λόγος δ 
 ν αβουχοδονόσορ ὁ βασιλεὺς. πάσιν τοῖς λαοῖς φυλαῖς καὶ γλώσσαις
 τοῖς οἰκοῦσιν εν πάση τῆ γῆ εἰρήνη ὑμῖν πληθυνθείη· προυργου
 νομίζω πρότερον τὴν ὑπόθεσιν τῆσδε τῆς ἐπιστολῆς. καὶ
 τὴν αἰτίαν διεξελθεῖν· εἶθ' οὕτως τὴν ἐρμηνείαν ποιήσασθαι·
 ὁ ναβουχοδονόσορ τῆς ἀσίας ἁπάσης κεκρατηκῶς καὶ τὴν αἴ γυπτον δὲ
 ὑφ' ἑαυτὸν ποιησάμενος· καὶ αἰθίοπας τοὺς πρὸς
 αἴγυπτον χειρώσαμενος ὠμῶς μὲν λίαν καὶ ἀπηνῶς ἐχρήσατο
 τοῖς ὑπηκόοις εἰς τοσαύτην δε ήλασεν ἀλαζονίαν ὡς νομίζειν
 οὐ μόνον τῶν καλουμένων θεῶν, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ ὄντος θεοῦ θυ 
 μείζων εἶναι καὶ δυνατότερος· τοῦτον δὲ αὐτοῦ τὸν ἀπληστό τατον
 τύφον οὐ μόνον ὁ θεσπέσιος διδάσκει δανιὴλ. ἀλλα καὶ ὁ
 θειότατος ἡσαΐας ὁ προφήτης μᾶλλον δὲ αὐτὸς ὁ τῶν ὅλων θεὸς θς 
 
 διὰ τοῦ προφήτου φθεγγόμενος, οὕτως· οὐαὶ ἀσσυρίοις. ἡ ράβδος
 
 τοῦ θυμού μου καὶ ὀργής μου ἔστιν ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν· τὴν ὀργήν μου
 
 εἰς έθνος ἄνομον ἀποστελλῶ. καὶ ἐν τῶ ἐμῶ λαῶ συντάξω ποι 
 ήσαι σκύλα καὶ προνομὴν καὶ κατὰπατεῖν τὰς πόλεις καὶ
 θεῖ 
 ναι αὐτὰς εἰς κορνιοτόν· ὃ δὲ λέγει τοιοῦτόν
 ἐστιν, θρήνων μὲν εἰσὶν
 ἄξιοι οἱ ασσύριοι, μυρίων ὄντες ἐργάται κακῶν, ἀλλ' ὅμως τούτοις
 διακόνοις εἰς τὰς κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν χρήσομαι τιμωρίας.
 καὶ οἶόν τινα ράβδον κολαστικὴν τούτους. τοῖς παρανομοῦσιν
 ἐπάξω· οὐ τοῖς ἄλλοις δὲ μόνον ἀνθρώποις ἀνοις ἀλλὰ καὶ τῶ προσαγορευο μένω μου λαῶ· ἐπάξω δὲ δια τὴν πολλὴν
 αὐτοῦ ἀσέβειαν καὶ
 παρανομίαν καὶ τάς τε πόλεις αὐτῶν διὰ τούτων καθελῶ καὶ
 τὰ ἐν ταῖς πόλεσι σκύλα τούτων γενέσθαι παρασκευάσω· ἐγω μὲν οὖν.
 
 οἷόν τινι δημίῳ τῷ ἀσσυρίῳ χρώμενος δίκας δι' αὐτοῦ τοὺς παρα- νομοῦντας
 εἰσπράττομαι· αὐτὸς δέ φησιν οὐχ οὕτως ἐνεθυμήθη.
 
 καὶ τῆ ψυχῆ οὐχ οὕτως λελόγισται· ἀλλὰ ἀπαλλάξει ὁ νοῦς αὐτοῦ
 
 καὶ τοῦ ἐξολοθρεύσαι ἔθνη οὐκ ολίγα· καὶ ἐαν είπωσιν. αὐτῶ σὺ μό 
 νος εἶ άρχων· καὶ ἐρεῖς· οὐκ έλαβον τὴν χώραν τὴν ἐπάνω
 βαβυλῶνος
 
 καὶ χαλάνης· ὁ πύργος ὠκοδομήθη καὶ ἔλαβον ἀραβίαν και δαναση
 
 καὶ σαμάρειαν ὃν τρόπον ταύτας καὶ πάσας τὰς χώρας λήψομαι·
 
 διὰ τούτων μὲν οὖν τὴν ἀλαζονείαν αὐτοῦ δήλην πεποίηκεν· εἶτα
 προαγορεύει. τὰ καταληψόμενα τὴν ϊερουσαλὴμ ϊλημ κακὰ· ὑποδείκνυσι δὲ
 
 καὶ τὰς τιμωρίας αἰτίας· ὀλολύξατε γάρ φησι τὰ γλυπτὰ ἐν ϊερουσαλὴμ ϊλημ 
 
 καὶ ἐν σαμαρεία· καὶ τοῖς χειροποίητοις αὐτῆς· οὕτως ποιήσω
 
 καὶ ἐν ἰερουσαλὴμ ιλημ · καὶ τοῖς εἰδώλοις αὐτῆς· μεμαθήκαμεν δὲ· ὅτι τῆς
 
 ἰερουσαλὴμ ἰλημ σεναχειρὶμ ὁ τῶν ἀσσυρίων οὐ περιἐγένετο βασιλεύς· ὁ δὲ
 ναβουχοδονόσορ εἰς βαβυλῶνα τὰ βασίλεια μεταθεὶς· καὶ βασι λικὴν
 ἀποφήνας πόλιν μετὰ τὴν τῆς νινευῆ κατάλυσιν ἐπε στράτευσεν τῆ ϊουδαία·
 καὶ ἀνάστατον τὴν ἰερουσαλὴμ ἰλημ πεποιεικῶς·
 τοὺς μὲν πλείστους τῶν οἰκητόρων ἀνείλεν· τοὺς δε λοιποὺς ἐξαν δραποδίσας αἰχμαλώτους ἀπήγαγεν: ὡς εἶναι δῆλον κἀντεύθεν
 ὡς μίαν οἶδεν ἡ θεία γραφῆ τὴν ἀσσυρίων καὶ βαβυλωνίων·
 
 καὶ ἐκ τῶν ἐπαγομένων δὲ τοῦτο ράδιον ἔστι καταμαθεῖν· ἔσται γάρ φησιν
 
 ὅτἂν συντελέση κύριος κς ποιῶν πάντα ἐν τῶ ὅρει σιων καὶ ϊερουσαλὴμ ϊλημ ·
 
 ἐπάξει κύριος κς ἐπὶ τὸν νοῦν τὸν μέγαν τὸν ἄρχοντα ἀσσυρίων· καὶ
 
 ἐπὶ τὸ ὕψος τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ· ἐτημωρήσατο
 τὴν ἰερουσαλὴμ ἰλημ ὁ θεός θς · οὐ διὰ τοῦ σεναχειρὶμ· ὃς τῶν ἀσσυρίων ἐβασί λευσεν· ἀλλὰ διὰ
 τοῦ ναβουχοδονόσορ· ὁ μὲν γὰρ οὐ μόνον οὐκ επόρ θησεν τὴν πόλιν· ἀλλὰ καὶ
 ἅπασαν ἀπολωλεκὼς τὴν στρατείαν
 ἀπέδρα μόνος· καὶ οἴκοι τὴν σφαγὴν παρὰ τῶν υἱῶν ἐδέξατο·
 ὁ δὲ ναβουχοδονόσορ. καὶ τὴν πόλιν καθεῖλεν καὶ ἐνέπρησεν
 τὸν θεῖον νεὼν· καὶ τὸν λαὸν ἀπήγαγε δορυάλωτον· διδάσκει
 τοίνυν ἡμᾶς ἡ θεία γραφὴ· ὅτι μετὰ τὸ συντελέσαι κύριον κν ποιοῦντα
 πάντα ἐν τῶ ὄρει σιὼν καὶ ἐν ἰερουσαλὴμ ϊλημ · ἃ ἠπείλησεν λέγων· ὀλο 
 λύξατε τὰ γλυπτὰ ἐν ἰερουσαλὴμ ϊλημ · ὃν τρόπον γὰρ ἐποίησα σαμαρεία,
 
 καὶ τοῖς εἰδώλοις αὐτῆς· οὕτως ποιήσω τῆ ϊερουσαλὴμ· καὶ
 
 τοῖς χειροποιήτοις αὐτῆς· ἐπάξει φησὶ κύριος κς ἐπὶ τὸν νοῦν τὸν μέγαν
 τὸν αρχοντα τῶν ασσυρίων· καὶ οὐ λέγει τῶν βαβυλωνίων ἀλλὰ τῶν
 
 ἀσσυρΐων· μία γὰρ τούτων κἀκείνων ἡ βασιλεία· νοῦν δε μέγαν
 καλεῖ· διὰ τὸ ὑψηλὸν καὶ ἀλαζονικὸν τῶν βουλευμάτων· διὸ
 καὶ εἰκότως ἐπάγει· καὶ επι τὸ ὕψος τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμῶν
 αὐτοῦ· καὶ οὐχ ἁπλῶς ἔφη τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμων αὐτοῦ·
 τοῦτ ἔστιν ὡς ἄνθρωπος ἄνος ὃς ὦν ὑψηλότατός τε καὶ μέγιστος εἶναι φαν τάζεται τῆ ϊσχύει
 ποιήσω· καὶ τῆ σοφία τῆς συνέσεως ἀφελῶ
 ὅρη ἐθνῶν· καὶ τὴν ϊσχὺν αὐτῶν προνομεύσω καὶ σείσω πόλεις
 κατοικουμένας· καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην καταλείψομαι τῆ
 χειρί μου ὡς νοσσιάν· καὶ ὡς καταλελειμμένα ὠὰ ἀρῶ· καὶ
 οὐκ ἔσται ὃς διαφεύξεταί με ἢ ἀντίπη μοι· οὕτω γυμνώσας
 τὸν λογισμὸν τοῦ ασσυρίου τὸν τύφον ἐλέγχει τῶν ἐνθυμημάτων
 τὸ μάταιον· καὶ διδάσκει ὡς οὐδὲν ἂν τῶν ὑπ' αὐτοῦ γενομένων
 ἐγένετο μὴ τοῦ θεοῦ θυ συγχορήσαντος καὶ βουληθέντος δίκας τῆς
 ἀσεβείας εἰσπράξασθαι τοὺς ταῦτα ὑπ' αὐτοῦ πεπονθότας·
 
 ο ὓ χάριν εικότως ἐπάγει· μὴ δοξασθήσεται ἀξίνη ἄνευ τοῦ κό πτοντος ἐν αὐτῆ· ἢ ὑψωθήσεται πρίων ἄνευ τοῦ ἕλκοντος αὐτ ὸ ό ν·
 ὡσαὔτως ἐάν τις ἄρη ῥάβδον ἢ ξύλον; καθάπερ φησὶν ἀδύνα τον
 αὐτομάτως ἀξίνην ἣ πρίονα ἣ ράβδον κινηθῆναι; τηνι καῦτα γὰρ τούτων
 ἕκαστον ἐνεργεῖ· ἡνίκα ἄν τις τῆ χειρὶ χρησά μενος κινῆσαι ταῦτα
 θελήσειεν· ἔστιν οὕτω καὶ σὺ· τῆς ἐμῆς πα ραχωρησάσης σοι προμηθείας,
 πεποίηκας ἃ πεποίηκας,
 διὰ τὴν τῶν πεπονθότων παρανομίαν· μὴ τοίνυν νόμιζε
 τῆ οἰκεία σοφία καὶ δυνάμει ταῦτα σοφρονω 
 κατωρθωκέναι·
 εἰ δὲ οὐ βούλλει ταῦτα σοφρόνως μαθεῖν καὶ τὴν ἀλαζονικὴν
 ὀφρῦν καταλῦσαι, τῆ πεῖρα μαθήσει ὅτι ταῦθ' οὕτως ἔχει· ἀπο 
 στελεῖ γὰρ κύριος κς σαβαώθ· εἰς τὴν σὴν τιμὴν ἀτιμίαν· καὶ εἰς τὴν
 
 σὴν δόξαν πῦρ καιόμενον καυθήσεται· καὶ ἐν ετέρω δὲ χωρίω
 
 πάλιν τοιαῦτα φησὶν ὁ θεὸς θς πρὸς τὸν προφήτην· καὶ λήψη τὸν
 
 θρῆνον τοῦτον ἐπι τὸν βασιλέα βαβυλῶνος καὶ ἐρεῖς ἐν τῆ ἡ 
 μέρα ἐκείνη πῶς ἀναπέπαυται ὁ ἀπαιτῶν· καὶ ἀναπέπαυται
 
 ὁ ἐπισπουδαστὴς· συνέτριψεν ὁ θεὸς θς τὸν ζυγὸν τῶν ἁμαρτωλῶν·
 
 τὸν ζυγὸν τῶν ἀρχόντων· πατάξας ἔθνος θυμῶ πληγῆ ἀνιάτω·
 
 
 ε ἶτα δείκνυσιν τὴν τῆς οἰκουμένης εὐφροσύνην· πᾶσα ἡ γῆ φησὶ
 
 μετ εὐφροσύνης καὶ τὰ ξύλα τοῦ λιβάνου εὐφρανθήσονται
 
 ἐπὶ σοὶ· καὶ ἡ κέδρος τοῦ λιβάνου ἀφ οὗ σὺ κεκόσμησαι·
 
 οὐκ ἀνέβη ὁ κόπτων ἡμᾶς. τροπικῶς δὲ ταῦτα λέγει· καὶ κέδρους
 τοῦ λιβάνου προσαγορεύει· ἢ τὸν ἰσραὴλ ἰηλ ἐπίσημον ὄντα καὶ ἔνδοξον·
 ἣ τοὺς λαμπροὺς ἐν ἀξιώμασιν καὶ βασιλεύειν πεπιστευμενους,
 καὶ μετὰ βραχέα κωμωδῶν αυτοῦ τὸν τύφον καὶ τὴν τῆς ἀλαζονίας
 
 διδάσκων κατάλυσιν; πῶς ἐξέπεσεν φησὶν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ ὁ εωσ 
 φόρος, ὁ πρωῒ ἀνατέλλων· συνετρίβη ἐπι
 τὴν γὴν ὁ ἀποστέλλων
 
 ἐπι πάντα τὰ ἔθνη· σὺ δε εἶπας ἐν τῆ διανοία σου· εἰς τὸν οὐρανὸν οὐνὸν ,
 
 ἀναβήσομαι καὶ επάνω τῶν ἀστέρων θήσω τὸν θρόνον μου. καθιω
 
 ἐν όρει ὑψηλῶ· ἐπὶ τὰ ὅρη τὰ ὑψηλὰ πρὸς βο ρ ρὰν ἀναβήσομαι·
 
 ἐπάνω τῶν νεφελῶν, καὶ ἔσομαι ὅμοι ω ο ς τῶ ὑψίστω· εἴτα δείκνυσι
 
 τῆς ἀνθρωπίνης ἀνινης εὐημερίας τὸ ἐπίκηρον· σὺ δὲ φησὶν ὁ ταῦτα λο γίσασθαι
 τετολμηκῶς. εἰς άδην καταβήσει καὶ εἰς τὰ θεμέ λια τῆς γῆς· οἱ ̓ϊδόντές
 σε θαυμάσουσιν ἐπι σὲ καὶ ἐροῦσιν·
 οὖτος ὁ ἄνθρωπος ἄνος ὁ παροξύνων τὴν γὴν, ὁ σείων βασιλεῖς, ὁ θεὶς
 τὴν γὴν ὅλην ἔρημον, καὶ τὰς πόλεις αὐτῆς καθείλεν. τοὺς
 ἐν επαγωγῆ οὐκ ηλέησεν· πάντες οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν
 
 ἐκοιμίθησαν ἐν τιμὴ ἄνθρωπος ἄνος ἐν τῶ οἴκω αὐτοῦ· σὺ δὲ ριφήσει
 
 ἐν τοῖς ὄρεσιν ὡς νεκρὸς ἐβδελυγμένος μετὰ πολλῶν τεθνη 
 κότων ἐκκεντημένων μαχαίρα καταβαινόντων εἰς άδ ·
 καὶ ἵνα μὴ πάσας. τὰς περὶ αὐτοῦ προφητείας παραγαγὼν.
 ἀποκνήσω τῶ μήκει· τούς τε νῦν ἀκούοντας καὶ τοὺς εἰς
 ὕστερον τούτοις ἐντευξομένους εἰς ἐκείνα παραπέμψας·
 τοὺς γνωναι τὸν τύφον αὐτοῦ καὶ τὴν ὠμότητα βουλομένους,
 ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπανάξω τὸν λόγον· τοῦτον τοίνυν ὁ
 τῶν ὅλων θεὸς θς εἰς εὐσέβειαν ποδηγήσαι θελήσας· πολλὰ πολ λάκις σωτήρια
 προσἐνήνοχεν φάρμακα· καὶ πρώτον
 μὲν, ἐν τῶ δευτέρω τῆς βασιλείας ἔτει· ὄναρ αὐτῶ τὴν εἰκόνα
 ἐκείνην, ὑπέδειξεν· εἶτα τῆ λήθη τοῦ ἐνυπνίου εἰς χρείαν
 τοῦ προφήτου κατέστησεν· ἔπειτα διὰ τῆς ἑρμηνείας τὰς
 τῶν βασιλέων διαδοχὰς ἐδίδαξεν ἀκριβῶς τῆς ἀνθρωπίνης ἀνίνης 
 εὐημερίας ὑποδεικνὺς τὸ βραχὺ καὶ ἐπίκηρον· καὶ παραὐτίκα
 ὠφέλειαν μὲν. ἐδέξατο· καὶ τὸ ἄμετρον σέβας τῶ δανιὴλ προσ ενήνοχεν· ὡς θεῶ θω γὰρ λιβανω υ τὸν αὐτῶ καὶ σπονδὰς
 προσενεχθῦναι προσέταξεν· ἀλλὰ πάλιν οὐ πολλοῦ δι ἐλθόντος χρόνου
 τὴν εἰκόνα ἐκείνην ἀνέστησεν. καὶ ἅπαντας
 
 στή 
 
 τοὺς ὑπηκόους προσκυνεῖν αὐτὴν κατηνάγκασεν· καὶ τοὺς
 τὴν εὐσέβειαν προτετιμηκότας· τῆ ἀπλήστῳ τραφείσῃ πυρᾶ.
 παραδέδωκεν· ἀλλὰ πάλιν ὁ ἀγαθὸς δεσπότης μακροθυμία
 χρησάμενος· δίκας μὲν αὐτὸν τής τε ἀλαζον έ 
 ί ας καὶ τῆς
 θηριωδίας οὐκ εισεπράξατο· τὴν δὲ θείαν αὐτοῦ δύναμιν
 ὑποδείκνυσιν τοὺς εὔνοὺς θεράποντας τῆς φλογὸς ἐκείνης
 ἐλευθερώσας· πάλιν δὲ ὀλίγην ἐκεῖθεν ὠφέλειαν δεξά μενος· ὑμνεῖ ν μὲν τὸν τῶν ὅλων θεόν θν · ἀπειλεῖ δὲ τὴν ἐσχάτην
 τιμωρίαν τοῖς βλάσφημόν τι κατ' αὐτοῦ φθεγγομένοις· ἀλ λ' εὐθὺς καὶ
 παραὐτίκα καὶ ἐν αὐτῶ τῶ ἑνιαυτῶ λήθη πάλιν
 τὴν μεγίστην ταύτην παραδοὺς θαυματουργίαν· ἐπιστρα τεύει τοῖς
 ἱεροσολύμοις καὶ καθαίρει μὲν τὰ τῆς πόλεως
 τείχει· πυρπολεῖ δὲ τὸν ἅγιον τοῦ θεοῦ θυ νεὼν. κατατολμᾶ δὲ
 τῶν τούτου ἀδύτων· καὶ πάντα συλήσας τὰ ἀναθήματα
 εἰς τὴν βαβυλῶνα σὺν τοῖς αἰχμαλώτοις ἀπήνεγκεν·
 ὅτι δὲ κατὰ τοῦτον ἐπεστράτευσεν τὸν καιρὸν· καὶ ὁ μακάριος
 
 ἡμᾶς διδάσκει ϊερεμίας οὑτωσὶ λέγων· ὁ λόγος ὁ γενόμενος
 
 παρὰ κυρίου κυ πρὸς ϊερεμίαν ἐν τῶ ἑνιαυτῶ τῶ δεκάτω σεδε 
 κίου βασιλέως ϊοῦδα· οὖτος ἑνιαυτὸς ὄγδωος και δέκατος
 
 τῶ ναβουχοδονόσωρ τῶ βασιλεῖ βαβυλῶνος. καὶ δύναμις
 
 βασιλέως βαβυλῶνος. ἐχαράκωσεν ἐν ἰερουσαλήμ ιλημ · καὶ τῆς εἰκό νος δὲ τὸ διήγημα. συγγράφων ὁ μακάριος δανιὴλ,
 τοῦτον τέ θεικεν τὸν χρόνον· ἔτους ὁκτωκαιδεκάτου ναβουχοδονόσορ
 ὁ βασιλεὺς εποίησεν εἰκόνα χρυσὴν· ὡς εἶναι δῆλον ὅτι ἐν αρχὴ
 τοῦ ἔτους ἀπήτησεν τὴν τῆς εἰκόνος προσκύνησιν· εἶτα τὴν
 στρατείαν προπέμψας ἠκολούθησεν καὶ αὐτός· περιεγένετο
 δὲ τῆς ϊερουσαλὴμ ϊλημ . ἐνδεκάτω μὲν ἔτει τῆς βασιλείας σεδεκίου·
 ἐννέακαιδεκάτω δὲ τῆς ἑαυτοῦ βασιλείας· ἐπειδὴ τοίνυν
 οὐδὲμίαν οὐδαμόθεν ὁ δείλαιος ὠφέλειαν ἐδέξατο· ἀγανακτήσας
 
 ὁ τῶν ὅλων θεὸς θς · δεδείττεται μὲν αὐτὸν πρότερον δι' ἐνυπνίου
 εἶτα διὰ τοῦ δανιὴλ τὰ διὰ τοῦ ἐνυπνίου σημαινόμενα δήλα
 ποιεῖ· καὶ οὐδὲ οὕτως εὐθὺς ἐπάγει τὴν τιμωρίαν. ἀλλὰ προ φέρει μὲν
 αὐτῶ συμβουλὴν καὶ παρένεσιν διὰ τοῦ δανιὴλ·
 ἐνιαυτὸν δὲ ὅλον μακροθυμεῖ. τὴν μεταμέλειαν ἀναμένων·
 ως δὲ οὐδὲμίαν ϊατρίαν εκ τῆς μακροθυμίας ἠθέλησεν δρέψασθαι
 
 ἃ ἠπείλησεν ἐπιφέρει καὶ τιμωρεῖται δὲ αὐτὸν οὐχ ἁπλῶς ἀλλὰ τὸν
 ἀλαζόνα νοῦν ἐκεῖνον τὸν τὰ ὑπερ φύσιν ὀνειροπολήσαντα φρενο βλαβεία παίει καὶ παραπληξία· εἶτα θηριώδη γενόμενον ἐξε λαθῆναι
 παρασκευάζει· καὶ τὰς ἐρήμους οἰκεῖν ἐπι χρόνω μακρῶ
 ἔπιτα αἴσθησιν παρασκευάζει αὐτὸν λαβεῖν τῶν κατεχόντων δεινῶν
 οὔτε γὰρ ἢν οἷον τε αὑτὸν ὠφέλειαν δρέψασθαι ἀνεσθήτως καὶ
 ἀναλγήτως παντελῶς διακείμενον· οὕτως ἀνανεύσας ἐκεῖνος
 ἐπιγινώσκει μὲν· τὰς ὀξυρρόπους τοῦ βίου μεταβολὰς· θρηνεῖ δὲ
 καὶ ολοφύρεται τὴν οἰκείαν ἀβελτηρίαν· ὁμολογεῖ δὲ τὴν του θεοῦ θυ 
 βασιλείαν ἀδιάδοχον εἶναι εἰς ἅπαντας διαμένουσαν τοὺς αἰῶνας·
 
 τ αῦτα τῆ πεῖρα διδαχθεὶς πάλιν δια τὴν ἄρρητον τοῦ θεοῦ θυ 
 φιλανθρωπίαν φιλανιαν 
 εἰς τὴν οἰκείαν επανελήλυθεν βασιλείαν· ἀδικεῖν δὲ νομίσας
 ἄπαντας ἀνθρώπους ἀνος · εἰ κρύψειεν τοῦ θεοῦ θυ τὴν προμίθειαν δι επι στολῆς πᾶσιν τοῖς κατὰ τὴν οἰκουμένην
 ὑπεικόοις ἐξηγεῖται
 τήν τε προτέραν εὐημερίαν καὶ τὴν συμβάσαν δυσκληρίαν·
 εἶτα τὴν μεταμέλειαν δι ἧς τὸν δεσπότην ἐξϊλεώσατο· ἡ μὲν οὖν
 τῆς ἐπιστολῆς ὑπόθεσις αὖτη· δια πλειόνων δὲ αὐτὴν ἐποιησάμην
 καὶ τὸν τούτου τύφον· ταῖς γραφικαῖς μαρτυρίαις δείξαι βου ληθεῖς
 καὶ τοῦ θεοῦ θυ τῶν ὅλων τὴν περι πάντας κηδεμονίαν
 δήλην ποιήσαι θελήσας· φέρε τοίνυν τῆς κατὰ μέρος
 
 ἐρμηνείας, ἀρξώμεθα· ναβουχοδονόσωρ ὁ βασιλεὺς πᾶσιν
 
 τοῖς λαοῖς φυλαῖς γλῶσσαις τοῖς οἰκοῦσιν ἐν πάση τη γῆ εἰρήνη
 ὑμῖν πληθυνθείη· προσήκει τούτοις ἁρμόσαι τοῖς λόγοις τὴν
 προφητικὴν ἐκείνην φωνὴν. ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με
 ὅπως ἂν μαθω τὰ δικαιώματά σου· τῆ πείρα δὲ καὶ οὗτος
 διδαχθεὶς σωφρονεῖν, εὐσεβείας ἀπεφάνθη διδάσκαλος καὶ
 τὰ οικεία πάθη φάρμακα, πάσιν ἀνθρώποις ἀνοις προστίθησιν· καὶ
 οὐ μόνον τοῖς ὑπηκόοις ἀλλὰ καὶ τοῖς ἔξω τῆς βασιλείας ὑπάρ χουσιν·
 καλῶς δὲ σφόδρα καὶ ἀρμοδίως τὴν προσηγορίαν ἐποι ήσατο· εἰρήνη ὑμῖν
 πληθυνθείη· τοῦτέστιν ἀπείρατοι γένοισθε
 ὧν ἐπειράθην κακῶν· εἰρήνης ἀπολαύοντες διατελεῖτε·
 εἶτα ἐπάγει. τὰ σημεία καὶ τὰ τέρατα ἃ ἐποίησεν μετ' εμοῦ ὁ θεὸς θς 
 ὁ ὕψιστος· ήρεσεν ἐνώπιον ἐμοῦ ἀναγγείλαι ὑμῖν· οις τῶν θείων φησὶν
 θαυμάτων αὐτόπτης γενόμενος νενόμικα δίκαιον κοινωνοὺς
 ὑμᾶς ἅπαντας τῆς τούτων θεωρίας λαβεῖν οὐκ ἔστιν γὰρ τὰ
 
 τυχόντα, ἀλλὰ μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ καὶ ὡς μεγάλῆ καὶ ἰσχυρά
 ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος· καὶ ἡ ἐξουσία αὐτοῦ εἰς γε νεὰν
 καὶ γεννεὰν· τὰ μὲν γὰρ ἀνθρώπινα ὁποῖα ἂν ἧ, τέλος
 έχει· καὶ τέλος ταχὺ· μόνη δὲ διαρκῆς καὶ ἀσάλευτος ἡ τοῦ θεοῦ θυ 
 βασιλεία· οὕτω προδιδάξας τὴν τῶν πραγμάτων αἰτίαν
 ἄρχεται τῆς κατ' αὐτὴν διηγήσεως· ἐγὼ ναβουχοδονόσορ. εὐθηνῶν
 ἥμιν ἐν τῶ οἴκω μου· καὶ εὐθαλῶν ἐπὶ τοῦ θρόνου μου καὶ πειὼν
 ἐν τῶ λαώ μου· τέθεικεν δὲ τὴν ἑαυτοῦ προσηγορίαν οὐκ ἁπλῶς
 ἀλλ' ἵνα τὸ ὄνομα μαρτυρήση τοῖς λόγοις· ἐπειδὴ γὰρ σφόδρα
 ἐπίσημος ἢν· ἄτε δὴ πάντων κατὰ ἀσίαν καὶ τὴν αἴγυπτον
 καὶ τὴν αἰθιοπίαν τὴν ἡγεμονίαν λαβὼν προτέθεικεν
 αὐτοῦ τὴν προσηγορίαν ἀρκούσαν ε ἰ ς μαρτυρίαν τῶν λεγομένων
 
 ἔφη δὲ ὅτι ἐν ἄκρα ὦν εὐκληρία· καὶ μυρίοις ἀγαθοῖς περιρεό 
 μενος διἐτέλουν· ἐν τούτοις δὲ ὦν ἐνύπνιον φησὶν εἶδον
 καὶ ἐφο 
 βέρισέν με καὶ ἐθαύμασα ἐπι τούτοις πᾶσιν καὶ
 εταράχθην
 
 ἐπὶ τῆς κοίτης μου· καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλής μου συνετάρασ
 σόν με· ἐν τοσαύτη γὰρ ὑπάρχων εὐημερία καὶ ὄναρ εἶδον
 λυπηρὸν ἐξεδειματώθην μὲν σφόδρα τῆ θεωρία τοῦ ἐνυπνίου
 ἐταρασόμην δὲ πλέον, τὰ διὰ τούτου σημαινόμενα καθιδεῖν
 οὐ δυνάμενος· οὗ χάριν τοῦς ταῦτα δυναμένους ἑρμηνεύειν
 
 συνεκάλεσα· καὶ εἰσἐπορεύοντο ἐπ ά α οιδοὶ μάγοι. γαζαρηνοὶ·
 
 χαλδέοι, καὶ τὸ ἐνύπνιον εἶπον ἐγὼ ἐνώπιον αὐτῶν· καὶ τὴν
 
 σύγκρισιν αὐτοῦ οὐκ εγνώρισάν μοι· ἕως οὗ ἔτερος εἰσῆλθεν
 
 ἐνώπιόν μου δανιὴλ· οὗ τῶ ὁνόματι βαλτάσαρ. κατὰ τὸ ὄνομα
 
 τοῦ θεού θύ μου· ὃς πνεῦμα πνα ἅγιον ἔχει ἐν ἑαυτῶ· οὐχ' ἁπλῶς δὲ ταῦτα
 τέθεικεν ἀλλὰ παράλληλα· ἵνα τῆ παρεξετάσει δήλην ἅπασιν
 ποιήση τὴν τοῦ προφήτου σοφίαν· διὸ καὶ τὰ έθνη καταλέγει
 τῶν σοφῶν βαβυλῶνος· ίνα δείξη τοὺς μὲν οὐδὲν ὅλως ἐπίστα μένους·
 τὸν δὲ ὑπὸ τοῦ θείου πνεύματος πνς φωτιζόμενον· καλεῖ δὲ αὐτὸν
 οὐκ ἀπὸ μόνης τῆς προσηγορίας ἢν αὐτὸς επιτέθεικεν ἀλλὰ τὸ
 ἐβραῖον προτίθησιν ὄνομα· δανιὴλ γαρ φησὶν οὗ τὸ ὄνομα βαλτάσαρ
 κατὰ τὸ ὄνομα τοῦ θεού θύ μου· οὕτω γὰρ αὐτὸν φησὶν ἐξ ἀρχὴς ἐθαύμασα
 ὡς τοῦ πάλαι ὑπ ἐμοῦ προσκυνουμένου θεοῦ θυ ἐπιθῆναι αὐτῶ τὴν
 προσηγορίαν· καὶ τὴν αἰτίαν δεικνὺς, ὡς πνεῦμα πνα 
 θεοῦ θυ ἅγιον έχει ἐν ἑαυτῶ·
 καὶ τοῦτο δὲ ἐκ τῆς τοῦ προφήτου διδασκαλίας μεμαθήκαμεν·
 
 πόθεν γὰρ ἑτέρωθεν ἐγνώκει τοῦ παναγίου πνεύματος πνς τὴν προσηγο ρίαν τοῖς κιβδήλοις εἰδώλοις προστετηκὼς. καὶ τὸ
 ἐνύπνιόν φησιν
 
 ἐνώπιον αὐτοῦ εἶπον· εἶπον δὲ οὕτως ἀρξάμενος. βαλτάσαρ
 
 ὁ άρχων τῶν ἐπαοιδῶν ὂν ἐγὼ ἔγνων ὅτι πνεῦμα πνα ἅγιον ἐν σοὶ καὶ πᾶν
 
 μυστήριον οὐκ αδυνατεί σοι· ἄκουσον τὴν ὅρασιν τοῦ ἐνυπνίου οὗ ἴδον.
 
 καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ εἰπέ μοι· καὶ τὰς ὁράσεις τῆς κεφαλής μου
 
 ἐπὶ τῆς κοίτης μου· τοὺς πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων ἀνων 
 δι αἱ εὐ ῆ η μερί ας α πολ λάκις ἐπιλανθάνεσθαι τῶν εὐεργετησάντων παρασκευάζουσιν·
 αἰ δὲ χρείαι ἀνακαλούνται τῶν εὖ πεποιηκότων τὴν μνήμην. καὶ
 ὑγιαίνων μέν τις τὸ σώμα. τῆς τοῦ ϊατροῦ τέχνης οὐ λαμβάνει τὴν
 μνήμην· ἀρρωστία δὲ περιπεσὼν ἀναμιμνήσκεται ὡς καὶ ήδη
 πρότερον τοῦτο παθῶν διὰ τοῦ δεῖνος τοῦ ϊατροῦ τῆς ὑγείας ἀ πήλαυσεν· οὕτω καὶ ὁ ναβουχοδονόσορ· ἡνίκα μὲν τοὺς ἁγίους ἐκείνους
 τῆ πυρᾶ παρεδίδου τῆς τοῦ δανιὴλ εὐεργεσίας οὐκ εμνημόνευσε·
 
 ἐ πειδη δὲ εἶδεν ἐνύπνιον καὶ θόρυβον εἶχεν ἐν τῆ ψυχῆ, τῆς τοῦ
 δανιὴλ ἀνεμνήσθη σοφίας. καὶ τῆς τοῦ προτέρου ενυπνίου ἀνα μνήσεως
 τε καὶ ἐρμηνείας· διὸ καὶ πνεύμα πνα 
 θεοῦ θυ 
 ἔχειν δεχειν αὐτὸν λέγει καὶ
 πᾶν μυστήριον ἐρμηνεύειν ϊκανὸν εἶναι· καὶ παρακαλεῖ καὶ τοῦτο
 
 τὸ ἐνύπνιον ἄδηλον ὢν δῆλον αυτῶ καταστῆσαι· εἶτα λέγει τὸ ἐνύ 
 πνιον φησὶν· ἐθεώρουν δένδρον ἐν μέσω τῆς γῆς. καὶ τὸ
 ὕψος αὐτοῦ,
 
 
 αὐτοῡ ἔφθασεν ἔως τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ καὶ τὸ κύτος αὐτοῦ, εἰς τὰ πέρατα
 τῆς γῆς· διὰ δὲ τοῦ δένδρου. αὐτὸν ἔφη, σ οι η μαίνεσθαι ὁ μακάριος
 δανιὴλ· τὸ δὲ ὕψος, λέγει φθάσαι ἔως τοῦ οὐρανοῦ ουνου , οὐ τὴν φύσιν τοῦ δέν δρου σημαίνων, ἀλλὰ τοὺς λογισμοὺς καὶ
 τὰς φαντασίας· διὸ καὶ
 ὁ ησαΐας ἔλεγεν· ἐπάξει ὁ θεὸς θς ἐπὶ τὸν νοῦν τὸν μέγαν τὸν βασιλέα
 τῶν ἀσσυρίων καὶ ἐπὶ τὸ ὕψος τῆς δόξης τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ·
 
 νοῦν δὲ μέγαν αὐτὸν προσηγόρευσεν ὡς μεγάλα φαντασθέντα
 
 καὶ ὀνηροπολήσαντα· ἃ μετα βραχέα διηγήσατο· σὺ γὰρ εἶπας
 
 ἐπάνω τῶν ἀστέρων θήσω τὸν θρόνον μου· καὶ ἔσομαι ὅμοιος τῶ
 
 ὑ ψίστω· διὰ τοῦτο ὁρὰ τὸ ὕψος τοῦ δένδρου ἐφθακὼς ἔως τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ ·
 ἐπειδὴ δὲ καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν πᾶσης τῆς οἰκουμένης ἐκράτησεν,
 ὁρᾶ τοῦ δένδρου τὸ κύτος· τοῦτέστιν τὸν ὄγκον τοῦ εὔρους ἐκταθὲν
 μέχρι αὐτῶν τῶν περάτων τῆς γῆς· τὰ φύλλα αὐτοῦ φησὶν·
 ὡραία καὶ ὁ καρπὸς αὐτοῦ πολὺς· καλεῖ δὲ φύλλα μὲν τὴν ὁρω μένην
 εὐπρέπειαν τὴν ἐν εσθήτι καὶ θρόνω καὶ βασιλείοις ἀσπι
 
 δηφόροις τε καὶ δορυφόροις καὶ πεζετέροις· καρπὸν δὲ τὸν παν ταχόθεν
 προσφερόμενον φόρον· διὸ πολὺν τὸν καρπὸν ἀλλ' οὐ καλὸν,
 ἔφη· οὐ γὰρ εἶχεν τὸ δίκαιον· καὶ τροφῆ πάντων ἐν αὐτῶ· οἴ τε γὰρ
 γεωργοῦντες διὰ τῆς αὐτοῦ κηδεμονίας. εἰρήνης ἀπολαύοντες,
 
 τοὺς ἀπὸ τῆς γῆς καρποὺς ἐκομίζοντο· οἵ τε στρατευόμενοι
 
 παρ' αὐτοῦ τὰ σιτηρέσια κομιζόμενοι, τὴν ἐν όπλοις ἐποιοῦντο
 
 ζωήν· ὑποκάτω αὐτοῦ φησὶν κατεσκήνουν τὰ θηρία τὰ
 
 ἄγρια καὶ ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ κατώκει τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ 
 
 ἐξ αὐτοῦ ἐτρέφετο πάσα σαρξ· οἵ τε γὰρ θηριώδη βίον ζῶντες
 
 βάρβαροι οἵ τε λογικώτεροι καὶ ἡμερότεροι καὶ ὀξεῖς καὶ πτηνοὶ
 τὴν διάνοιαν. ὑπὸ τὴν τούτου ἐξουσίαν βιοτεύοντες διετέλουν·
 
 ἐθεώρουν τοίνυν φησὶν ἐν ωράματι τῆς νυκτὸς επὶ τῆς κοίτης μου·
 
 καὶ ἰδοὺ, εἲρ καὶ ἅγιος ἀπ οὐρανοῦ ουνου κατέβη· εἲρ δε καλεῖ τὸν ἐγρηγο 
 ρότα τοῦτο γὰρ
 ἐρμηνεύεται τῆ ἑλλάδη φωνη· ἐγρηγορότα δὲ καλεῖ
 τὸν ἄγγελον ἵνα τούτω σημήνη τὸ ἀσώματον· ὁ γὰρ σῶμα περικεί μενος
 ὕπνω δουλεύει· ὁ δὲ ὕπνου κρείττων, σώματος ἐλεύθερος·
 
 ἴδον τοίνυν φησὶν ἄγγελον ἀσώματον ἔχοντα φύσιν ὃς ἀπ οὐρανοῦ ουνοῦ 
 
 κατέβη· καὶ ἐφώνησεν ἐν ϊσχύει καὶ οὕτως εἶπεν· ἐκκόψατε
 
 τὸ δένδρον· καὶ ἐκτείλατε τοὺς κλάδους αὐτοῦ καὶ διασκορπί 
 σατε τὸν καρπὸν αὐτοῦ· καὶ βλέπει μὲν τὸν ἅγγελον ἀπ' οὐρανοῦ ουνοῦ 
 καταβεβηκότα· ἵνα μάθη ὡς αὐτὸς ὁ τῶν ὅλων δεσπότης τὴν
 κατ' αὐτοῦ ἀπόφασιν ἐποιήσατο· διδάσκεται δὲ τίς ὁ δεδωκῶς
 αὐτῶ τὴν βασιλείαν, ἀποτιθέμενος τὴν βασιλείαν· ὁρᾶ γὰρ τὸ
 μὲν δένδρον ἐκτεμνόμενον· τοὺς δὲ κλάδους χωριζομένους. τοῦτ ̓ ἔστιν
 τοὺς ὑπάρχους καὶ τοὺς στρατηγοὺς καὶ σατράπας. καὶ τοὺς ἄλλην
 τινὰ ἡγεμονίαν παρ' αὐτοῦ πεπιστευμένους· τὰ δὲ φύλλα ἐκτει νασσόμενα. ἢν περιεβέβλητο δόξαν δίκην φύλλων ἐκρέουσάν
 τὲ καὶ μαραινομένην· τὸν δὲ καρπὸν διασκορπιζόμενον· τοῦ γὰρ
 βασιλέως ἐκείνη περιπεσόντος τῆ συμφορᾶ οἱ τὸν δασμὸν ἀ 
 π ε αι τοῦντες εἰς ἑαυτοὺς λοιπὸν ἀδέως τὸ κέρδος παρέπεμπον·
 
 σαλευθήτω φησὶν τὰ θηρία ὑποκάτωθεν αὐτοῦ καὶ τὰ ὄρνεα
 
 ἀπὸ τῶν κλάδων αὐτοῦ· οἱ γὰρ παρα γνώμην δουλεύειν ἡναγκασ 
 μένοι. ἀφορμην ἐρόντες. τὴν τοῦ βασιλέως μεταβολὴν τὸ
 ὑπἀ 
 κούειν ἀπέστησαν· καὶ ἐν δεσμω φησὶν σιδηρῶ καὶ
 χαλκῶ. καὶ
 
 εν τῆ χλόη τῆ έξω καὶ ἐν τῆ δρόσω τοῦ οὐρανοῦ οὐνου αὐλισθήσεται· ὡς γὰρ
 
 φρενοβλαβεία καὶ παραπληξία καὶ φρενήτιδϊ νόσῳ πεσὼν
 καὶ μεμηνῶς καὶ κορυβαντίων καὶ κατὰ πάντων λυττῶν ἀναγ καίως δεσμᾶ
 περιέκειτο· ἀλλ' ὅμως οὐδὲ ταῦτα ἢν ἱκανὰ
 ἔνδον αὐτὸν κατέχειν· ἀλλὰ δραπέτευων ἐν ἐρήμοις διέτριβεν
 ὑπέθριον ταλαιπορῶν· κτηνῶν δίκην τὴν πόαν σιτούμενος·
 τοῦτο γὰρ σημαίνει εἰρηκῶς· καὶ μετὰ τῶν θηρίων ἡ μερὶς αὐτοῦ·
 ἐν τῶ χόρτω τῆς γῆς ἡ καρδία αὐτοῦ απὸ τῶν ἀνθρώπων ανων ἀλλοιωθή σεται· καὶ καρδία θηρίου δοθήσεται αὐτῶ· καὶ ἐπτὰ
 καιροὶ
 ἀλλαγήσονται ἐπ αὐτὸν· καὶ τοῦτο δὲ τὴν τοῦ θεοῦ θυ μακροθυμίαν
 δηλοῖ· χρόνω γὰρ βραχεὶ τὴν τιμωρίαν περιορίζει· ἀναμένων
 τὴν ἀπὸ τῆς παιδείας τεχθησομένην μεταμέλειαν· εἶτα δεί κνυσιν ὡς
 ἀναντιρρήτως ἔσται τὰ εἰρημένα· διὰ συγκρίματος
 φησὶν εἰρ ὁ λόγος· καὶ ῥήμα ἁγίων τὸ ἐπερώτημα· ἀψευδὴς φησὶν
 ὁ λόγος· ἄγγελος γὰρ ἅγιος ὁ εἰρηκῶς ἐγρηγόρως ἀσώματος· εἴρηται
 δὲ ταῦτα φησὶν καὶ γίνεται· οὐ μάτην. ἀλλ' ἵνα γνῶσιν οἱ ζῶντες
 ὅτι κυριεύει ὁ ὕψιστος τῆς βασιλείας τῶν ἀνθρώπων ανων · καὶ ὧ ἐἂν δόξ ει η 
 δώσει αὐτὴν καὶ ἐξουθένημα ἀνθρώπου ἀνου ἀναστήσει αὐτήν· ταῦτα φησιν
 
 ὁ ἄγγελος ἔφη· ὅτι τούτου χάριν τὰ κατὰ τὸ δένδρὸν γενήσεται·
 ἵνα
 διὰ τούτου μάθωσιν ἅπαντες ἕνα εἶναι δεσπότην καὶ βασιλέα·
 τοὺς ἐπι γῆς καθιστῶντα βασιλέας καὶ ἐγχειρίζωντα ὦ ἐἂν
 θέλη τὴν βασιλείαν δεικνὺς γὰρ τὴν ἑαυτοῦ ἐξουσίαν· καὶ τὸν
 εὐτελέστατον ἔστιν ὅτε καὶ οὐδὲν εἶναι νομιζόμενον, ἀποφαίνει
 βασιλέα· καὶ τοὺς ἐν τοῖς μεγίστοις ὄντας ἀξιώμασιν ὑπα κούειν αὐτῶ
 παρασκευάζει· οὕτω πληρώσας τὸ τοῦ ἐνυπνίου
 
 διήγημα φησὶν πρὸς τὸν δανιὴλ· τοῦτο τὸ ἐνύπνιον εἶδον ἐγὼ ναβουχο 
 δονόσωρ ὁ βασιλεὺς· καὶ σὺ βαλτάσαρ τὸ σύγκριμα εἰπὲ·
 κατε ναντία τί τοῦ ἀληθῶς καὶ ἀκριβῶς· ὅτι πάντες οἱ σοφοὶ τῆς βασι λείας μου οὐ δύνανται τὸ σύγκριμα αὐτοῦ δηλώσαι μοι· σὺ δὲ δύνασαι
 καὶ τὴν αἰτίαν δεικνὺς· ὅτι φησὶ πνεῦμα πνα ἅγιον θεοῦ θυ ἐν σοὶ· οἱ μὲν γὰρ ἀνθρω πίνοις κέχρηνται λογισμοῖς· σὺ δὲ παρὰ θεοῦ θυ μανθάνεις τὰ κε 
 κρυμμένα· τότε δανιηλ οὗ τὸ
 ὅνομα βαλτάσαρ ἀπηνεώθη ὡσεὶ
 
 ώραν μίαν· καὶ οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ συνετάρασσον αὐτόν· ἔδει γὰρ
 
 δειχθῆναι τὴν ἀνθρωπίνην ἀνίνην ἀσθένειαν· καὶ τότε ἀναφανήναι τὴν ἐμ 
 πνέουσαν
 χάριν· ἀπεκρίθη τοίνυν ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπεν βαλτάσαρ
 
 τὸ ἐνύπνιον τουτου καὶ ἡ σύγκρισις αὐτοῦ μὴ κατασπευσάτω σε·
 
 εἶδε γὰρ αὐτὸν θορυβούμενον καὶ ἀναγκαίως μαθεῖν 
 ψυχαγωγεῖ·
 
 μαθεῖν ἐφιέμενος· ὅπερ ἀγνοεῖ· λέγει τοίνυν αὐτῶ· μὴ σφόδρα
 ἐπείγου·
 
 ἀλλὰ κατα σχολὴν τὰ μηνυόμενα διὰ τοῦ ενυπνίου εὑρῶν ταῦ 
 τα μοι δῆλα κατάστησον· ἀπεκρίθη τοίνυν ὁ βαλτάσαρ. καὶ
 
 εἶπεν· κύριέ μου βασιλεῦ τὸ ἐνύπνιον τοῦτο τοῖς μεισούσιν σε
 
 καὶ ἡ σύγκρισις αὐτοῦ τοῖς ἐχθροίς σου· σφόδρα σοφῶς καὶ
 
 συνετῶς ἀπεύχεται μὲν αὐτῶ τὰ λυπηρὰ τοῦ προοἱμίου ἀρ ξάμενος· σημαίνει δὲ ὅμως τὴν ἀλήθειαν· τὸ δένδρον φησὶν
 
 τὸ μεγαλυνθέν καὶ τὸ ϊσχυκὸς οὗ τὸ ὕψος ἔφθασεν εἰς τὸν οὐρανὸν ουνὸν 
 
 καὶ τὸ κύτός αὐτοῦ εἰς πάσαν τὴν γῆν· καὶ τὰ φύλλα αὐτοῦ
 
 εὐθαλὴ καὶ ὁ καρπὸς αὐτοῦ πολύς καὶ τροφὴ πᾶσιν ἐν αὐτῶ·
 
 ὑποκάτω αὐτοῦ· κατώκει τὰ θηρία τὰ άγρια· καὶ ἐν τοῖς κλά 
 δοις αὐτοῦ κατεσκήνουν τὰ ὄρνεα τοῦ οὐρανοῦ ουνου . σὺ εῖ βασιλεῦ·
 
 ἄ ξιον δὲ θαυμάσαι τοῦ δανιὴλ τὴν σοφίαν· οὐ γὰρ ἁπλῶς εἶπεν
 τὸ δένδρον τὸ μέγα. ἀλλὰ τὸ μεγαλυνθέν καὶ τὸ ϊσχυκός· τοῦτέστιν
 οὐκ άνωθεν ἤσθα μέγας· ἀλλὰ κατὰ μέρος, μέγας γεγένησαι· καὶ
 τὴν ϊσχὺν δὲ. οὐκ ἐξ ὠδ εῖ ϊ νὼν ἔσχες ἀλλὰ κατὰ βραχὺ ταύτην
 
 προσέλαβες· διὸ πάλιν ἐπάγει· ὅτι εμεγαλύνθ ει η ς καὶ ἴσχυσας
 
 καὶ ἡ μεγαλωσύνη σου ἐμεγαλύνθη καὶ ἔφθασεν εἰς τὸν οὐρανὸν οὐνον καὶ
 
 ἡ κυρεία σου εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς· καὶ ταῦτα δὲ σφόδρα ἀρ μοδίως καὶ προσφόρως οὐρανῶ ουνω καὶ γῆ προσήρμοσεν· τὴν μὲν γὰρ
 κυρείαν εἶπεν ἐφθακέναι εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς τοῦτέστιν τὴν
 ἐξουσίαν· εἰς δὲ τὸν οὐρανὸν ουνὸν οὐκέτι τὴν κυρείαν ἀλλὰ τὴν μεγαλω 
 σύνην
 τοῦτέστιν τὴν τοῦ λογισμοῦ φαντασίαν· καὶ ὅτι εἶδεν
 
 φησὶν ὁ βασιλεὺς εἲρ καὶ ἅγιον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ουνου καὶ
 
 εἶπεν ἐκτείλατε τὸ δένδρον καὶ διαφθείρετ αι ε αὐτὸ πλὴν τὴν
 
 φυὴν τῶν ρίζῶν αὐτοῦ ἐν τη γῆ εάσατε· καὶ ἐν δεσμῶ σ ί ι δηρῶ
 
 και χαλκῶ καὶ ἐν τῆ χλόη τῆ έξω καὶ ἐν τῆ δρόσω τοῦ οὐρανοῦ οὐνου αὐ 
 λισθήσεται· καὶ μετὰ θηρίων ἀγρίων ἡ μερὶς
 αὐτοῦ· ἔως οῦ ἐπτὰ
 
 καιροὶ ἀλλοιωθῶσιν ἐπ αὐτόν· καὶ τοῦτο ἡ σύγκρισις αὐτοῦ βασιλεῦ·
 
 καὶ ἀξιώπιστον ποιῶ ν , τον λόγον ἀναγκαίως
 ἐπήγαγεν· καὶ σύγκριμα
 
 ὑψίστου ἐστὶν ὃ ἔφθασεν ἐπὶ τὸν κύριόν κν μου τὸν βασιλέα· ἐντεύθεν
 ἔστιν ἀκριβῶς κατὰ μαθεῖν τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας τὸ
 χρήσιμον· πᾶσα γὰρ ψυχῆ φησὶν ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑπο ταττέσθω·
 καὶ γὰρ καὶ ὁ μακάριος δανιὴλ· κύριον αὐτὸν τὸν δυσσεβῆ
 
 βασιλέα καλεῖ καὶ τῷ νόμῳ τῆς ἐξουσίας πειθόμενος ταῖς πρε πούσαις
 προσηγορίαις κέχρηται· καὶ λυπ ὴ η ρὰν οὖσαν τοῦ ενυ πνίου τὴν ἀλήθειαν ὑποδείκνυσιν· ἐκδιώξουσιν
 γάρ σε φησὶν
 
 ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ανων καὶ μετὰ θηρίων ἀγρίων ἔσται ἡ κατοικία σου καὶ
 
 χόρτον ὡς βοῦν ψωμιούσιν σε· καὶ απὸ τῆς δρόσου τοῦ οὐρανοῦ οὐνου 
 
 τὸ σώμα σου βαφήσεται καὶ ἐπτὰ καιροὶ ἀλλαγήσονται ἐπι σοί·
 
 ἐ πτὰ δὲ καιροὺς· οἱ μὲν ἔφασαν ἐπτὰ έτ ει η · οἰ δὲ τρία ἥμισυ· οὐ γὰρ
 εἰς τέσσαρας τροπὰς ἡ θεία γραφὴ τὸν ἑνιαυτὸν διαιρεῖ ἀλλ' εις δύο
 τὰς γενικωτάτας χειμώνα καὶ θέρος· ἐ ἑ πτὰ οὖν τοιαῦτα τμή ματα τρία ἥμισυ πληροῖ ἔτη· τοσοῦτον δέ φησιν
 ἐν τῆ συμφορᾶ
 τελέσεις χρόνον ἔως οὗ γνῶς ὅτι κυριεύει ὁ ύψιστος τῆς βασιλείας
 τῶν ἀνθρώπων ἀνων · καὶ ὧ ἐἂν δόξη δόσει αὐτὴν· ἐπηδεὶ γὰρ ὀνειροπ ό ο λεῖς
 εἶναι θεός θς , μᾶλλον δὲ καὶ κρείττ ο ω ν θεοῦ θυ . ἀφαιρεῖταί σε θεὸς θς καὶ τὸν ἀν θρώπινον λογισμὸν καὶ τοῖς θηρίοις ἐοικέναι ποιῆσει
 ἵνα τῆ
 
 πείρα μάθης. τί μὲν ἄνθρωπος ἀνος . τί δὲ θεός θς . καὶ τί μὲν ἀνθρωπίνη ἀνίνη εὐκληρία
 
 τί δὲ θεία βασιλεία· καὶ ὅτι ταύτης τυχεῖν ἀδύνατον, μὴ βου 
 λομένου θεοῦ θυ · καὶ ὅτι εἶπεν φησιν ἐάσατε τὴν φυὴν τῶν ῥιζῶν τοῦ
 δένδρου ἡ βασιλεία σου σοὶ μένει. ἀφ ἧς ἂν γνῶς τὴν βασιλείαν
 τὴν οὐράνιον οὐνιον · ἀποστερηθεὶς γὰρ τῆς βασιλείας κακεῖνα ὑπο μείνας απάντα
 ἐπιγνῶσει τὴς βασιλείας τὸν χορηγὸν· εἶτα
 γνοῦς ἀπολήψει πάλιν τὴν προτέραν ἐξουσίαν· ἵνα καὶ τῆ
 ·ἀφαιρέσει καὶ τῆ ἀποδόσει μάθης ἀκριβῶς τίς ὁ τῶν ὅλων
 κυβερνήτης· τίς ὁ σοφῶς, ἅπαντα ϊθύνων καὶ πρυτανεύων·
 
 ο ὕτως εἰρηκῶς τὰ ἐσόμενα παραίνεσιν εἰσφέρει καὶ συμβουλὴν
 ἀρίστην καὶ φάρμακον προσφέρει συμβαίνον τῶ τραύματι·
 διὰ τοῦτο γὰρ φησι βασιλεῦ ἡ βουλή μου ἀρεσάτω σε, καὶ τὰς ἁμαρ τίας σου ἐν ἐλεημοσύναις λύτρωσαι καὶ τὰς ἀδικίας σου ἐν
 οἰκτειρμοῖς πενήτων· δηλοῖ δὲ δια τούτων τὴν ἄπληστον ὠ μότητα ᾒ
 κατὰ τῶν ὑπηκό ώ ω ν ἐχρή σα το· βούλει φησὶν φιλανθρωπίας φιλανιας 
 ἀπολαύσαι; ἐπίδειξ ε αι ταύτην εἰς τοὺς τὴν αὐτήν σοι φύσιν
 λαχόντας· οὕτω γὰρ πείσεις τὸν δικαστὴν σβέσαι τὴν ἀπειλὴν
 καὶ καταλειπεῖν ἀτέλεστον· ἵσως γάρ φησιν ἔσται μακροθυμία
 τοῖς παραπτώμασίν σου· ὁ μὲν οὖν προφήτης ταύτην
 εἰσηγήσατο τὴν γνώμην· ὁ δὲ μείνας ἀτεράμων καὶ ἀκαμπῆς
 ἐδέξατο τῆς παρανομίας τὰ ἐπίχειρα καὶ ἅπερ ἥκουσεν ἀλγεινὰ,
 
 ταῦτα τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐθεάσατο· εἶτα καὶ σημαίνει τῆς θείας
 
 μακροθυμίας τὸν χρόνον· δυοκαίδεκα γὰρ διαδραμόντων μηνῶν,
 
 ἐδέξατο ἡ διὰ τῆς προρρήσεως ἀπιλὴ τῶν
 πραγμάτων τὸ τέλος·
 
 καὶ τοσοῦτον χρόνον εἰς μεταμέλειαν εἰληφῶς, κακῶς τὴν τῆς
 
 μεταμελείας ἀνάλωσεν προθεσμίαν· προς ὸν ὁ μακάριος εἴποι
 
 ἂν παῦλος εἰκότως ἣ, τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ
 
 τῆς ἀνοχῆς καὶ μακροθυμίας καταφρονεῖς ἀγνοῶν ὅτι τὸ χρη 
 στὸν τοῦ θεοῦ θυ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει· κατὰ δὲ τὴν σκληρώτ ει τά σου καὶ
 
 ἀμετανόητον καρδίαν· θησαυρίζεις σεαυτῶ ὀργὴν ἐν ἡμέρα
 
 ὀργῆς καὶ αποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ θεοῦ θυ · ὃς ἀποδώ σ 
 η ει 
 
 ἑκάστω κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ· τοῖς μὲν καθ' ὑπομονὴν έργου
 
 ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν ζητοῦσιν ζωὴν αἰώνιον·
 
 τῆς δὲ ἐξ ερεθείας. καὶ ἀπειθοῦσιν μὲν τῆ ἀληθεία πειθομένοις δὲ
 
 τῆ ἀδικία. θυμὸς καὶ οργῆ θλήψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πάσαν
 
 ψυχὴν ἀνθρώπου ανου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακὸν· ταῦτα γὰρ συνέβη
 
 καὶ τῶ ναβουχοδονόσωρ τῆ τοῦ θεοῦ θυ μακροθυμία εἰς δέον οὐ χρησα 
 μένω καὶ τούτου
 μάρτυς αυτὸς οὑτωσὶ λέγων· καὶ μετα δώδεκα
 
 μήνας ἐν τῶ ναῶ τῆς βασιλείας αὑτοῦ ἐν βαβυλῶνι περιπατῶν ἢν
 
 καὶ ἐπι τῶν τειχῶν τῆς πόλεως μετὰ πάσης τῆς δόξης αὑτοῦ καὶ
 
 ἐπι τῶν πύργων αὐτοῦ διεπορεύετο· καὶ ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς
 
 καὶ εἶπεν· οὐκ αῦτη ἐστιν βαβυλῶν ἡ μεγάλη ἣν ἐγὼ ὠκοδόμησα
 
 εἰς οἶκον βασιλείας ἐν κράτει τῆς ἰσχύος μου εἰς τιμὴν τῆς δόξης μου·
 βλέπε τοῦ φρονήματος τὸν ὄγκον βλέπε τὴν τῆς ἀλαζονίας.
 ὑπερβολὴν· ἐγὼ γὰρ αὐτὴν φησὶν βασιλικὴν πόλιν ἐποιησάμην
 βασίλεια καταστ ή η σάμενος ἐν αυτῆ· εἰς τιμὴν τῆς δόξης μου· ἐποί ησα δὲ ταῦτα ϊσχὺν
 ἔχων μεγίστην καὶ πάντων κεκρατηκῶς ἀλ 
 λὰ μὴν
 φρυαττόμενος καὶ βρενθυόμενος τοιούτοις ἐχρή σα το τοῖς
 
 λόγοις· ὁ δὲ δεσπότης θεός θς . παραὐτίκα τὴν τιμωρίαν ἐπήγαγεν·
 
 ἔτι γὰρ φησὶν τοῦ λόγου ὄντος ἐν τῶ στόματι τοῦ βασιλέως. φωνῆ
 
 ἀπ οὐρανοῦ ουνου ἐγένετο· ἐπηδεὶ γὰρ εἰς τὸν οὐρανὸν οὐνον ἀνελθεῖν ὁ ω νειροπό λησεν, ἐκείθεν δέχεται τὴν ἀπόφασιν· καὶ ἐπειδὴ οὐκ
 ἀπέχρη σεν αὐτῶ τὰ κάτω βασίλεια ἀλλ' ἅμα καὶ τῶν ἄνω μανικῶς
 ἐπεθύμησεν, ἔρημος γίνεται καὶ τῶν κάτω· καὶ τὸν οὐρανὸν οὐνον 
 ἀρπάσαι θελήσας καὶ τῆς γῆς ἐξελαύνεται· φωνῆ τοίνυν ἦλθεν
 ἀπ οὐρανοῦ ουνου σοι λέγεται ναβουχοδονόσορ βασιλεῦ· ὁ δὲ τῆς ἀντῶ
 
 νυμίας διπλασιασμὸς οὐκ ἁπλῶς πρόσκειται ἀλλ' εἰς ἔλεγχον
 ἐναργέστερον τοῦ πρὸς ὃν ταῦτα λέγεται· καλεῖ δὲ αὐτὸν ἔτι βασι λέα
 καὶ τὴν παροῦσαν ἔτι δόξαν καὶ τὴν ἐσομένην οὐκ εἰς
 
 μακρὰν ἀτιμίαν δεικνὺς· ἡ βασιλεία σου φησὶν παρῆλθεν
 
 ἀπὸ σοῦ καὶ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀνων σὲ ἐκδιώξουσιν· καὶ μετὰ θηρίων
 
 ἀγρίων ἡ κατοικία σου· καὶ χόρτον ὡς βοὺν ψωμιούσιν σε καὶ
 
 ἐπτὰ καιροὶ ἀλλαγήσονται ἐπι σοὶ· ἔως οὗ γνῶς ὅτι κυριεύει
 
 ὁ ὕψιστος τῆς βασιλείας τῶν ἀνθρώπων ἀνων · καὶ ὧ εαν δόξη δώσει αὐτὴν·
 εἶτα δεικνὺς τὴν τῆς τιμωρίας ὀξύτητα· καὶ ὅτι παραυτίκα
 
 φησὶν τῶ λόγω τὸ ἔργον ἐπικολούθησεν· αὐτῆ φησὶν τῆ ῶρα
 
 συνετελέσθη ὁ λόγος ἐπὶ ναβουχοδονόσορ καὶ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀνων 
 ἐκδιώχθη ση · ἐξεδιώχθη δὲ πρώτον μὲν δι' αὐτὸ τὸ πάθος
 μανία γὰρ παρεδόθη καὶ λύττ ει η καὶ μυρία ἂν εἰργάσατο κακά·
 εἴπερ ἀδείας ἀπήλαυσεν· ἔπειτα δὲ καὶ διὰ τὴν ἀπέχθειαν
 ἢν περὶ αὐτὸν ἅπαντες ἔχοντες· ηνίκα μὲν ἔρρωτο ἐπειρῶν το
 λανθάνειν· συμφορὰ δὲ περιπεσόντι ἐπέθεντο, τῆς ὠ μότητος αὐτὸν
 βδελυξάμενοι· καὶ χόρτον φησὶν ὡς βοὺς
 ἤσθιεν· ἴδιον γὰρ τῶν παραπαιόντων οὐ μόνον τὸ λέγειν καὶ
 πράττειν ἀλόγιστά τε καὶ ἄτακτα, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐσθίειν ἅπαντα
 τὰ προσπίπτοντα· τοῦτο δ ἂν τίς ἴδοι καὶ νῦν τοὺς ὑπο δαι μόνων
 ενοχλουμένους ποιοῦντας καὶ πάσχοντας· οὐ μόνον δὲ
 ὡς βοὺς ἤσθιεν τὸν χόρτον. ἀλλὰ καὶ ἀπὸ της δρόσου τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ ·
 τὸ σώμα αὐτοῦ ἐβάφη· ὑπέθριος γὰρ ταλαιπωρῶν καὶ γυμνῶ
 τῶ σῶματι κρυμῶ τὲ καὶ φλογμῶ προσπαλαίων ἀναγκαίως
 ἑτέραν ἐδέξατο χροὰν· ἔως οὗ αἱ τρίχ αι ε ς αὐτοῦ ὡς λεόντων ἐ μεγαλύνθησαν· καὶ οἱ όνυχες αὐτοῦ ὡς ὀρνέων·
 μὴ ἀποκειρώ μενος γὰρ συνήθως· μὴδὲ ἀφαιρούμενος τῶν ὁνύχων τὰ περιττὰ,
 ἀναγκαίως ἐν τοσούτω χρόνω τοιαύτας ἔσχηκεν καὶ τρίχας καὶ
 όνυχας· δια δὲ τούτων ἁπάντων ἐσήμαινεν τὸ ἀτημέλητον
 αὐτόν· καὶ ἀκηδεμόνευτον εἶναι· τῆς γὰρ θείας ἔρημος γενόμενος
 προμηθείας· οὐδὲ τῆς παρὰ τῶν οἰκείων ἐπημελείας ἀπήλαυεν·
 καὶ ταῦτα γυναικὸς οὗσης καὶ παίδων καὶ συγγενῶν· ἀλλὰ θηρί ων
 δίκην τοὺς ἀοικήτους χῶρους διετέλει· περινοστῶν τὴν τῶν
 ἀλόγων τροφὴν τῆ γαστρὶ παραπέμπων· ἐπειδὴ γὰρ ἄνθρωπος ἄνος ὢν
 καὶ ἐν τιμὴ ὦν μεγίστη οὐ συνήκεν ἀλλὰ παρεσυνεβλήθη τοῖς κτή
 
 νεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς καὶ θηριώδει γνώμη
 κατὰ τῶν ὑπηκόων ἐκέχρητο εἰκότως καὶ μάλα δικαίως
 τὸν κτηνώδη καὶ θηριώδη βίον κατεδικάσθη· ἀλλ' ὁ φιλάνθρωπος φιλάνς 
 δεσπότης λύσας τὴν τιμωρίαν ὡς ἀγαθός καὶ τῆ πείρα δι δάξας ὡς
 αὐτός ἐστὶν τῶν ἁπάντων κύριος κς . πάλιν αὐτὸν ἐπα νήγαγεν καὶ τὴν βασιλείαν αὐτῶ τὴν προτέραν
 ἐπίστευσεν·
 μετὰ γὰρ τέλος φησὶν τῶν ἡμερῶν· ἐγὼ ναβουχοδονόσορ. τοὺς
 ὀφθαλμούς μου εἰς τὸν οὐρανὸν ουνον ἀνέλαβον· οὐκ ἁπλῶς προσ τέθεικεν τὸ ἐγὼ· ἀλλὰ διδάσκων ἅπαντας ἀνθρώπους ἀνους ὡς ὁ τῆ ἀλα ζονία ἐκείνη χρησάμενος· ὁ εἰρηκὼς τίς ἐστιν ὁ θεὸς θς ὃς ἐξελεῖτ ε αι 
 ὑμᾶς ἐκ τῶν χειρών μου ὡς ὁ ὀνειροπολήσας εἰς τὸν οὐρανὸν ουνον ἀνα βῆναι καὶ ἐπάνω τῶν ἀστέρων θεῖναι τὸν θρόνον μου, ἐδιδά χθην τῆ πείρα τὸ δέον· ἔμαθον διὰ τῆς τιμωρίας σωφρο 
 νεῖν. τὴν ἑμαὐτοῦ δουλείαν ἐπέγνων· διὸ καὶ ἀνέλαβον τοὺς
 
 ὀφθαλμούς μου εἰς τὸν οὐρανὸν οὐνον · καὶ ἅμα τὲ τοῦτο ἐποίησα· καὶ
 
 αἱ φραίνες μου ἐπεστράφησαν· ἀντὶ τοῦ τῆς παραφροσύνης
 ἐλεύθερος ἐγενόμην. καὶ τὸν λογισμὸν ἐρρώσθην παραυτίκα.
 καὶ τὸν νοῦν ἀπέλαβον· καὶ τὸν ὕψιστον ηὐλόγησα καὶ τὸν
 
 ζ ῶντα εἰς τοὺς αἰώνας ἤνεσα· ὅτι ἡ ἐξουσία αὐτοῦ, ἐξουσία
 αἰώνιος. καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεάν· γνοὺς γὰρ
 τῆ πείρα τί μὲν ἄνθρωπος ἀνος τί δὲ θεὸς θς τὸν μὲν ὕψιστον καὶ ζῶντα
 προσαγορεύει καὶ βασιλέα αἰώνιον ἀποκαλεῖ· τὴν δὲ οἰκείαν
 εὐτέλειαν ἐπιγινώσκει· διὸ φησὶν· καὶ πάντες οἰ κατοι κοῦντες τὴν
 γὴν, εἰς οὐδὲν ἐλογίσθησαν· μέχρι μὲν γὰρ τοῦ
 παρόντος ὦμην εἶναι καὶ ἑμαυτὸν μέγιστον καὶ ὑψηλότατον·
 νῦν δὲ ἔγνων σαφῶς ὡς πᾶσα τῶν ἀνθρώπων ἀνων ἡ φύσις. θεῶ θω παρα βαλλομένη οὐδέν ἐστιν· καὶ ζητήσας εὐτελείας προσηγορίαν
 καὶ μὴ ἐρὼν ἀξίαν, τὸ οὐδὲν τέθεικεν· ἔμφασιν ἔχον ϊκανὴν
 τοῦ σφαλεροῦ καὶ εὐδιαλύτου τῆς φύσεως· καὶ τὸν μὲν θεὸν θν 
 καὶ ὕψιστον καὶ δεσπότην καὶ ζῶντα καὶ βασιλέα αἰώνιον ἀ πεκάλεσεν·
 ἅπαντας δε ἀνθρώπους ἀνους οὐδὲν προσηγόρευσεν·
 
 ο ὕτως δὲ καὶ ὁ μακάριος ἡσαΐας τοῖς εἰδώ λ λοις τὴν θείαν παρα βάλλων φύσιν τὸ τῶν ἀνθρώπων ἀνων εἰς μέσον παρήγαγεν γένος· εἰ γὰρ
 
 πάντα τὰ ἔθνη φησὶν ὡς σταγὼν ἀπὸ κάδου· καὶ ὡς ῥοπῆ
 
 ζυγοῦ ἐλογίσθησαν καὶ ὡς σιέλος λογισθήσονται· ὁ δὲ λίβανος
 
 οὐχ ἱκανὸς εἰς καῦσιν καὶ πάντα τὰ τετράποδα οὐχ ἱκανὰ
 
 εἰς ὁλοκάρπωσιν. καὶ πάντα τὰ ἔθνη εἰς οὐδέν εἰσιν καὶ εις οὐδὲν
 
 ἐλογίσθη αὐτῶ· τίνι ὁμοιώσετε κύριον κν · καὶ τίνι ὁμοιώματι ὁ- μοιώσετε αὐτὸν· τοσαύτην ὠφέλειαν ὁ
 ναβουχοδονόσορ ἐκ
 τῶν συμφορῶν ἐδέξατο· ὅτι περ προφητικῶς περὶ θεοῦ θυ 
 
 καὶ φρονεῖ καὶ φθέγγεται· πάντες φησὶν οἰ κατοικοῦντες τὴν γῆν
 
 ὡς οὐδὲν ἐλογίσθησαν καὶ κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιεῖ ἐν
 
 τῆ δυνάμει τοῦ οὐρανοῦ οὐνου καὶ ἐν τῆ κατοικία τῆς γῆς· καὶ αὔτη δὲ
 
 ἐτέρου προφήτου διδασκαλία· ὁ γὰρ μακάριος δαβὶδ δαδ λέγει· πάντα
 
 ὅσα ἠθέλησεν ὁ κύριος κς ἐποίησεν ἐν τῶ οὐρανῶ ουνῶ καὶ ἐν τῆ γῆ· τοῦτο
 καὶ οὗτος κηρύττει· ἃ γὰρ ἂν θέλει φησι καὶ ἐν τῆ δυνάμει τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ 
 καὶ ἐν τῆ κατοικία τῆς γῆς. προιτανεύει καὶ δεσπόζει· οὐ μό νων τῆς
 γῆς ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν οὐρανῶν οὐνῶν · εἶτα τὸ ἄμαχον δει κνὺς τῆς δυνάμεως· καὶ οὐκ ἔστιν φησὶν ὃς.
 ἀντιστήσεται τῆ
 χειρὶ αὐτοῦ καὶ ἐρεῖ αὐτῶ τί ἐποίησας· ἀνάγκη γὰρ στέργειν
 τὰ ὑπ' αὐτοῦ γινόμενα. ἐάν τε θυμήρη. ἐάν τε ἀλγινὰ ἣ ἧ . τολ μηρὸν γὰρ τὸ ἀντιτείνειν καὶ αἰτιᾶσθαι τὰ ὑπ' αὐτοῦ σοφῶς
 πρ οι υ τανευόμενα· ταῦτα φησὶν γνοὺς καὶ ὁμολογήσας
 
 τὸν ὓψιστον δοξάσας εἰς ἑμαυτόν ἐπανῆλθον· καὶ τὴν προτέραν
 
 βασιλείαν μέτ ̓ εὐσεβείας ἀπέλαβον· αὐτῶ γὰρ τῶ καιρῶ
 
 αἱ φραίνες μου ἐστράφησαν ἐπ εμὲ. καὶ εἰς τὴν τιμὴν τῆς
 
 βασιλείας μου ἦλθον· καὶ ἡ μορφή μου ἐπέστρεψεν ἐπ εμέ·
 
 α ὐχμῶν γὰρ ὡς εἰκὸς καὶ ρύπων ἀποκειράμενος. καὶ τὰ περιττὰ
 τῶν ὀνύχων ἀφελόμενος· καὶ τὸν ῥύπον ἀπονιψάμενος. καὶ
 τῆς θείας χάριτος ἀπολαύσας· ἐπεγνώσθη ὅτι ἄνθρωπος ἄνος ἢν ἐκεινος
 
 ὁ πρότερον τὴν μεγίστην διέπων βασιλείαν· καὶ οἱ τύραννοί μου φησὶ
 
 καὶ οἱ μεγιστάνες μου ἐπεζήτουν με, ἀποθέμενοι γὰρ κακεῖνοι τὸ
 
 μείσος. διάθεσιν περι εμέ καὶ φίλτρον ἔλαβον. καὶ επὶ τὴν
 
 βασιλείαν μου ἐκραταιώθην· καὶ μεγαλωσύνη περισσοτέρα
 προσἐτέθη μοι· καὶ τοῦτο δὲ πάλιν εὐσεβείας γέμει τὸ ῥήμα·
 
 ο ὐ γὰρ εἶπεν μεγαλωσύνην περισσοτέραν ἐκτησάμην. ἀλλὰ
 προσἐτέθη μοι· τὸν χορηγὸν ὑποδεικνὺς καὶ τῶν ἀγαθῶν κη 
 ρύττων τὸν αἴτιον νοῦν· φησὶν· ἐγὼ ναβουχοδονόσορ αἱνῶ
 
 καὶ ὑψῶ καὶ δοξάζω τὸν βασιλέα τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ . ὅτι πάντα τὰ, ἔργα
 
 αὐτοῦ ἀληθεινὰ καὶ αἰ τρίβοι αὐτοῦ κρίσεις. καὶ πάντας τοὺς
 
 πορευομένους ἐν ὑπερηφανείᾳ, δύναται ταπεινῶσαι·
 
 λ αβὼν γὰρ πείραν τῶν λυπηρῶν εἶτα τούτων ἀπαλλαγεῖς
 αἰνῶ καὶ ὑμνῶ τὸν ταῦτα μοι κἀκεῖνα λυσιτελῶς ἐπάγοντα
 καὶ λείαν σοφῶς· καὶ οἶδα αὐτὸν οὐρανοῦ ουνου βασιλέα καὶ τῶν ἁ πάντων δεσπότην ἀληθεία χρώμενον καὶ δικαίως
 ἅπαντα
 προιτανεύοντα καὶ τοὺς ὑπερηφανία χρωμένους ταπι νῶσαι δυνάμενον·
 μαθόντες τοίνυν ὅπως ὑπερηφανία
 καὶ τύφος τοὺς χρωμένους λωβάται· καὶ ὡς ὁ τούτοις χαίρων.
 τρυγᾶ καρποὺς οὐκ ἀγαθοὺς, τὴν μητέρα μρα τῶν ἀγαθῶν ταπει νοφροσύνην κτησώμεθα· τοῦτο γὰρ καὶ ὁ κύριος κς μακαρίζει τὸ
 κτήμα ὡς πρόσοδον ἔχον τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν οὐνῶν . μακάριοι
 γάρ φησιν οἱ πτωχοὶ τῶ πνεύματι πνι ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν οὐνων ·
 
 προτίθησιν δε καὶ ἑαυτὸν ἀρχέτυπον τοῖς ὠφελεῖσθαι βουλ 
 λομένοις λέγων μάθετε ἀπ εμοῦ ὁτι πρᾶος ειμι καὶ ταπει 
 νὸς τῆ καρδία· καὶ δεικνὺς ἠλικ ω ὸ ς τούτων ὁ καρπὸς εὐθὺς
 ἐπήγαγεν· καὶ εὐρήσετ αι ε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν· εἰ δὲ
 τῶν ἀπάντων ὁ ποιητῆς καὶ δεσπότης ταπεινὸν ἑαυτὸν
 καλεῖ καὶ διὰ τῶν πραγμάτων δείκνυσιν, ποίας ἑτέρας
 συμβουλῆς δεῖται ἄνθρωπος ἄνος . ὁ χούς, ὁ πηλὸς, ἢ βώλος ἢ σποδὸς, ἣ,
 ματαιότης. τὸ ἄνθος, ὁ χόρτος. ταῦτα γὰρ πάντα ὑπὸ τῆς
 θείας γραφῆς προσαγορεύεται· αἰσχυνθῶμεν τοίνυν τὴν τοῦ
 δεσπότου μετριότητα. πῶς πλούσιος ὢν δι' ἡμᾶς ἐπτώχευσεν
 ἵνα ἡμεῖς τῆ ἐκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν. καὶ τῆς φύσεως
 τὸ θνητὸν καταμάθωμεν· καὶ τῆς παρούσης εὐημερίας,
 θεώμενοι τὸ ὀξύρροπον· μὴδὲν μὲν ἀλαζονικὸν ἐπὶ τοῖς
 παρούσιν φρονήσωμεν· γελάσωμεν δὲ μᾶλλον αὐτῶν τὸ
 εὔροπον καὶ ἀβέβαιον· καὶ ἐπιθυμῶμεν ἐκείνων τυχεῖν
 τῶν ἀγαθῶν ἂ, διἀρκ εῖ ῆ τὴν φύσιν καὶ μόνιμον ἔχει· ὧν γένοιτο
 πάντας ἡμᾶς ἀπολαύσαι· χάρητι καὶ φιλανθρωπία φιλανια τοῦ κυρίου κυ ἡμῶν
 
 ἰησοῦ ἰυ 
 χριστοῦ χυ μεθ οῦ τῶ πατρὶ πρι δόξα σὺν τῶ ἁγίω πνεύματι πνι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς
 τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ἀμήν:-