, καὶ τὰς κλοπιμαίους ἐργαζόμενον μοι χείας· δεδειότα δὲ καὶ δειλι ῶντα· μὴ παρὰ γνώμην αὐτοῦ τὰ τῶν τρώων ἀπόλληται τείχη· οἷόν ἐστιν ἰδεῖν αὐτὸν ἀχθόμε νον ἐπὶ τῷ θανάτῳ τοῦ υἱέος αὐτοῦ σαρπηδῶνος· καὶ βουλό μενον αὐτῷ βοηθῆσαι καὶ μὴ δυνάμενον καὶ ἐπιβουλευόμεν ον μὲν ὑπὸ τῶν ἄλλων λεγομένων θεῶν, ἀθηνᾶς δὴ λέγω καὶ ἤρας, καὶ ποσειδῶνος· βοηθησόμενον δὲ ὑπὸ θέτιδος γυναικὸς, καὶ τοῦ ἑκατονταχείρου αἰγαίωνος, καὶ νικώμενον ὑπὸ ἡδονῶν, δουλεύ οντα δὲ γυναιξὶ, καὶ δι’ αὐτὰς ἐν ἀλόγοις ζώοις τετράποσί τε καὶ πτηνοῖς ταῖς φ ταῖς φαντασίαις παρακινδυνεύοντα· καὶ πάλιν, αὐτὸν μὲν κρυπτόμενον διὰ τὴν τοῦ πατρός ἐπιβουλὴν· τὸν δὲ κρόνον ὑπ’ αὐτοῦ δεσμούμενον, κᾀκεῖνον ἁποτέμνοντα τὸν πα τέρα· ἆρ’ οὖν ἄξιον τοῦτον ὑπονοεῖν θεὸν, τοσαῦτα δρά σαντα καὶ διαβληθέντα· ἃ μὴ δὲ οἱ κοινοὶ ῥωμαίων νόμοι καὶ τοὺς ἁπλῶς ἀνθρώπους ἐπι τρέπουσι ποιεῖν; ἵνα γὰρ ἐκ πολλῶν ὀλίγα μνημονεύσω διὰ τὸ πλῆθος, τίς ἰδὼν αὐτοῦ τὴν εἰς σεμέλην, καὶ λήδαν, καὶ ἀλκμήνην, καὶ ἄρτεμιν, καὶ λη τῶ, καὶ μαῖαν, καὶ εὐρώπην, καὶ δανάην καὶ ἀντιόπην, πα ρανομίαν καὶ φθορὰν; ἢ τίς ἰδὼν τὴν εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ ἀδελφὴν ἐπιχείρησιν, καὶ τόλμεν τόλμαν, ὅτι τὴν αὐτὴν ἀδελφὴν εἶχε καὶ γυναῖκα, οὐκ ἂν χλευάσειε, καὶ ζημι ώσειε θανάτῳ; ὅτι μὴ μόνον ἐμοίχευσεν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐκ τῆς μοιχείας γενομένους αὐτῷ παῖ δας θεοποιήσας ἀνέθηκεν ἐπι κάλυμμα τῆς παρανομίας αὐτοῦ, τὴν τῆς θεοποιίας φαν τασίαν κατασκευάζων· ὧν εἰσὶ, διόνυσος καὶ ἡρακλῆς, καὶ διόσκοροι, καὶ ἐρμῆς, καὶ περσεὺς καὶ σώτειρα· τίς ἰ δὼν τὴν τῶν λεγομένων θεῶν ἀκατάλλακτον πρὸς ἑαυ τοὺς ἔριν ἐν ἰλίῳ τῶν ἑλλή νων καὶ τῶν τρώων χάριν, οὐ καταγνώσεται τῆς ἀσθε νείας αὐτῶν; 12 τά τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων· ὀφθαλμοὺς ἔχ ἔχουσι καὶ οὐκ ὄψονται· στόμα ἔχουσι καὶ οὐ λαλήσουσιν· ὦτα ἔχουσι, καὶ οὐκ ἀκού σονται· ῥίνας ἔχουσι, καὶ οὐκ ὀσφραθήσονται· χεῖρας ἔχουσι καὶ οὐ ψηλαφήσουσιν· καὶ οὐκ 4 ἔχων τὴν τοῦ δεδωκότος χά χάριν, ἔχων καὶ τὴν ἰδίαν ἐκ τοῦ πατρικοῦ λόγου δύναμιν, ἀγάλλεται καὶ συνομολογεῖ τῷ θείῳ. παύσασθαι καθόλου τοῦ κινεῖσθαι οὐ δύναται, τὴν φύσιν οὖσα ὡς προεῖπον, εὐκίνητος, καὶ γινώσκουσα τὸ αὐτεξούσιον αὐτῆς, ὁρᾷ ἑαυτὴν δύνασθαι κατ’ ἀμφό τερα τοῖς τοῦ σώματος μέρεσι χρᾷσθαι, εἴς τε τὰ ὄντα καὶ τὰ μὴ ὄντα· ὄντα δὲ ἐστι τὰ καλὰ, οὐκ ὄντα δὲ τὰ φαῦλα· εἰς ἐπιθυμίας τὸν ὀφθαλμὸν ἀποστρέφει δεικνύουσα ὅτι καὶ τοῦτο δύναται καὶ νομίζουσα ὅτι ἅπαξ κινουμένη, σώζει τὴν ἑαυτῆς ἀξίαν, καὶ οὐχ ἁμαρτάνει ποιοῦσα ὃ δύναται· καὶ οὐκ εἰδυῖα ὅτι οὐχ ἁπλῶς κινεῖσθαι, ἀλλ’ εἰς ἃ δεῖ κινεῖσθαι γέγονε· τούτου γὰρ χάριν καὶ ἀποστολικὴ φωνὴ παρεγγυᾶ, πάντα ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει ὀσφρανθήσονται. χεῖρας ἔχουσι καὶ οὐ ψηλαφήσουσι· πόδας ἔχουσι καὶ οὐ περιπα τήσουσιν· οὐ φωνήσουσιν ἐπὶ ἐν τῷ το λάρυγγι αὐτῶν· ὅμως ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποι οῦντες αὐτά.