μ έγα τῆς ψυχῆς ἐφόδιον εἰς
 
 σωτηρίαν σρίαν τὰ ἱερὰ μ θήματα
 σίδηρος μὲν γὰρ σίδηρον ὀξύ νει. λόγος δὲ θεῖος ψυχὴν
 ἀκονᾶ· καὶ ἄρτω μὲν σῶμα
 τρέφεται. λόγω δὲ θείω ψυχὴ
 στηρίζεται. καθ’ὡς ὁ μακά ριος μωυσῆς τὸ τρόφιμον τῆς
 θείας διδασκαλίας ὑποτιθέ 
 μενός φησιν·
 οὐκ’ ἐπ’ ἄρτω
 
 μόνω ζήσεται ἄνθρωπος ἄνος . ἀλλ ἐν
 
 παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένω
 
 δια στόματος θεοῦ θυ · τροφῆ τοι 
 ν υν ψυχῆς,
 λόγος θεοῦ θυ · τῆ γὰρ
 κατ’ εἰκόνα τοῦ κοσμοποιοῦ
 γενομένη λόγου· καὶ λόγω
 
 τετιμημένη καὶ λογικῆς ἐλευ θερίας ἠξιωμένη. τί ἂν οἰ κειώτερον γένοιτο λόγου τρέ φοντος αὐτὴν καὶ
 παιδεύον τος, καὶ πρὸς τὸ οἰκεῖον ἀξίωμα
 ταχέως ἐπ’ἀνάγοντος· λόγον
 
 δ ὲ ἀδελφοὶ φαμὲν ἡμεῖς. οὐ τὸν
 σοφιστικῆ δεινότητι κεκομ ψευμένον εἰς πειθανότητα,
 ἀλλὰ τὸν ἁπλότητι πίστεως
 μεμαρτυρημένον εἰς ἀλήθειαν·
 νόθον γὰρ ἡγεῖσθαι δεῖ πᾶ σαν ἀρετὴν καὶ βίου καὶ
 λόγου.
 εἴτις μη παρὰ τοῦ θείου δι δασκαλίου τὰς ἀπαρχὰς
 ὑπεδέξατο· καὶ καθ’ ὅσον
 σκιᾶ σώματος. καὶ ὄναρ τῆς
 ἀληθείας ἀπ’ἐσχοίνισται,
 τοσοῦτον δι’ἔστηκε τῆς ἀλη θινῆς τοῦ θεοῦ θυ σοφίας ἡ νενο μισμένη τοῦ κόσμου σοφία·
 
 ὅ θεν καὶ ὁ μακάριος παῦλος.
 τὸ σκεύος τῆς ἐκλογῆς· ὁ πο τὲ μὲν ἐξ’ἐλθῶν κακῶς ἐπι
 θῆρα τῶν ἁγίων. θηραθεὶς
 δὲ καλῶς ἐπι σωτηρία σρια τῶν ἁγίων
 διαῤῥήδην πρὸς τὸν νόθον.
 τὸν εὐσεβῆ καὶ ἀληθῆ λόγον
 ἀντ’εἰσἄγων ἔλεγεν· σοφίαν
 δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις·
 σοφίαν δὲ οὐ τὴν τοῦ αἰῶνος
 
 κύριος κς 
 τούτου, ἀλλὰ θεοῦ θυ σοφίαν ἐν μυσ 
 τηρίω· σοφία τοίνυν
 ἡμῖν
 
 ἡ προφητικῆ γλῶττα καὶ ἀπο στολικῆ
 διδασκαλία. καὶ τὸ
 εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας·
 ἡ κορυφῆ τῆς λογικῆς ἐξου σίας· εὐαγγέλιον δὲ ἀδελφοὶ
 ὅτ’ἂν ἀκούσωμεν. ἀξίαν
 τῆς προσηγορίας τὴν ἔν νοιαν ἀναλάβωμεν· πολλοὶ
 
 γ ὰρ πολλάκις τῆ συνηθεία
 τῶν ὀνομάτων ἐμμελετή σαντες, τὴν δύναμιν αὐτῶν
 τῶν πραγμάτων ἠγνόησαν·
 ἔστι δὲ εὐαγγέλιον ἑρμηνεία
 τοῦ πράγματος· εὐαγγελί ζεται γὰρ ἡμᾶς τὴν πολυ ύμνητον τοῦ σωτῆρος σρς οἰκονομί αν ὅτι θεὸς θς ἐν ἀνθρώποις
 ἐγένετο διὰ φιλανθρωπίαν φιλανιαν · οὐ
 τὴν προαἰώνιον ἀξίαν
 προἀποθέμενος, ἀλλὰ
 τὴν σωτήριον σριον οἰκονομίαν ἐν δυσάμενος· εὐαγγελ ζεται
 
 ἡ μᾶς τὸ εὐαγγέλιον ὅτι τοῖς
 κάμνουσιν ὁ ἰατρὸς ἐπεδή μησεν· οὐ φαρμάκοις θε ραπεύων, ἀλλὰ νεύματι
 
 φιλανθρωπίας φιλανιας ἰώμενος 
 εὐαγγε λίζεται ἡμᾶς ὅτι τοῖς πε πλανημένοις ὁδὸς ἀνε
 
 δείχθη· τοῖς ἐσκοτισμένοις,
 τὸ φῶς ἔλαμψεν· τοῖς ἀπεγ νωσμένοις ἡ σωτηρία σρια · ἐπειδὴ
 γὰρ νόμω παιδευθέντες οὐκ’
 ἐπ’ἐστράφημεν· καὶ προφη τείαις ὁδηγηθέντες οὐκ’
 ἀνεκλήθημεν πρὸς τὴν
 ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας.
 καὶ ἐκινδυνεύετο τῆ ἡμε τέρα ἀγνωμοσύνη φθαρῆ ναι τὰ πάντα καὶ λυθῆναι
 τὰ ἀνθρώπινα. ὡς ἴδεν
 ἡμᾶς ἡ τοῦ θεοῦ θυ φιλ’ἀνθρω πία καὶ πρὸς τὴν τοῦ νό μου παιδίαν ἀπειρηκότας.
 καὶ πρὸς τὴν τῶν προφη τῶν ὠδηγίαν ὠκλάσαν τας, ἀγαθότητι πολλῆ καὶ
 ἀμέτρω τὴν ἀγνωμοσύνην
 ἐνίκησεν. καὶ τὸ εὐαγγέλιον
 τῆς βασιλείας. οἷάν τινα
 βασιλεικὴν δωρεὰν εἰς
 πᾶσαν προθεὶς τὴν οἰκου μένην, πάντα τοῖς ἀνα ξίοις ἐχαρίσατο δια φιλανθρωπίαν φιλανιαν ·
 
 π ροῆλθεν γ’οὖν ἡ σωτήριος σριος χά ρις διαφόρως πάντας εὐερ γετοῦσα·
 τοὺς δούλους ἐ λευθεροῦσα· τοὺς πτωχοὺς
 πλουτίζουσα· τοὺς ἐξο ρίστους ἀνακαλουμένη·
 
 τοὺς αἰχμαλώτους ἐξ’ἀγο ράζουσα· πάντα τοῖς πᾶσι 
 ἐγίνετο· οὐ δια τὴν ἡμετέ ραν ἀξίαν, ἀλλὰ δια τὴν
 αὐτὴν τῶ εὐεργέτη πρέπου σαν ἀγαθότητα· ὃς ἁπλοῦ 
 ὢν τὴν φύσιν καὶ ἀμέριστο ς 
 καὶ ἀσχημάτιστος· αὐτoθεο 
 ἐκ θεοῦ θυ · εἰκὼν τοῦ ἀοράτου.
 ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ
 χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως
 διαφόρους ἐνδύεται προσ η 
 γορίας· οὐ
 πρὸς τὴν φύ σιν ἁρμοζούσας. ἀλλὰ τῆ
 εὐεργεσία πρεπούσας·
 ἐπειδὴ γὰρ πάντα διέπεσε
 τὰ ἀνθρώπινα, εἰς ἑαυτὸν
 ἀναλαμβάνει τὰ πάντα
 οἰκειότητι· τῆ τὰ πάντα
 ἀνακαινιζούση χάριτι
 τῆς προσηγορίας δεχόμε νος· λιμὸς ἦν πολὺς λιμὸ 
 θείου λόγου· λιμὸς, ὃν ἠ τ 
 λησεν ὁ θεὸς θς τῆ συναγωγῆ
 λέγων· ἀποστελῶ αὐτοὺς
 οὐ λιμὸν ἄρτου οὐδε δίψαν
 ὕδατος. ἀλλὰ λιμὸν τοῦ
 ἀκοῦσαι λόγον κυρίου κυ · ἐπεὶ οὐ
 
 εἶ δεν πεινῶσαν τὴν οἰκου μένην καὶ
 λιμῶ φθειρο μένην· ὃ γάρ ἐστιν ἀτρο φία τῶ σώματι. τοῦτο ἀπαι δευσία τῆ ψυχῆ· βοᾶ δια τῶν
 εὐαγγελίων ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν.
 
 
 ἐ γώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ οὐνοῦ 
 
 καταβᾶς καὶ ζωὴν διδοῦς
 
 τῶ κόσμω· ὁ μεν γὰρ αἰσθη τὸς. ἀπο γῆς
 προἔρχεται
 
 κατα τὸ εἰρημένον· τοῦ ἐξ’ 
 ἀγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς·
 ὁ δε οὐράνιος ἐξ’ οὐρανοῦ οὐνοῦ πη 
 γάζει· ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ ἄρτος
 
 ὁ ἐξ’ οὐρανοῦ οὐνοῦ καταβᾶς· ἔρη μος ἦν ἡ γῆ διψῶσα καὶ ἐστε ρημένη τοῦ θείου λόγου καὶ
 οὐκ’ ἔχουσα τῆς πνευματι κῆς ἀρδείας τὴν ἀπόλαυσιν·
 τί οὖν ἡ αὐτῆ πάλιν χάρις
 βοᾶ τὴν εὐεργεσίαν πηγά 
 ζουσα· εἴ τις
 διψᾶ ἐρχέσ 
 θω πρός με καὶ πινέτω·
 ἐπειδὴ γὰρ διαφόρως ἐβόον
 οἱ προφήται· καὶ πᾶς ὁ τῶν
 ἁγίων χορὸς ἐδίψα αὐτοῦ
 
 τὴν παρουσίαν λέγων· ὁ θεός θς 
 
 ὁ θεός θς μου πρὸς σὲ ὀρθρίζω
 
 ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς
 
 τὸν θεὸν θν τὸν ζῶντα· βουλό μενος δεῖξαι ὅτι αὐτός
 ἐστιν ὃν ἐδίψον οἱ προ φήται, βοᾶ δια τῶν εὐαγ 
 γελίων· εἴ τις διψᾶ ἐρ
 
 χέσθω πρός με καὶ πινέτω·
 εἴ τις ἐστὶν κατα τὸν λέγοντα
 ἐδίψησέν σε ἡ ψυχή μου· ἐρ χέσθω πρός με· εἶδεν
 πάλιν τὴν οἰκουμένην
 γυμνήν· οὐ τῶ σώματι γυ μνὴν, ἀλλ’ ἀρετὴς γεγυμ νωμένην· εἶδεν τὸ πλάσ μα ὃ ἔπλασεν. καὶ
 ἠλέη σεν ὃ ἐποίησεν· δίδωσιν
 ἔνδυμα τοῖς γυμνοῖς αὐτὸς
 ἑαυτὸν. καθ’ὡς καὶ ἤδη
 πρότερον ἔφθημεν εἰ πόντες τότε· ὅσοι εἰς χριστὸν χν 
 ἐβαπτίσθητε χριστὸν χν ἐνεδύ σασθε· πεπλάνητο ἡ γῆ,
 ὁδὸν ζητοῦσα καὶ μη εὑ ρήσκουσα· πᾶσα γὰρ
 ψυχὴ ἔχει ἐν ἑαυτῆ τὸ σπέρμα
 τῆς θεολογίας· καὶ ἔχουσα,
 οὐκ’ εἴδη πῶς δεῖ θηρᾶσαι
 τὸ ποθούμενον· ἐπειδὴ
 οὖν οὐχ’ εὕρισκον ὁδὸν οἱ
 
 πεπλανημένοι. ἐγώ εἰμι
 
 φησὶν ἡ ὁδός· ἀλλὰ νε 
 κ ρὸς εἶ, ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις·
 ἀλλ’ ἀσθενὴς εἶ χειραγωγί ας δεόμενος, ἐγώ εἰμι ἡ ῥά βδος ἡ ἐκ τῆς ῥίζης ἰεσσαὶ
 στηρίζουσα τοὺς ἀσθε νοῦντας· περὶ ἧς ἔλεγεν
 
 ὁ προφήτης· ἡ ῥάβδος σου
 
 καὶ ἡ βακτηρία σου, αὖταί
 
 με παρεκάλεσαν· διὰ τί
 
 ῥ άβδος· διὰ τί βακτηρία·
 ἐπειδὴ πρὸς πᾶσαν ἠλικί αν ἁρμόττει· νέους παιδα γωγεῖ· γέροντας στηρί ζει· ἀλλ’ ὦ δέσποτα·
 πει νῶντά με ἔθρεψας· διψῶντά
 με ἐπότισας· γυμνὸν ἐν έδυσας· πεπλανημένον
 ὠδήγησας· ἀσθενοῦντα
 ἐβακτηρίασας· φθάσας
 ἐπι τὴν ὁδὸν κατέλαβον τὰ
 ἴχνη τῆς εὐσεβείας· ζητῶ
 τὴν θύραν τῆς ἀληθείας·
 τίς ὁ δεικνὺς ἐγώ εἰμι ἡ θύρα
 δι’ ἐμοῦ πᾶς εἰσέρχεται πρὸς
 τὸν πατέρα πρα · διὰ σοῦ δια τί·
 
 π ύλη γάρ εἰμι σωτηρίας σριας ἠνεωγ μένη ἣν ἐπιζητεῖ ὁ μα κάριος δαυίδ δαδ · πολλὰς μὲν
 ἐπινοήσας, μίαν δὲ εὑρῶν·
 
 τὰ μεν γὰρ πρώτα λέγει ἀνοί 
 ξατέ μοι πύλας δικαιοσύνης
 
 εἰσελθῶν ἐν αὐταῖς ἐξομο 
 λογήσομαι τῶ κυρίω κω · ἐπεὶ γὰρ
 ἔτυχε τῆς αἰτήσεως καὶ εὕ ρεν ὃ μη προσεδώκησεν.
 οὐ πολλὰς ἀλλὰ μίαν. ἀνα καλεσάμενος τὴν ἑαυτοῦ
 
 φωνὴν λέγει· αὕτη ἡ πύλη
 
 τοῦ κυρίου κυ δίκαιοι εἰσελεύσονται
 
 ἐν αὐτῆ· εἶτα τῆ προφητι κῆ ὄψει καὶ τῶ
 πόθω τῆς ψυ χῆς ἔσω παρ’ἐλθῶν. καὶ ὥσ περ
 ἐντὸς τῶν βασιλειῶν
 
 γενόμενος. ἐξομολογή 
 σομαί
 σοι φησὶν ὅτι ἐπήκου 
 σάς μου· εἰπὲ ὦ προφήτα
 
 κ αὶ θεολόγε· ἐξομολογῆ
 καὶ εὐχαριστεῖς τῶ θεῶ θω . τί
 ἄξιον τῆς προσδοκίας εὑρῶν·
 
 ο ἱ γὰρ ἐπιθυμοῦντες παρ’ ἐλθεῖν εἰς
 οἶκον βασιλείας.
 ἀναμένουσιν αἰστιᾶσαι τὰς
 ὄψεις τοῖς φαινομένοις χρυσῶ
 πολλῶ. μαρμάροις ἀπ’ἀστρά πτουσι· τοῖς ποικίλοις ἄνθεσι
 τοῦ πλούτου· τὴν δορυφορί αν τὴν περὶ τὸν βασιλέα·
 τὸν θρόνον τὸν βασιλεικόν·
 τὰς δωρεὰς τῶν βασιλέων·
 ταῦτα προσδοκῶν ἕκαστος
 ἰδεῖν. διψᾶ τὰ βασίλεια,
 καὶ πρὸς τὸν πόθον ἐπείγεται·
 
 σ ὺ δὲ τί ποθεῖς ὧν εὗρες εἰσ ελθῶν
 ἔσω τῆς πύλης·
 ὑπὲρ τίνος εὐχαριστεῖς· τί
 μέγα καταλαβῶν· τί εὑρῶν
 τῆς ἐπιθυμίας ἄξιον· ἑρ μήνευσον τὸν πόθον. ἵνα
 
 μήποτε ἡ ἱουδαικῆ ἀναισ χυντία συκοφαντήσει τὴν
 ἀλήθειαν· τί εὕρες· τί κη ρύττεις· τί θαυμάζεις· χριστὸν χν 
 
 φ ησὶν εὗρον· χριστοῦ χυ τὴν οἰκονο μίαν ἴδον· τὴν κοινὴν
 χάριν· τὴν ξένην εὐεργε σίαν· τὸ ἔνδοξον πάθος·
 τὴν ἀπόρρητον μυσταγωγίαν·
 ταῦτα βλέπω· ταῦτα θαυ μάζω· ὑπὲρ τούτων εὐχα 
 ριστῶν λέγω· ἐξομολογήσο 
 μαί σοι ὅτι ἐπήκουσάς μου · 
 
 καὶ ἐγένου μοι εἰς σωτηρίαν σριαν · οὐ
 κρύπτω τὴν εὐεργεσίαν· οὐ
 ταμιεύομαι τὴν σωτηρίαν σριαν , ἀλλ’
 εὐαγγελίζομαι τὴν οἰκονο 
 μίαν· λίθον
 ὃν ἀπεδ ω ο κί 
 μασαν οἱ οἰκοδομοῦντες,
 
 οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν
 
 γονίας· ὁρᾶς ὅπως ἡ εὐ 
 χ αριστεία τὴν ἱστορίαν ἐγύ 
 μνωσεν;
 ἐξομολογήσο 
 μαί σοι ὅτι ἐπήκουσάς μου
 
 καὶ ἐγένου μοι εἰς σωτηρίαν σριαν ·
 
 λίθον ὃν ἀπεδ ω ο κίμασαν
 
 οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος
 
 ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γο 
 νίας· ὁρᾶς ὅπως ἅπασα
 
 τ ῶν προφητῶν ἡ προσδο κία πρὸς αὐτὴν
 ἔβλεπε
 
 τὴν οἰκονομίαν. καὶ χριστὸν χν 
 ἐπόθει τὸν ἐν τῆ συναγωγὴ
 ἐξουθενημένον. ἐν δε τοῖς
 ἔθνεσι δοξαζόμενον;
 
 ο ὐκ’οὖν ἵνα εἰς τὸ προκεί μενον
 ἐπ’ἀνέλθωμεν· καὶ
 τὴν πύλην ζητήσεις.
 καὶ ναί φησι θύραν δια φιλανθρωπίαν φι λανιαν · ἀλλ’ ἐπειδὴ πάν τως τῶ εἰσελθόντι εἰς βασι λείαν καὶ ναὸν θεοῦ θυ ἔχειν τὸν
 ὠδηγοῦντα πρὸς τὴν ἐπι θυμίαν οὐδ’εἷς γὰρ καθ’
 ἑαυτὸν τολμᾶ παραστῆναι
 τῶ θυσιαστηρίω μη ἔχων τὸν
 ἱερατεύοντα· ὅτ’ἂν ἔλθης
 ἔσω τῆς πύλης, εὑρίσκεις
 αὐτὸν ἱερέα προσάγοντά σε·
 
 σὺ γὰρ εἶ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα,
 
 κατα τὴν τάξιν μελχισεδέκ·
 
 ἀ λλὰ καὶ χρεῖα τῶ ἱερεῖ·
 καὶ θύματος καὶ ἱερίου
 πρὸς τὸ τὸν θεὸν θν ἐξ’ἰλεώσασ θαι· ὁ αὐτός σοι πάλιν γί νεται· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ θυ 
 ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ
 κόσμου· ἤκουσας ταῦτα
 
 π άντα δια σέ; ἄκουσον τῶν
 δι’ αὐτόν· μη γὰρ ἐν τῆ τοῦ
 ἱερέως τάξη στήσεις τὴν
 θεωρίαν· μη ἴδης αὐτὸν
 
 ὡς ἱερέα παρ’ἐστηκότα.
 ἀλλὰ βλέπε αὐτὸν διὰ τὴν
 ἑαυτοῦ ἀξίαν τῶ πατρὶ πρι συγκα θήμενον· ἀλλὰ μη ἐχθρὸς
 ἔστω τίς τῆς ἀληθείας· τὰ
 μὲν ἀρπάζων. τὰ δὲ κρύ πτων· οἶδα ὅτι πολλάκις
 αἰρετικὸς τίς ἐχθρὸς τῆς
 ἀληθείας ἔστη λέγων· ὁρᾶς
 ὡς οὐκ’ ἔστι προσελθεῖν τῶ
 
 πατρὶ πρι ἄνευ τοῦ υἱοῦ; μεσίτου
 γάρ φησιν ἐπέχει τάξιν καὶ
 ὑπηρέτου. προσάγων τῶ πατρὶ πρι 
 τοὺς σωζομένους· ἐπειδὴ
 μη ἐχώρει ἡ ἀνθρωπίνη
 φύσις δι’ ἑαυτῆς προσελθεῖν
 τῶ θεῶ θω , μεθόριον γίνεται
 τῆς κτιστῆς καὶ τῆς ἀκτίστου
 φύσεως ὁ υἱὸς προσάγων τὴν
 οἰκουμένην· ὦ τῆς καινῆς
 
 μ ανίας· ὦ τοῦ καινοῦ δράμα τος· ἡ
 ὑπερβολῆ τῆς τοῦ πατρὸς πρς 
 ἀγαθότητος, κινδυνεύει παρὰ
 τοῖς αἰρετικοῖς· ἀμβλύνει
 τὴν ἀξίαν τῆς θεότητος·
 ἀλλ’ ἡ μεν αἰρετικῆ μανία
 θρασύνεται. ἡ δε τοῦ πατρὸς πρς 
 δύναμις οὐκ’ ἀμβλύνεται·
 ἡ δόξα οὐ σβέννυται, ἡ χά ρις οὐ καθαιρεῖται· ἐἂν
 φησὶν ἡμεῖς ἀρνησώμεθα,
 
 ἐκεῖνος πιστὸς μένει· ἀρ νεῖσθαι γὰρ ἑαυτὸν οὐ δύναται·
 συγκάθηται δια τὴν οἰκείαν·
 ἀξίαν· ἔστη δὲ ὡς ἱερεὺς,
 δια τὴν πρέπουσαν αὐτῶι
 
 φιλανθρωπίαν φιλανιαν · καὶ ὅρα τὸ θαυ μαστὸν ἀδελφέ· ἐπειδὴ ἐν
 
 ὑ πηρέτου τάξει καὶ σχήματι
 διακονοῦντος ἐκλαμβάνουσι
 τὸ ῥῆμα ὅτι οὐδ’εἷς ἔρχεται
 πρὸς τὸν πατέρα πρα εἰ μη δι’ ἐμοῦ.
 ἀναγκαῖον πρὸς τοὺς αἰρε τικοὺς ἀποτείναι τὸν ἔλεγ χον τῆς εὐσεβείας· εἰ τὸ
 
 π ροσάγειν τῶ πατρὶ πρι τὸν υἱὸν καθ’ αἰρεῖ τὴν ἀξίαν τοῦ πρὸσ ἄγοντος· ἐἂν ἴδης τὸν πατέρα πρα 
 τῶ υἱῶ προσάγοντα, ἐκτείνεις
 ἐκεῖ τὴν ἀσέβειαν· μάλιστα
 μὲν οὖν εἰς υἱὸν ἀσεβῶν,
 τὸν πατέρα πρα βλασφημεῖς· ἵνα
 
 τ οίνυν ἀδελφοὶ ἐν τῶ λόγω
 τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἀλη θείας. καὶ τὴν κακίαν ἐπι στομίσωμεν, καὶ τὴν εὐσε βῆ δόξαν γνωρίσωμεν·
 
 ζῶν γὰρ ὁ λόγος καὶ ἐνεργὴς
 
 καὶ τομότερος ὑπὲρ πάσαν
 
 μάχαιραν δίστομον· δίστομον
 δὲ καλεῖ τὴν μάχαιραν, ἐπει δὴ διπλῶ κέχρηται τῶ λόγω·
 
 τῶ μὲν στηρίζοντι. τῶ δὲ
 καθ’αἰροῦντι· καθ’αἰροῦντι
 μὲν τοὺς ἐναντίους, στηρί ζοντι δὲ τοὺς οἰκείους τῆς
 πίσ τεως· ἄκουε αὐτοῦ τοῦ κυρίου κυ 
 
 
 λ έγοντος· οὐδ’εἷς δύναται
 
 ἐλθεῖν πρός με, ἐἄν μη ὁ
 
 
 πατήρ πηρ μου ὁ οὐράνιος οὐνιος ἑλκύσει
 
 αὐτόν· ἀναγκαῖον δὲ ἀδελ 
 φ οὶ τὰ εἰκότα πρὸς τοὺς αἰρε τικοὺς
 εἰπεῖν. καὶ τὰ περὶ
 τούτου τοῦ νοήματος τοὺς
 υἱοὺς τῆς πίστεως πληροφο ρῆσαι· τίνος ἕνεκεν κατα δι’εῖλεν ὁ μονογενὴς τοῦ
 
 θεοῦ θυ λόγος τὴν προσαγωγήν·
 π η μὲν παρ’ αὐτοῦ λέγων προσ άγεσθαι
 τῶ πατρί πρι . πῆ δὲ παρὰ
 τοῦ πατρὸς πρς πρὸς αὐτόν· οὐ γὰρ
 συγκέχυται τὰ τῆς θείας
 φύσεως· ἀλλ’ εὐκρινής ἐστι
 καὶ εὐδιόριστος ὁ λόγος τῆς
 ἀληθείας· οὐδ’ἓν σκολιὸν
 ἔχων· οὐδ’ἓν στραγγαλιῶδες·
 
 πάσαι γὰρ αἱ ὁδοὶ κυρίου κυ εὐθείαι·
 ἆρα γὰρ ἀδελφοὶ ὁ πατὴρ πηρ ποτὲ μὲν
 τὴν βασιλεικὴν προεδρίαν
 ἐπέχων δέχεται τοὺς προσαγο μένους. ποτὲ δὲ τῶ υἱῶ ἐν
 βασιλεικῶ σχήματι προκα θήσαντι δίδωσι τὴν ὀφειλὴν.
 
 καὶ ἐν ὑπηρέτου τάξει παρ’ ἱστάμενος. προσάγει τῶ υἱῶ;
 μη γένοιτο· ἐπει γὰρ θεοῦ θυ οὔτε
 καθέδραν εἰπόντα ἔστιν τί
 ἀνθρώπινον ἐννοῆσαι. οὐδε
 στᾶσιν ἀκούσαντα πάλιν ἐστὶν
 νοῆσαί τι τῶν καθ’ ἡμᾶς· ἐἂν
 ἀκούσης περὶ θεοῦ θυ ὅτι ἔστηκεν,
 τὸ ἀκλινὲς καὶ τὸ ὄρθιον νόει
 τῆς θείας οὐσίας· κ’ἂν πάλιν
 
 ἀ ναγνῶς καὶ ἀκούσης ὅτι κά θηται, τὸ
 ἐδραῖον καὶ ἀσά λευτον ἐκλάμβανε τῆς μα καρίας
 φύσεως· αὐτὸς λέγει
 ἑαυτὸν ἐστᾶναι καὶ καθῆσθαι·
 τῶ μωυσῆ λέγει· σὺ στήθι ὦδε
 μετ’ ἐμοῦ· καὶ ἦν ὁ τόπος
 οὗ ἱστήκει ὁ θεὸς θς 
 ἰσαρήλ ἰηλ , ὡς πλῆ θος σαπφείρου· πρόσεχε
 ἀκριβῶς· ὁ μωυσῆς ἐστῶτα
 λέγει· καὶ ὁ θεὸς θς τῶ μωυσῆ
 ὡς ἱστάμενος φησίν· στήθι
 μετ’ ἐμοῦ· τί οὖν ποιοῦμεν
 
 ἱερεμίου λέγοντος· σὺ καθή 
 μενος εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ
 
 ἡμεῖς ἀπολλύμενοι εἰς τὸν
 
 αἰῶνα· καθέδρα καὶ στά σις ἀνθρώπινα
 ῥήματα,
 ἀλλα θεία νοήματα. διὰ
 τὸν ἄστατον καὶ ὦδε κα κεῖσε περὶἀγόμενον τὸν
 
 ἀνθρώπινον βίον· θεὸς θς λέ γεται ἐστᾶναι. καὶ διὰ τὴν
 ἀστήρικτον καὶ πανταχοῦσε
 περιτρεπομένην τῶν καθ’
 ἡμᾶς κατάστασιν· λέγεται
 καθῆσθαι, τὸ γὰρ καθή μενον ἔδρασται· φύγε τὰ
 ἀπὸ τῆς λέξεως ὑποβαλλό μενα, καὶ νόει τὰ διὰ τῆς
 πίστεως θεωρούμενα·
 πῶς οὖν προσάγει τῶ πατρὶ πρι 
 ὁ υἱὸς· πῶς πατὴρ πηρ τῶ υἱῶ· οὐ
 γὰρ δεῖ καταλιπεῖν τὸν
 λόγον ἀν’ἐξ’ἔταστον· ὁ πατὴρ πηρ 
 φανεροὺς τινὰς καὶ ὁμολο γουμένους προσάγει τῶ υἱῶ·
 ὁ υἱὸς πάλιν, φανεροὺς τι νὰς καὶ ὁμολογουμένους
 προσάγει τῶ πατρί πρι · μη προ λαβὼν ἀρπάσης τὸ ῥῆμα
 εἰς διαβολὴν, ἀλλ’ ἀνάμει νον τὸ τέλος καὶ κρίνον τὸ
 λεγόμενον· μη γίνου δικα στῆς δυσμενῆς. ἀλλὰ συνἀγω νιστῆς εὐμενῆς· ἐν τῶ ἰσραὴλ ἰηλ 
 ἔγνωστο μὲν ὁ θεὸς θς καὶ πατὴρ πηρ .
 ἠγνοεῖτο δὲ ὁ υἱός· ἐν τοῖς
 ἔθνεσι, καὶ ὁ πατὴρ πηρ ἠγνοεῖτο
 καὶ ὁ υἱός· τῆ πολυθέω πλά νη δεδούλωτο τὰ ἔθνη·
 ὅπου οὖν πατὴρ πηρ μὲν γνωρί
 
 ζεται· υἱὸς δὲ οὐ γνωρίζεται,
 ἑρμηνεὺς γίνεται τοῦ ἠγνο ημένου υἱοῦ ὁ πατήρ πηρ · ἐπ’ἀνα λήψομαι τὸν λόγον, ἵνα στήσω
 τὸ νόημα· ὅπου πατὴρ πηρ γνω ρίζεται καὶ υἱὸς ἀμφιβάλλε ται,
 ἑρμηνεὺς γίνεται ὁ γνω ριζόμενος τοῦ ἀγνοουμένου·
 ὅπου πατὴρ πηρ ἠγνόηται, κήρυξ’
 τοῦ ἀγνοουμένου ὁ υἱ ό ὸ ς γίνεται·
 
 δ ιὰ τοῦτο ἵνα λάβης ἀκριβῆ
 τῶν εἰρημένων τὴν ἐξ’ἔτασιν,
 ἔγγυόν σοι παρέχω τὸ εὐ ά α γγέλιον·
 λέγει ὁ σωτὴρ σηρ περὶ τῶν ἐθνῶν·
 
 τὸ ὄνομά σου ἐφανέρωσα
 
 τῶ κόσμω· μᾶλλον ὅτι τῶ
 ἀγνοοῦντι· ἐφανέρωσά σου
 τὸ ὄνομα τῶ κόσμω· ποῖον
 ὄνομα ἐφανέρωσεν· ὅτι θεός θς ·
 ἀλλὰ προεἰλήφει ἡ γνώσις
 τὸ ὄνομα· καὶ οἱ πλανώμε νοι γὰρ λέγουσι θεόν θν · καὶ οἱ
 ἀποσχοινισμένοι τῆς εὐ σεβείας οὐκ’ ἀρνοῦνται τὴν
 τὴν προσηγορίαν· ποῖον
 οὖν ὄνομα ἐγνώρισεν· ὅτι
 
 
 πατὴρ πηρ καλεῖ· ἐφανέρωσά σου
 
 τὸ ὄνομα τῶ κόσμω· ὁρᾶς
 
 ὅ τι ὅπου ἠγνόηται πατὴρ πηρ ἑρ μηνεὺς γίνεται ὁ υἱὸς τῶ
 εὐαγγελικῶ κηρύγματι σαφη νίζων τὴν ἀλήθειαν; ὅπου
 δὲ ὁ πατὴρ πηρ ἐνομίζετο γνωρί ζεσθαι ὁ δὲ υἱὸς μη γνωρί ζεσθαι. ἑρμηνεὺς γίνεται
 αὐτὸς τοῦ ἀγνοουμένου; οἷον
 ἵνα ἐπ’ αὐτῶν δείξω τῶν
 πραγμάτων τὴν ἀλήθειαν·
 παῦλος εἴδει τὸν θεόν θν , οὐκ’
 εἴδει τὸν υἱόν· εἴδει θεόν θν , οὐκ’
 εἴδει δὲ πατέρα πρα ὄντα τοῦ χριστοῦ χυ τὸν
 
 θεὸν θν · καὶ ἦν ζηλωτῆς εὐσε βείας ὑπὲρ τοῦ νόμου μαχό μενος· ὁ θεὸς θς ἀπέβλεπεν
 εἰς τὸν ζῆλον· ἀγνοίας μὲν
 πεπληρομένον, πόθου δὲ
 γέμοντα· καὶ τί ποιεῖ· γνω ρίζει τῶ ἀγνοοῦντι τὸν
 ἀγνο ούμενον· τίς ἡμῖν ταῦτα
 σαφηνίζει· αὐτὸς ὁ ποτὲ
 ἀγνοήσας καὶ ὕστερον γνω ρίσας· αὐτὸς ὁ ποτὲ διώξας
 καὶ ὕστερον εὐαγγελισάμενος·
 
 
 τ ί γάρ φησιν· καὶ ἤμην ζη 
 λωτὴς τοῦ πατρώου νόμου.
 
 καθ’ ὑπερβολὴν διώκων
 
 τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ θυ ·
 
 ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ ἀφορί 
 σας με ἐκ κοιλίας μητρός μρς μου.
 
 καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος
 
 αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν
 
 αὐτοῦ ἐν ἐμοὶ καὶ τὰ ἐξῆς·
 
 ἡ γὰρ μαρτυρία τὸ δεῖξαι τὸ
 ζητούμενον, οὐχ’ ἡ θεω ρία τοῦ νοήματος· πάλιν
 ἐρωτᾶ ὁ σωτὴρ σηρ τοὺς ἀποστόλους·
 
 
 τ ίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι ἄνοι εἶναι
 
 τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀνου · ἐρωτᾶ
 οὐχ’ ἵνα μάθη· ἀλλ’ ἵνα
 τὴν ὑπόνοιαν ἐξορίσας
 τὴν ἀλήθειαν στηρίξει·
 τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι ἄνοι ·
 
 ο ἱ ἀπόστολοι πρῶτον τὰς
 τῶν πολλῶν ὑπονοίας ἀντι 
 βάλλουσιν· οἱ
 μὲν γὰρ φασὶν
 
 ἱερεμίαν· οἱ δὲ ἡλίαν, ἢ
 
 ἕνα τῶν προφητῶν· τί
 οὖν ὁ σωτήρ σηρ · πρὸς μεν τὰς
 ψευδεὶς δόξας , οὐδεμίαν
 ἀπόκρισιν ποιεῖται, ἀνα ξίας ἀποκρίσεως κρίνων
 τὰς ψευδεὶς ὑπονοίας·
 
 ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι·
 οὐ τῶν πολλῶν μοι λόγος
 τῶν πεπλανημένων, ἀλλ’
 ὑμῶν τῶν κηρυττόντων·
 ἐπειδὴ γὰρ ὑμεῖς ἐστὲ οἱ μέλ λοντες διαγγέλλειν τὸν
 λαμ πτῆρα τῆς ἀληθείας· τὸ κή ρυγμα τῆς
 εὐσεβείας εἰς πᾶ σαν φέρειν τὴν ὑπ’ οὐρανόν οὐνον ·
 ἐν ὑμῖν σαλεύει τὰ ἀνθρώ πινα· ἐν ὑμῖν κινδυνεύει
 
 τὰ τῆς ἀληθείας· καὶ ὥσπερ
 ἡ ὑμετέρα γνῶσις κοινῆ
 τῶν ἀνθρώπων ἀνων εὐεργεσία, οὕτως
 ἡ ὑμετέρα ἄγνοια κοινὴ
 τῆς οἰκουμένης ζημία·
 δια τοῦτο ὑμεῖς τίνα με λέγετε·
 
 τ ότε ἀποκριθεὶς πέτρος εἶπεν·
 
 σὺ εἶ ὁ χριστὸς χς ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ θυ τοῦ
 
 ζῶντος· οὗτος πίστεως
 ὄρος· οὗτος ἀληθείας λό γος· αὕτη τῆς ὀρθῆς δό ξης ἡ ὁμολογία· ἀλλ’ ἐπει δὴ ἐνεδέχετο καὶ
 ταύτην
 τὴν φωνὴν εἰς τὰς ἄλλας
 ἱσονοεῖσθαι. τὰς μὲν ἀπο κρίσεως οὐκ’ ἠξίου. τῆ δὲ
 τὴν ψῆφον φέρει καὶ τί
 φησιν· ἵνα μὴ καὶ τοῦτο
 ἐξ’ ἀνθρωπίνης νομισθῆ
 ὑπονοίας εἶναι τὸ ῥῆμα.
 ἐπισφραγίσας καὶ σήμαντρον
 αὐτὸ ἐπιθεὶς τῆς ἀληθείας,
 
 φησίν· μακάριος εἶ σίμων
 
 βὰρ’ ἰωνᾶ· ἐνταῦθα μνη μόνευσον ὅτι πατὴρ πηρ καὶ τῶ
 γινώσκοντι αὐτὸν, ἀποκα λύπτει τὸν ἀγνοούμενον·
 
 
 μ ακάριος εἶ σίμων βὰρ’ ἰωνᾶ·
 
 ὅτι σὰρξ’ καὶ αἷμα οὐκ’ ἀπε 
 κάλυψέν σοι, ἀλλ’ ὁ πατήρ πηρ μου
 
 ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς οὐνοῖς · ὁρᾶς
 
 ὅτι τῶ μεν κόσμω παντὶ
 ἀγνοοῦντι τὸν πατέρα πρα · ὁ υἱὸς
 ἑρμηνεὺς γίνεται οῦ ἀγνο ουμένου; τῆ δε συναγωγὴ
 καὶ τοῖς ἱουδαίοις, θεὸν θν μὲν
 ὑπονοοῦσιν εἰδέναι· τὸν δε
 τοῦ θεοῦ θυ 
 θεὸν θν λόγον οὐκ’ ἐπιγι νώσκουσιν, αὐτὸς ὁ πατὴρ πηρ ἑρ μηνεὺς γίνεται τοῦ ἀμφι βαλλομένου· μη τοίνυν
 
 τ ὴν ὑπερβάλλουσαν φιλ’ἀν θρωπίαν εἰς
 ἐφόδιον τάξεις
 ἀσεβείας, μη ἐλαττώσεις
 τὴν ἀξίαν δια τὴν οἰκονο μίαν· μη πολυπραγμόνει φύ σιν ἀμέτριτον· μη ἐρεύνα
 οὐσίαν ἀκατάληπτον· ἡσα ίας σε πεισάτω τοιαύτα μη
 δι’ἐρευνᾶν. μηδε τοιαύτα
 
 πραγματογραφεῖν· τὴν
 
 γενεὰν γὰρ αὐτοῦ τίς διη 
 γήσεται· ἀλλ’ ὦ τῆς ἀναισ 
 χ ύντου
 τόλμης τῶν πάντα
 ῥαδίως φρονεῖν καὶ λέγειν
 τολμῶντων· καὶ οὐ φοβεῖται
 ὁ ἄνομος ὡς θεοῦ θυ φύσιν δι’ ἐρευνώμενος καὶ τολμῶν
 λέγειν τὰ ἄρρητα καὶ δημο σιεύειν τὰ ἅγια· καὶ εἰκότως·
 ἐπειδὴ γὰρ ἀγνοεῖ τὴν ἀλή θειαν ἐπαγγέλλεται ἀγνοεῖν
 
 ἵνα κρύψει τὰ κηρυττόμενα·
 οὐκ’ ἤκουσεν τῆς ἁγίας γρα φῆς παραινούσης· ἃ πρὸσ ἐτάχθη σοι ταῦτα διανοοῦ· οὐ γὰρ
 χρεία σοι τῶν κρυπτῶν· ὁ μα 
 κ άριος θεὸς θς καὶ μόνος καὶ δυνάσ της τῶν θαυμασίων· ἰὼβ’
 τὸν ἀπὸ τῆς ὑπομονῆς λάμ ψαντα βουληθεῖς ποτὲ τῆ
 ἱστορία τῆς δημιουργίας
 ἐκπλῆξαι, λέγει αὐτῶ· ποῦ
 ἦς ἐν τῶ θεμελιοῦν με τὴν
 γῆν· ὅτε ἡ θάλασσα ἐγέ νετο· ἵνα συντέμω· ὅτε
 τὰ ὄρη ἐπλάττετο· σὺ ἐφύ λαξας τοκετοὺς τραγελάφων·
 ἀπάγγειλ ό ν οι φησὶν τοῦ κόσ μου τὴν διατύπωσιν·
 τὴν
 τῶν θηρίων ὠδίνα. καὶ τὴν
 τῶν κτηνῶν τροφήν· τὴν
 κατάστασιν πάντων τῶν ἐν
 τῶ κόσμω· τὴν ποικιλίαν·
 
 τ αῦτα δὲ πρὸς αὐτὸν ἔλεγεν.
 ὅμως παιδεύων αὐτὸν ὅτι
 καὶ τὰ ἐν αὐτῆ τῆ κτίσει φαι νόμενα, τοῖς ἀνθρώποις ἀνοις ἀκα τάληπτα· εἶτα ὁ μακάριος
 ἐκπλαγεὶς φησίν· κύριε κε ἅ παξ ἐλάλησα. ἐπι δε τῶ δευ τέρω οὐ
 προσθήσω· εἶτα
 ἡ ζήτησις τῶν φαινομέ
 
 νων ἐνίκησεν τὸν ἰὼβ. σοῦ
 δὲ τὴν τόλμαν οὐδε ἡ ἄρρη τος τοῦ μονογενοῦς ἐνί κησεν γέννησις; ἀλλ’ ἐπεὶ
 δι’ἀγγέλλεις ἃ μη οἶδας, ἀπ ετοῦ
 λόγον ὃν πάντες ἴσμεν·
 
 ε ἰπέ μοι πῶς ἡ γῆ ἐστηρίχ θη ἐπι τῶν
 ὑδάτων· εἰπὲ
 πῶς ὁ ἀδὰμ ἐπλάσθη ἀπο
 γῆς· εἰπὲ πῶς τὸ μάννα
 ἐχωρηγήθει· πῶς ἡ θά λαττα διηρέθη καὶ τὰ λυπὰ
 θαύματα. ἵνα μὴ μηκύνω·
 
 εἰ πέ μοι πῶς οἱ ἄγγελοι παρα τεθέντα
 αὐτοῖς τὸν μόσχον
 ὑπὸ τοῦ ἁβραὰμ ἔφαγον·
 γαστὴρ οὐκ’ ἦν· δοχεία
 τροφῆς οὐχ’ ὑπῆρχεν ἀγγέ 
 λων φύσει. ὁ
 ποιῶν γὰρ τοὺς
 
 ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα·
 
 καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ
 
 πῦρ φλέγον· πῶς ἀνηλώθη·
 ÷ εὐθέως ὁ αἰρετικός· καὶ τί
 ÷ φησὶν ἀδύνατον ζητεῖς·
 ÷ δυνάμει τῶν ἀγγέλων ἐνἐφα ÷ νίσθη· καὶ τῆ μεν δυνάμει
 τῶν ἀγγέλων πιστεύεις καὶ
 οὐκ’ ἐξ’ἐτάζεις. θεοῦ θυ δὲ γέν νησιν πολυπραγμονεῖς;
 
 π ῶς ἐποίησεν ὁ θεὸς θς τὸν οὐρανὸν οὐνον 
 καὶ τὴν γῆν· ὡς οἶδεν.
 
 ὡς ἠθέλησεν· εἶτα· ἡ μεν
 δύναμις τοῦ θεοῦ θυ λογισμοῖς οὐχ’
 ὑποβάλλεται ἀλλὰ πίστει παρα δίδοται· θεία δὲ γέννησις
 τῶν λογισμῶν ἀνάγκαις
 περιστοιχίζεται; οὐκ’ ἤκου 
 σας τοῦ δαυὶδ δαδ λέγοντος· πάντα
 
 ὅσα ἠθέλησεν ὁ κύριος κς ἐποίησεν;
 τὸ θέλημα οὐ πολυπραγμονεῖς.
 καὶ τὴν φύσιν περιεργάζη;
 
 κ αὶ τί ἀδελφοί· ἃ μὲν ἐποίησεν
 ὁ θεὸς θς θέλων ὁρᾶται· ὃν δὲ
 ἐγέννησεν ἐκ τῆς ἰδίας οὐσί ας, ἀόρατον· εἰκὼν γὰρ θεοῦ θυ 
 ἀοράτου· τὰ φαινόμενα ποι ήματα νῦν ἐν τῶ λογισμῶ·
 ἡ ἀόρατος γέννησις τοῖς
 λογισμοῖς δουλεύει; ἃ θελή σας ἐποίησεν οὐκ’
 ἀνακρίνεται·
 ὃ κατα τὴν θείαν καὶ ἄχραντον
 φύσιν ὑπήνεγκεν πολυπραγ μονεῖς; ὦ καινῆς τόλμης·
 ὦ ξένης ἐπιχειρήσεως· ὦ
 βουλήματος τιμωμένου καὶ
 φύσεως ὑβριζομένης· καλῶς
 
 ὁ μακάριος δαυὶδ δαδ ἔλεγεν· υἱοὶ
 
 
 ἀνθρώπων ἀνων ἕως πότε βαρυκάρδιοι·
 
 ἵνα τί ἀγαπάτε ματαιότητα
 
 καὶ ζητεῖτε ψεῦδος· πᾶν
 
 γ ὰρ ἀλλότριον τῆς χριστοῦ χυ διδασ καλίας. καὶ ψεῦσμα καὶ μά
 
 ταιον· εἰ γὰρ ἀληθεύει λέγων
 ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια· ὅσα ἐκτὸς
 τῆς χριστοῦ χυ διδασκαλίας, εἰς ψεῦ δος φέρει· ἄναγέ σου τὴν ψυ χὴν ἀπὸ τῶν χαμαὶ κειμέ νων ζητημάτων καὶ τῶν
 ματαίων λογισμῶν ἐπι τὸ
 ὕψος τῆς θεολογίας. καὶ κατά λιπε τὴν πτωχὴν τῶν
 λογισ μῶν ἔρευναν· λάβε τὸν θη 
 σαυρὸν τῆς ἀληθείας· ὁμοία
 
 ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν οὐνῶν 
 
 θησαυρῶ κεκρυμμένω· δια τὶ
 
 θ ησαυρὸς ὀνομάζεται ὁ σωτήρ σηρ ·
 ἐνταῦθα πρόσεχε ἀκριβῶς·
 ὥσπερ ὁ θησαυρὸς οὐχ’ ὅτε
 εὑρίσκεται τότε συνίσταται.
 ἀλλ’ ἔστιν μὲν παλαιὸς τὴν
 θέσει, νέος δὲ τῆ εὑρέσει·
 οὕτω καὶ ὁ σωτήριος σριος λόγος· πα λαιὸς μὲν ἐστὶν τὴν ἀξίαν καὶ
 ἀρχὴ τῶν ἁπάντων ἐπειδὴ
 ἐν ἀρχὴ ἦν ὁ λόγος. νέον δὲ
 τὸ κήρυγμα, δια τὴν τῆς σαρ κὸς οἰκονομίαν· ἀμέλει οὖν
 ἀδελφέ· ἵνα μάθης ὅτι δί κην θησαυροῦ τοῖς ποθοῦσιν
 ἐκλάμπει· καὶ οἱ εὑρίσκοντες
 οὕτως ἐπιτρέχουσιν ὡς θη σαυρῶ εὑρημένω, ὁ ἀνδρέας
 τῶ πέτρω τὴν εὐεργεσίαν
 
 κηρύττων φησίν· ὃν ἔγρα ψεν μωυσῆς καὶ οἱ προφήται.
 εὑρήκαμεν χριστόν χν · μωυσῆς γὰρ
 καὶ οἱ προφήται ἐν ταῖς ἁγίαις
 βίβλοις ὡς ἐν θησαυροῖς ἀπέ θεντο τὸ κήρυγμα· ἀλλ’
 ὥσπερ
 οἱ κρυπτὸν θησαυρὸν ἀποτι θέμενοι. αὐτοὶ μὲν ὁρῶσιν ἃ
 καταβάλλονται· σκέπουσιν
 δὲ τῆ ὄψει μη εὐδιάρπαστος γέ νηται τοῖς ἀλλοτρίοις.
 οὕτω
 καὶ οἱ προφήται χριστὸν χν κηρύξαν τες, τῆ ἀσαφία τῶν λέξεων
 ἔκρυψαν τὸν θησαυρόν· δια τί·
 
 ε ἰ γὰρ σαφῶς εἶπαν, οὐκ’ ἦν
 προφητεία. ἀλλὰ κήρυγμα.
 καὶ προἐλάμβανεν ἡ ἀωρία
 τῆς ἐκφράσεως τὴν εὐκαι ρίαν τοῦ κηρύγματος· τί οὖν
 ποιοῦσιν· καὶ ἑρμηνεύουσιν.
 καὶ κρύπτουσιν· τίς ταῦτα
 λέγει· ἡσαίας· καὶ ἔσται τοῦτο
 
 τ ὸ βιβλίον. ὡς βιβλίον ἐσφρα γισμένον· ὃ, ἐἂν δοθῆ ἀνθρώπω ἀνω 
 ἐπισταμένω γράμματα, ἐρεῖ·
 οὐ δύναμαι ἀναγνῶναι. ἐσφρά γισται γάρ· καὶ ἐἂν δοθῆ τῶ
 μη εἰδότι γράμματα ἐρεῖ. οὐ
 δύναμαι ἀναγνῶναι. οὐ γὰρ
 ἔμαθον γράμματα· τί βού λεται οὖν τοῦτο τὸ αἴνιγμα·
 
 ἡ περὶ χριστοῦ χυ προφητεία φησὶν,
 καὶ ἱουδαίοις καὶ ἕλλησιν ἠγ νοεῖτο· ἱουδαίοις μὲν
 τοῖς·
 εἰδόσι γράμματα νόμον καὶ
 προφήτας. ἐπειδὴ ἐσφρά γιστο· ἱουδαίοι γράμματα
 ἤδεισαν καὶ ἐπαιδεύθησαν.
 δια τοῦτο λέγει αὐτοῖς ὁ θεός θς ·
 οἱ βασταζόμενοι ἐκ κοιλίας
 καὶ παιδευόμενοι· ἕως γή ρους εἴσαν παιδευόμενοι, ἀλλ’
 οὐκ’ ἤδεισαν· ἐπειδὴ τῆ ἀσα φία ἐκρύπτετο· τοῖς δε
 ἕλλησιν
 ἠγνοεῖτο· οὐ δια τὴν ἀσάφειαν.
 ἀλλὰ δια τὸ ὅλως μη εἰδέναι
 γράμματα, δια τοῦτο παῦλος
 τιμοθέω τῶ ἐνγραφέντι
 
 τῶ νόμω λέγει· ὅτι ἐκ βρέ 
 φους τὰ ἱερὰ γράμματα
 
 οἶδας. τὰ δυνάμενά σε σοφί 
 σαι εἰς σωτηρίαν σριαν · εἰ οὖν ἡ προφη 
 τ εία
 τεθησαυρισμένη καὶ ἐν
 ταῖς ἁγίοις βίβλοις ἐγκεκρυμ μένη, δεῖ γὰρ μη ἀποστῆναι
 τοῦ κεκρυμμένου· οὐχ’ ἡσα ίας δὲ μόνος δείκνυσι τὰς
 προφητείας ἐσφραγισμένας.
 ἀλλὰ καὶ δανιήλ· λέγει
 
 γ ὰρ αὐτῶ ὁ ἄγγελος μετα τὸ μη νύσαι
 αὐτῶ τὴν ἀποκάλυψιν
 
 τῶν μελλόντων· καὶ σὺ δανιὴλ
 
 σφράγισον τὸ βιβλίον τοῦτο
 
 τῆς ὁράσεως, ὅτι ἡ δήλωσις
 
 αὐτοῦ εἰς μακράν· δια τοῦτο
 
 ὁ μακάριος δαυὶδ δαδ ἀναγινώσκων
 τὸν νόμον καὶ ἀναγινώσκων
 τοὺς προφήτας. ἐκ προσώ που τοῦ λαοῦ. οὐ γὰρ αὐτὸς
 ἠγ νόει ὁ προφητεύων. βουλό μενος δεῖξαι
 ὅτι ἔμφασιν
 μὲν τινὰ δέχεται τῆς τοῦ χριστοῦ χυ 
 οἰκονομίας. οὐ δύναται δὲ
 νοῆσαι δια τὴν ἀσάφειαν
 τῶν λέξεων, ἔπασχέν τι παρα πλήσιον τοῖς ὁρῶσιν
 βαλάν τιον ἐσφραγισμένον· τί οὖν
 ποιεῖ· βλέπων τὰ γράμματα
 καὶ μη καταλαμβάνων αὐτῶν
 
 τὰ νοήματα λέγει· ἀποκάλυ 
 
 ψ ον τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ κα 
 τανοήσω τὰ θαυμάσιά σου
 
 ἐκ τοῦ νόμου σου· καὶ πάλιν
 
 ὁ αὐτός· εὐλογητὸς εἶ κύριε κε 
 
 διδαξόν με τὰ δικαιώματά σου·
 οὐ γὰρ ἀνέγνως παρὰ τοῦ
 νόμου; οὐκ’ ἐπαίδευσέν σε
 ὁ μωυσῆς τὴν δεκάλογον;
 
 ἀ λλὰ τὰ σὰ βούλομαι μαθεῖν.
 καὶ τὰ παρὰ σοῦ τοῦ νομοθέτου·
 παρὰ τῆς πηγῆς τοῦ νόμου.
 βούλομαι μαθεῖν τοῦ νόμου
 τὴν ἀλήθειαν· ἀλλ’ ἐζήτει
 
 μὲν μαθεῖν. ἡ δε χάρις ἐταμι εύετο τοῖς μέλλουσιν λαμβάνειν
 τὴν εὐεργεσίαν· δια τοῦτο
 ἔλεγεν ὁ σωτὴρ σηρ τοῖς μαθηταῖς·
 
 
 π ολλοὶ βασιλεῖς καὶ δίκαιοι ἐπε 
 θύμησαν ἰδεῖν ἃ βλέπετε,
 
 καὶ οὐκ’ εἶδον· καὶ ἀκοῦσαι
 
 ἃ ἀκούετε, καὶ οὐκ’ ἤκουσαν·
 
 ὑμῶν δὲ μακάριοι οἱ ὀφθαλ 
 μοὶ. ὅτι βλέπετε· ἀλλα ζη τοῦμεν πότε ὅλως ἡ σφραγὶς
 ἀπ’ἐσφραγίσθη· πότε ὁ δεσ μὸς τῆς ἀγνοίας ἐλύθη· πότε
 τὰ κεκλεισμένα ἀνεώγη·
 ἀπαιτεῖ παρ’ ἡμῶν ὁ ἀκροα τῆς· καὶ παρὰ τὸν λόγον
 τὸν τρόπον μοι φησὶν ἐμή νυσας τοῦ σφραγίσματος·
 
 τ ὸν καιρόν μοι τῆς ἐπιλύσεως
 τὸν ἐσφραγισμένον οὐ λέγεις;
 κεκλεισμένας ἔδειξας
 τὰς πύλας· ἀνεωγμένας
 οὐχ’ ὑποδείξεις; τί οὖν· ἀπὸ
 ἑνὸς ῥήματος τὰ πολλὰ
 παρωσάμενος. παραστήσω
 τὸ ζητούμενον· τί οὖν·
 
 μ ετὰ τὴν τοῦ σωτῆρος σρς ἀνάστασιν.
 ἀγνοουμένης τοῖς πολλοῖς
 τῆς θείας χάριτος· τινὲς
 φησὶ τῶν μαθητῶν δύο,
 ἔξω εἰς κόμην ἀπείεσαν·
 
 καὶ πρὸς ἀλλήλους οἶα φίλοι.
 ἐν ὁδῶ ἀντ’έβαλλον περὶ τῆς
 οἰκονομίας· ὁ σωτὴρ σηρ ἀμείψας
 τὸ σχῆμα καὶ τὸ ἐκφώνημα.
 ὃ γάρ ἐστι πρόσωπον τοῖς ὁρῶσιν.
 τοῦτο φωνῆ τοῖς τὸ πρόσωπον
 ἐγχωροῦσιν· κρύπτει καὶ τὴν
 φωνὴν καὶ τὴν μορφὴν.
 καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ τὰ πάντα
 εἰδῶς· τίνες οἱ λόγοι οὕτοι.
 οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλή λους· λέγει αὐτῶ τῶ τὰ πάντα
 εἰδότι ὁ παρ’ αὐτοῦ τὰ πάντα
 μανθάνων. σὺ μόνος παρ’ οἰκεῖς εἰς ἰερουσαλὴμ ἰλημ καὶ οὐκ’ ἔγνως
 τὰ γινόμενα ἐν αὐτῆ; λέγει
 ποία· οὗτος ὁ θεὸς θς ὁ εἰδῶς
 τὰ πάντα καὶ ἐρωτῶν. ὁ υἱὸς
 ἐστὶν ἐκείνου τοῦ λέγοντος
 τῶ κάιν ποῦ ἄβελ ὁ ἀδελ φός σου· λέγουσιν· τὰ περὶ
 
 ἰησοῦ ιυ τοῦ ναζοραίου. ὃς ἐγένετο
 ἀνὴρ δυνατὸς λόγω καὶ ἔργω·
 ἀκμὴν ἀνήρ· μετὰ τοσαύ τα θαύματα ἀνήρ· μετὰ
 τοσαύτας ἐνεργείας· μετὰ
 τοσαύτην θείας δυνάμεως
 ἀπόδειξιν· ἡμεῖς δὲ φησίν·
 ἵνα μὴ πάντα ἐξετάζων ὁ λό γος μηκύνει. ἡμεῖς δὲ ἠλ πίζομεν. ὅτι αὐτός ἐστιν
 
 ὁ λυτρούμενος τὸν ἰσραήλ ἰήλ ·
 
 ὅ ρα ὅπως ἔσβεστο ἐν αὐτοῖς
 σχεδὸν ἡ πίστις καὶ καθ’ἠ ρεῖτο λοιπὸν ἡ ἐλπὶς τῆς
 οἰκονομίας· ἡμεῖς πρὸσ ἐδοκῶμεν· οὐ λέγει προσ δοκῶμεν. ἀλλὰ πρὸσἐδο κῶμεν· ἤδει οὖν λοιπὸν
 ἀσ θενοῦσαν αὐτῶν τὴν πίστιν
 καὶ κλίνασαν τὴν διάνοιαν.
 καὶ ἐπέστη ὁ στηρίζων τοὺς κατα πεπτωκότας καὶ ἀνορθῶν
 πάντας τοὺς κατερραγμένους.
 καὶ τί πρὸς αὐτοὺς ὁ εὐεργέτης·
 
 
 ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεὶς τῆ καρ 
 δία· οὐ συνίετε τὰς γραφάς;
 
 οὐ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν χριστὸν χν 
 
 καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν
 
 αὐτοῦ; καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ
 
 τοῦ νόμου καὶ τῶν προφητῶν,
 
 δι’ἤνοιγεν αὐτοῖς τὰς γρα 
 φάς· ὁρᾶς ὅτι ἕως ἐπέστη
 
 χριστὸς χς οὐκ’ ἀνεώχθη τῆς ἀληθεί ας ἡ πύλη οὐδε ἐλύθη ὁ
 δεσ μὸς τῆς ἀγνοίας; δι’ἤνοιγεν
 τὰς γραφὰς. οἵα τινὰς
 θύρας κεκλεισμένας·
 
 π οίας θύρας; περὶ ὧν φησὶν
 ὁ παῦλος. ἵνα ὁ θεὸς θς ἀνοίξει
 θύρα τοῖς ἔθνεσιν· καὶ πά λιν ἐπι κορνηλίου· ἆρά γε
 
 καὶ τοῖς ἔθνεσιν ἤνοιξεν ὁ θεὸς θς 
 θύρας μετανοίας· καὶ ὅρα τί
 οἰκονομεῖ ἡ πηγῆ τῶν ἀγαθῶν·
 
 ὅ τε γὰρ ἐπέστη τῆ κώμη τῆ ἐμ μαοῦς
 καθ’ἃ τὴν ὀρμὴν εἶχον
 οἱ ὁδεύοντες· ἔτι ἀγνοούμενος
 ὑπ’ αὐτῶν ἔφη τῶ ἀμφιβαλλο μένω· ὡς γὰρ κατεκλήθη αὐ τοῖς τὰ πρώτα ὡς ξένος φιλο 
 φροσύνης ἀξιούμενος· μείνον
 
 γάρ φησιν παρ’ ἡμῖν ὅτι ἔκλι 
 νεν ἡ ἡμέρα. ἵνα μὴ πάντι
 ἡ ἄγνοια κατακαλύπτει τὴν
 ἀξίαν. λαβῶν ἄρτον ηὐλόγη σεν· καὶ κλάσας ἐπέδωκεν.
 καὶ ἠνοίγησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλ μοὶ καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν·
 
 δ ιὰ τί πρῶτον ἔδωκεν τὸν ἄρ τον καὶ
 τότε ἠνοίγησαν αὐτῶν
 οἱ ὀφθαλμοί· ἐπειδὴ βρώσις
 τοῦ ἀδὰμ τοὺς ὀφθαλμοὺς κα κῶς ἤνοιξεν. ἀντ’εἰσήχθη
 νῦν βρῶσις τὴν ξένην ἀνά βλεψιν ἐργαζομένη· ἀνα 
 β λέψουσιν καὶ οἱ τῶν αἰρετικῶν
 παίδες. καὶ εἴδοσι τὸ φῶς τῆς
 ἀληθείας· εἴδοσι τὸν ἐν αρχὴ
 ὄντα θεόν θν · θεὸν θν ὄντα καὶ θεοῦ θυ λό γον ὑπάρχοντα· ἀκούσωσιν
 πολλάκις τὸ ἦν. καὶ παύσονται
 λέγοντες τὸ οὐκ’ ἦν· ἐν ἀρχὴ
 
 ἦν ὁ λόγος, οὐκ’ εὐθὺς τοῦτο
 ἐκηρύχθη· οὐ γὰρ ἐχώρει ὁ κόσ μος· μακρὰν ἡμῖν οἱ
 εὐαγγε λισταί· ματθαῖος· μάρκος
 λουκὰς. καὶ ἱωάννης· ὅτε
 
 ἤ ρξατο τοῦ κηρύγματος· οὐκ’
 εὐθὺς ἐλάλησαν τὰ πρέποντα
 τῆ ἀξία, ἀλλὰ τὰ ἁρμόζοντ 
 τοῖς ἀκροωμένοις· ὁ ματθα ῖ 
 
 ἀρχὴν ποιησάμενος τῶν
 εὐ 
 αγγελίων λέγει· βίβλος γε 
 νέσεως ἰησοῦ ιυ 
 χριστοῦ χυ . υἱοῦ δαυὶδ δαδ υἱοῦ
 
 ἁβραάμ· διὰ τί μη υἱοῦ θεοῦ θυ ·
 διὰ τί πτωχῆ λέξει κρύπτεις
 τὴν ἀξίαν· διὰ τί τοῖς ἀνθρώποις ἀνοις 
 τὰ θεία καλύπτεις· παρὰ
 ἱουδαίοις φησὶ κηρύττω τοῖς
 μη ἄνθρωπον ἄνον δίκαιον εἶναι πισ τεύουσιν τὸν χριστόν χν · υἱὸν ἁβρα ὰμ οὔπω ἐδέξαντο. καὶ υἱὸν
 
 θεοῦ θυ καταγγελλόμενον ἀνέξοντ 
 καὶ πόθεν τοῦτο. ὅτι οὐδε τοῦ
 γένους αὐτὸν ὁμολόγουν
 ἁβραάμ· οὐκ’ ἤκουσας ως
 
 π ολλάκις βλασφημοῦντες αὐτὸ
 ἔλεγον· σαμαρείτις εἶ σὺ καὶ
 δαιμόνιον ἔχεις; οἱ τοῦ γέ νους αὐτὸν τῶν ἁγίων
 ἐκβάλ λοντες· τὴν ἀξίὰν τὴν ἔν θεον
 κατ’ἐλάμβανον; τί
 
 οὖν φησίν· βίβλος γενέσε 
 
 κζ 
 ἰησοῦ ιυ 
 χριστοῦ χυ υἱοῦ δαυὶδ δαδ υἱοῦ ἁβραάμ·
 πρῶτον αὐτοῖς ἐνάγει τοῖς
 ὀνόμασι τοῖς φίλοις τοῖς πρὸς
 συγγένειαν ἠνωμένοις. ἵν’
 ἐξ’ ἐκείνων θηραθέντες, κατα
 μικρὸν εὕρωσι τὴν ἀληθείαν·
 τὴν ἀπαθῆ γέννησιν· τὴν
 ἄχραντον· τὴν θεοπρεπῆ·
 λόγω κηρυττομένην. καὶ
 παντὶ παραδιδομένην·
 
 π άλιν ὁ μακάριος μάρκος καθεὶς
 ἑαυτὸν εἰς τὸ εὐαγγέλιον καὶ θαρ σήσας τοῖς
 προγεγυμνασμέ νοις. λέγει μὲν υἱὸν θεοῦ θυ . ἀλλ’
 εὐθέως συνέστειλεν τὸν λόγον
 καὶ ἐκολόβωσε τὴν ἔννοιαν.
 ἵνα μαλάξει τὸν ἀκροατήν·
 ἐπάγει οὖν εὐθέως τὰ κατα
 τὸν βαπτιστὴν λέγων· ἀρχὴ
 
 τ οῦ εὐαγγελίου ἰησοῦ ιυ 
 χριστοῦ χυ καθ’ὡς
 γέγραπται ἐν ἡσαία τῶ προ φήτη· ἰδοὺ ἀποστέλλω τὸν
 ἄγγελόν μου προ προσώπου σου
 ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σ οὺ ·
 ἔδειξεν τὴν λαμπάδα τῆς
 ἀληθείας, καὶ εὐθέως ἀπέ κρυψεν· καὶ προφέρει πρῶτον
 τὸν ὑπηρέτην. ἵνα τῆ φωνῆ
 περὶἠχηθεὶς ὁ ἀκροατὴς.
 δέξηται λοιπὸν ὑγιῶς τὸν
 παντελῆ τῆς θεογνωσίας
 λόγον·
 
 ὁ λουκᾶς ἀκολουθῆ τριτος·
 καὶ μέσος χωρεῖ μετὰ τούτων·
 καὶ ἄπτεται μὲν τοῦ θείου λόγου.
 οὐ μὴν ἑρμηνεύει καὶ ἀναπτύσ σει τὴν ἀξίαν, ἀλλὰ φησίν·
 
 
 ἐ πειδήπερ πολλοὶ ἐπεχείρησαν
 
 ἀνατάξασθαι διήγησιν περὶ
 
 τῶν πεπληροφορημέν ω ν
 ἐ ν 
 
 ἡμῖν πραγμάτων. ἔδοξε κα ο ὶ 
 
 παρ’ἀκολουθηκότι τοῖς π α σιν
 
 ἀπ αρχῆς γράψαι καθ’ὡς παρέ 
 δωκαν ἡμῖν οἱ ἀπ αρχῆς α ὐ 
 
 τόπται καὶ ὑπηρέται τοῦ λόγου
 
 γενόμενοι· ἀλλὰ λόγον
 μὲν εἶπεν. οὐκ’ εἶπεν δὲ ὅτι
 καὶ θεὸς θς ἦν ὁ λόγος· τί οὖν καὶ
 αὐτὸς ποιεῖ· ἀψάμενος τὸ
 εἶναι. καὶ ἐνν ο ή σας ὅτι νε κραῖς ἀκοαῖς ἐνηχεῖ. κρύπ τει τὴν ἀξίαν καὶ
 προφέρει
 
 τὴν οἰκονομίαν· ἐγέ 
 νετο
 ἱερεὺς ζαχαρίας. καὶ τὰ
 ἑξῆς τοῦ εὐαγγελίου· πάντες
 οὖν ἐχώρησαν εἰς τὴν τῆς σαρ κὸς οἰκονομίαν· καὶ
 ἠ ρέ μα
 πῶς δια τῶν θαυμάτων ἐγνώ ριζον τὴν ἀξίαν· ἐκηρύττετο
 δὲ ἐπι τοῦ θεοῦ θυ λόγου τὸ ἀξίωμα.
 ἐκρύπτετο τὰ κατα τῶν αἰρε τικῶν βέλη· καὶ τὸ τῆς ὀρθῆς
 δόξης ἐπιτείχισμα, οὐδέπω
 
 τῶ κηρύγματι τῆς εὐσεβείας
 ἐγείγερτο· ἱωάννης τοίνυν
 
 ὁ υἱὸς τῆς βροντῆς. τελευταῖος
 παρῆλθεν ἐπι τὴν θεολογί αν μετα τοὺς τρεὶς ἐκείνους
 κήρυκας· καὶ εἰκότως· ὁ μὲν
 ἠκολούθησεν. οἱ δὲ προέλα βον· εἶτα· μικρὰ τέως ἀσ τράπτοντες· ὥσπερ γὰρ τῆς
 βροντῆς προηγεῖται ἀστραπῆ
 ἵνα μὴ ἀθρόον ἐκείνη ἐκ τῶν
 νεφῶν ῥαγεῖσα πλήξει τὸν
 ἀκούοντα. οὕτως ἐπειδ’ἂν
 ἔμελλεν βροντᾶν ἱωάννης,
 προέλαβον οἱ τρεῖς εὐαγγελι σταὶ δίκην ἀστραπῶν· καὶ
 οἱ μὲν ἤστραψαν τὴν οἰκονο μίαν. ὁ δὲ βροντᾶ τὴν
 θεολο γίαν· βροντῆ δὲ ἀδελφοὶ,
 μετὰ ὄμβρων· βροντῆ. φό βητρον τῶν πονηρῶν· καὶ
 ὥσπερ ἂν σάλπιγγι τινὶ κε χρημένος τῆ βροντῆ ὁ οὐρανὸς οὐνὸς 
 καλεῖ τὸν ὄμβρον. ἀλλὰ πρῶ τον ταῖς ἀστραπαῖς προκαλεῖ
 
 τὸν ὑετόν· ἀστραπὰς γὰρ ὁ θεὸς θς 
 
 εἰς ὑετὸν ἐποίησεν. ἔπειτα
 τῆ βροντῆ κινεῖ τὰς νεφέλας·
 
 τ ί οὖν ἐπειδὴ προηγήσαντο
 αἱ τοσαύται ἀστραπαὶ τοῦ λό γου. ἀκολουθήτω λοιπὸν
 
 ὡς ἔφθην εἰπὼν ἡ βροντῆ
 τῆς θεολογίας· καταπλήτ τουσα μὲν πολλοὺς τῆ ὑπερ βολῆ τῆς θεολογίας. φέρουσα
 δὲ τοὺς ὄμβρους τῆς εὐλογίας
 
 κ αὶ ἡμῖν μὲν βροντῆ γίνεται
 θεολογίας. τοῖς δε αἰρετικοῖς
 βροντῆ· τοὺς κακοὺς θήρας.
 τῆ ὑπερβολῆ τῆς μεγαλοφω 
 νίας
 ἐλαύνουσα· ἀπὸ ἐπι 
 τιμήσεώς σου φεύξονται.
 ἀπὸ
 
 φωνῆς βροντῆς σου δειλιά 
 σουσιν· ἀναδράμωμεν οὖν.
 
 π ρὸς τὸν ἐν ἀρχὴ θεόν θν · ἀναδρά μωμεν πρὸς τὸ ἀίδιον φῶς·
 ἀναδράμωμεν πρὸς τὸν λόγον
 διὰ σὲ γενόμενον ἄνθρωπον ἄνον · γε νόμενον δὲ ὅτ’ἂν εἴπω. οὐ
 μεταβληθεῖσαν λέγω φύσιν,
 ἀλλὰ τὴν ἀνθρώπων ἀνων ἀξίαν ἀνα λαβοῦσαν τὰ ἡμέτερα· τὸ γὰρ
 
 ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο. οὐ μετ ά 
 πτωσιν τῆς φύσεως μηνύει.
 ἀλλὰ τὴν ἀνάληψιν τῆς
 ἡμετέρας ἀσθενείας· εἰ γὰρ
 τὸ ἐγένετο μεταβολὴν νομί ζεις. ἐἂν ἀκούσης τοῦ παῦ 
 λου λέγοντος χριστὸς χς ἡμᾶς ἐξ’ἠγό 
 ρασεν ἐκ τῆς κατάρας
 τοῦ
 
 νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶ 
 
 κατάρα. κατάραν εἰς φύσιν
 
 καὶ μετατροπὴν κατάρας
 ἐκλαμβάνεις τὴν λέξιν;
 
 ὥ σπερ γ’οὖν τὸ γεγονὼς κατά ρα
 οὐδ’ἓν ἕτερον σημαίνει
 ἢ ὅτι τὴν καθ’ ἡμῶν κατά ραν εἰς ἑαυτὸν ἀνέλαβεν.
 οὕτως τὸ καὶ ὁ λόγος σὰρξ ἐγέ νετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν
 ἡμῖν.
 οὐδ’ἓν ἄλλο παρίστησιν. ἢ
 τῆς σαρκὸς τὴν ἀνάληψιν·
 ἔχεις εἰκόνα παρὰ σ’αυτῶ·
 ὁ λόγος ὁ σὸς. παιδεύσει σε περὶ
 τοῦ θεοῦ θυ λόγου· οὐχ’ ὡς παντε λῆ φέρων τὴν ὁμοιότητα.
 ἀλλ’ ὡς ἔχων ἴχνος καὶ ἔμφα 
 σιν τῆς
 θείας ἀξίας ὁ λόγος·
 
 ἐ νταῦθα δέ μοι πρόσεχε τὸν νοῦν
 ἀκριβῶς. ἵνα μὴ δια κενῆς
 λέγεται τὰ ῥήματα καὶ ἀφανί ζεται τὰ θεία νοήματα· ὁ
 λό γος ὁ τῶν ἀνθρώπων ἀνων · ἀμοιδρὰ δέ
 ἐστιν ἡ εἰκὼν. οὐχ’ ὅλον παρ’ ἱστῶσα τὸ ἀξίωμα. ἀλλ’ ἐκ
 τῶν καθ’ ἡμᾶς τὰ ὑπὲρ ἡμᾶς
 διδάσκουσα· ὁ λόγος ὁ ἡμέ τερος ἀσώματός ἐστιν· ἀκρά τητος· ἀκοῆ μόνη παραδε δομένος· οὐδ’εἷς
 οἶδεν ὄψει
 λόγον· οὐδ’εἷς κατέχει χειρὶ.
 ἀλλ’ ἔστιν ἀόρατος· ἀκράτη τος· ὑπο μιᾶς αἰσθήσεως
 
 κρατούμενος τῆς ἀκοῆς·
 καὶ τοῦτο ἀοράτως· οὐ γὰρ
 χείρας ἐκτείνασα ἡ ἀκοῆ
 κατέχει. ἀλλ’ αὐτὸς ὁ λόγος ὅρα 
 εἰσἐλθῶν κρατεῖται· ὁ λό γος αὐτὸς γέννημα
 μέν ἐστι
 τοῦ νοῦ· γεννᾶται δὲ οὐ πάθει·
 οὐκ’ ὄψει· οὐ διαιρέσει· οὐ μερί ζεται τοῦ νοῦ τοῦ
 γεννήσαντος·
 οὐ χωρίζεται· οὐκ’ ἀποσχί ζεται· ἐνταῦθά μοι χρήσον
 τὴν ἀκοὴν αἰρετικέ· νόησον
 πρῶτον τὰ σὰ. καὶ τότε
 φαντάζου τὰ ὑπὲρ σέ· γεννᾶ
 ὁ νοῦς. προἔρχεται ὁ λόγος·
 προἔρχεται ἐκ τοῦ γεννήσαν τος καὶ πάντας πληροῖ τοὺς
 ἀκούοντας. καὶ τοῦ γεννή σαντος αὐτὸν οὐκ’ ἀφίσταται·
 
 π ροἔρχεται λόγος εἰς πάντας
 μεριζόμενος. καὶ οὐδαμοῦ
 σχιζόμενος· ἕκαστος γὰρ
 δέχεται ὁλόκληρον τὸν λόγον.
 καὶ ἔστιν ἑκάστω· καὶ ἐν το σούτοις μεριζόμενος, ἀλλ’
 ὁλόκληρος εἰσχεόμενος· ὁ
 οὖν ἡμέτερος λόγος δείκνυσιν
 ἐν ἑαυτῶ τὸν γεννήσαντα
 νοῦν. ἀπὸ γὰρ τοῦ λόγου
 καταλαμβάνεται ἡ διάνοια·
 σκόπει δέ μοι κακεῖνο· τούτω
 
 τῶ λόγω τ ῶ ἡμετέρω προἀνα ζωγραφῶν τὴν οἰκονομίαν
 τοῦ θεοῦ θυ λόγου εἰκόνα τὴν θαυ μαστὴν προἀνήληπται. γηί νοις μὲν ἄνθεσιν ὡραιζομέ νην. πρεπούση δὲ τῆ
 τοῦ λόγου
 προθεωρία· τί οὖν· τὸν λόγον
 
 τ ὸν ἡμέτερον ἀόρατον ὄντα καὶ
 σῶμα μη ἔχοντα· καὶ κρατεῖσ θαι μη δυνάμενον· ἑτέρα
 τινὶ
 σοφία ὁ θεὸς θς μεταῥυθμίσας,
 καὶ ὁρᾶσθαι πεποίηκεν καὶ κρα τεῖσθαι· τί γὰρ ποιεῖ·
 ἐπειδὴ
 οὐκ’ ἑοράτω ὄψει. ἐνδύει αὐτὸν
 σῶμα τὸ γράμμα· καὶ ὥσπέρ
 τινα σάρκα αὐτῶ περὶἔθη κε τὴν τῶν γραμμάτων ὄψιν·
 καὶ ὅν ποτε ἀκούων οὐκ’ ἑόρας,
 ἀναγινώσκων ὁρᾶς· ὃν ἐν τυχεῖν οὐκ’ ἐδύνου. δια τῆς
 βίβλου βαστάζεις· ἀλλὰ σω ματοῦται μὲν ὁ λόγος δια τοῦ
 γράμματος. οὐ περὶκλείεται
 δὲ τῶ γράμματι· ἀλλ’ ἔστιν
 παρὰ τῶ λέγοντι. καὶ παρὰ
 τῶ ἀναγινώσκοντι· κ’ἄν τις
 
 λ αβῶν ἀδελφοὶ βιβλίον σχί σει· τὸ
 σῶμα τοῦ λόγου ἔσχισεν.
 οὐ τὸν λόγον ἔτεμεν· καὶ ἵνα
 μάθης ὅτι οὐ συνἀναλίσ κεται γράμματι λόγος, λέγει
 
 ὁ θεὸς θς τῶ ἱερεμία· καθήσας
 
 
 γ ράψον ἐπι βιβλίου πάντας
 
 τοὺς λόγους. καὶ ἐπίδος ἰω 
 ακεὶμ’ τῶ βασιλεῖ· ἦν δὲ
 ὁ λόγος μεστὸς ἐλεγμοῦ· ἐπεὶ
 οὖν οἱ δυνάσται τοὺς ἐλέγχους
 οὐ φέρουσιν. ἡ γὰρ ἀξία οὐ ρα δίως ὑποτάσσεται τῶ
 δικαίω.
 ἀλλ’ ἀμβλύνει τὴν ἀλήθειαν.
 πληγεὶς τοῖς ἐλέγχοις διαρ’ ῥήγνυσι τὸ βιβλίον· καὶ τὴν
 συμμουλὴν τοῦ γραμματέως
 διακόψας. ἔλαβε φησὶν παρὰ
 τὴν ἐσχάραν τοῦ πυρός· τί
 
 
 ο ὖν ὁ θεὸς θς πρὸς ἱερεμίαν· κα 
 θήσας γράψον
 τοὺς αὐτοὺς λόγους
 
 καὶ δὸς τῶ βασιλεῖ· ἵνα μάθη
 
 ὅτι τὸ γράμμα δι’ἔκοψεν. τὸν
 
 δε λόγον οὐκ’ ἔτεμεν· εἶδες
 
 τ ὴν εἰκόνα; ἀνάγαγέ σου τὸ λοι πὸν
 ἐπι τὸ ὕψος τὴν διάνοιαν·
 ὁ τοῦ θεοῦ θυ αὐτὸς θεὸς θς λόγος ὁ μο νογενῆς. ἐνδύεται σῶμα,
 ἵνα φανῆ ὁ μη φαινόμενος·
 ἐνδύεται σάρκα, ἵνα κρα τηθῆ ὁ μη κρατούμενος·
 
 δ ιὰ τοῦτο ὁ ἱωάννης εὑρῶν τὸ
 ποθινὸν ἐκεῖνο τὸ ποτὲ
 μὲν ἀκοῆ κρατούμενον. ὕστε ρον δὲ· ὄψει κατεχόμενον,
 λέγει·
 
 ὃ ἦν ἀπ’ ἀρχῆς· ὃ ἀκηκόαμεν
 
 καὶ ἑοράκαμεν. καὶ αἱ χείρες
 
 ἡμῶν ἐψηλάφησαν· ἐφόρε σε τοίνυν τὴν σάρκα.
 ἔνδυμα
 τῆς ἀξίας· ἔνδυμα εὐπρε 
 πές· ὁ κύριος κς γὰρ ἐβασίλευσεν
 
 εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο· ἱουδαί οι μάχονται τῶ
 φαινομένω.
 ἀγνοοῦντες τὸν μη φαινόμε νον· καὶ σταυροῦσιν μὲν τὴν
 σάρκα. οὐκ’ ἀναιροῦσιν δὲ τὴν
 θεότητα· εἰ γὰρ τῶ γράμ ματι ὃ ἐστὶν ἔνδυμα λόγου
 ὁ ἐμὸς λόγος οὐ συνἀφανίζεται.
 ὁ θεὸς θς λόγος. ἡ πηγῆ τῆς ζωῆς.
 τῆ σαρκὶ σὺνἀπέθανεν; τὸ
 πάθος περὶ τὸ σῶμα. ἡ δε
 ἀπάθεια περὶ τὴν ἀξίαν·
 
 
 δ ιὰ τί οὖν ὁ παῦλος λέγει· εἰ γὰρ
 
 ἔγνωσαν. οὐκ’ ἂν τὸν κύριον κν τῆς
 
 δόξης ἐσταύρωσαν· ἐπειδὴ
 οἰκειοῦται τὸ πάθος τῆς σαρ κὸς. ὁ τὴν σάρκα ἐνδυσά μενος· ἔνδυμα βασιλεικὸν
 ἐἂν ὑβρίσης οὐ τὸν ἐνδεδυ μένον ὑβρίζεις; οὐκ’ οἶδας
 ὅτι εἰ εἰκόνα βασιλέως τίς
 ὑβρίσει· εἰς τὸ πρωτότυπον
 τῆς ἀξίας φέρει τὴν ὕβριν;
 
 ο ὐκ’ οἴδας ὅτι ἐἄν τις εἰκόνα
 τὴν ἀπὸ ξύλου ἢ εἰς ἀνδριάντα
 χαλκοῦν κατασύρει οὐχ’ ὡς
 
 εἰς ἄψυχον ὕλην τολμήσας
 οὕτως κρίνεται. ἀλλ’ ὡς κατα
 βασιλέως χείρας ἐκτείνας
 ἀφανίζεται; ὕλη ἄψυχος τοῦ
 βασιλέως εἰκόνα φέρουσα
 τὴν ἑαυτῆς ὕβριν εἰς βασι λέα ἀνάγει· μορφῆ δὲ ζῶσα
 ἣν ἐνεδύσατο ὁ θεὸς θς λόγος
 ὑβριζομένη. οὐκ’ ἐπι τὸν
 ἐνδυσάμενον τὴν ὕβριν
 ἀνήγαγεν; νόει τοίνυν τὴν νόει τοίνυν τὴν
 α 
 ἀξίαν. καὶ μη ὕβριζε τὴν
 οἰκονομίαν· ἀλλὰ ταῦτα
 μὲν ἱκανά· τὰ δε λείποντα
 τῆ θεωρία τοῦ θεοῦ θυ λόγου· ἑτέ ρω ταμιευσάμενοι λόγω. τά ξει τὴν συμμετρίαν τιμήσω μεν. καὶ θεῶ θω δόξαν ἀναπέμ ψωμεν· τῶ πατρὶ πρι καὶ τῶ υἱῶ καὶ
 τῶ ἁγίω πνεύματι πνι . νῦν καὶ ἀεὶ καὶ
 εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων· ἀμην +