κ αλοὶ τῆς ϋπομονῆς οἱ πόνοι· καὶ κάλη στος ὀ καρ πὸς ὀ τοῖς πόνοις ἐπόμενος· ἀγαθῶν γὰρ πόνων καρπὸς εὐκλεής· πόνοι γενῶσιν ἀρετὰς πόνοις ἀρ μόζεται τὸ τῆς νηστείας ἐπάγγελμα· πόνοις κατορθοῦ ται· τὸ λαμπρὸν τοῦ μαρτυρίου στρατήγημα· πόνον ἔπαθλον, ἠ βασιλεία τῶν οὐρανῶν οὐνῶν · διήνυν αι τοίν ἠμῖν μετὰ τῶν ἰερῶν τούτων πόνων ἡ π α νἄρετος εὐδο μὰς καὶ εἰς τέλος ἔδραμεν τὸ πρῶτον γυμνάσιον· ϗ λάμπει τὸ τῆς εὐσεβείας ἔπαθλον· σήμερον ἀδελ φοὶ έστιν ἠ ημέρα· καθ’ ἢν ὁ ἀδ μ επλάσθ η καθην κατ εικόνα θεοῦ θυ γέγονεν· καὶ ἐπειδὴ χθὲς ἠμιν τὸ τῆς φωνῆς ὄργανον οὐχ’ ϋπήκουσεν, ἀναγκαίον σήμερον ἐν αυτῆ τῆ ἠμέρα καθ’ ὴν ὀ αδᾶμ ἐπλάσθη, τοὺς τῆς κολάσεως ἀναλαβεῖν λόγους· ἔπλασεν αυτον τὴν ἐνέργειαν τῆς ψυχῆς ἐδέξατο· πρῶτον ἐδίχθη νεκρὸς, εἶτα ζῶν· πρῶτον ἔπλασεν σῶμα νεκρὸν. εἰς ὂ ἤμελλεν καταλίγειν ἄνθρωπος ἄνος · εἶτα· ὄτε ἀπετέλεσεν τὸ νεκρὸν σῶμα, τότε ἀπέδωκε τὸν χαρακτῆρα· καὶ οὐ ποιεῖ τὴν ψυχὴν πρω τοῦ σώματος, ἲνα μὴ γένηται αὐτόπης τῶν γινομένων· οὐ ποιεῖ τὴν ψυχὴν παρεῖναι τῆ δημιουργεία· ἴνα μὴ καυχήσητε ὠς συνἐργὸς τοῦ θεοῦ θῦ · καὶ οὐ μόνον ἴνα μὴ καυχήσηται, ἀλλ’ ἴνα μηδὲ τὸν τρό πον εἴδη τοῦ γινομένου· τούτο καὶ νῦν ποιεῖ ὀ θεός θς · καὶ γὰρ ἔκαστον ἠμῶν πλάττει ἐν κοιλία· καὶ πῶς πλά ττειν οὐδενὶ βλέπειν συνἐχώρισεν· σπειρόμεθα καὶ πλαττόμεθα· καὶ ἠ μὲν φύσις τὸν δρόμον ἀνοίει· τὸν δὲ τρόπον τῆς πλάσεως, οὐδεῖς καταλαμβάνει· ὧ τοῦ θαύματος κτίζεται ναὸς ἐν ναῶ· πλάττεται βρέ φος ἐν κοιλία· οἶκος ἐν οἴκω κατασκευάζεται· καὶ ὀ ἔξωθεν οἶκος οὐκ αἰσθάνεται· ποιεῖ τοίνυν τὸν ἄνθρωπον ἄνον κατα τὴν νεκράν εἰκόνα· εἶτα φησὶν· ἐνεφύσησεν ὁ θεὸς εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἀδᾶμ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὀ ἄνθρωπος ἄνος εἰς ψυχὴν ζῶσαν· πολλοὶ ἐνόμησαν ὄτι τὸ ἐμφύσημα αὐτῶ ἢν ἠ ψυχή· καὶ ὄτι ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ θεοῦ θῦ μετεδόθη τῶ σώματι ἠ ψυχή· ἔστιν δὲ πολλῆς οὐ μόνον ἀνοίας, ἀλλὰ καὶ ἀτοπίας μεστὸς ὀ λόγος· εἰ γὰρ ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ θεοῦ θυ ἠ ψυχή. λέγω δὴ ἐκ τῆς οὐσίας αὐτοῦ, οὐκ’ ἐχρὴν ἐν τῶ μὲν εἶναι σοφήν ἐν ἄλλω δὲ μωρᾶν καὶ ἀσύνετον· οὐδὲ ἐν τῶ μὲν εἶναι ψυχὴν δι καίαν· ἐν ἐτερω δὲ ψυχήν ἄδικον· ἠ γὰρ τοῦ θεοῦ θυ οὐσία οὐ μερίζεται οὐδὲ ἀλλοιοῦται, ἀλλ’ ἔστιν ἀναλλοίωτος· ἐγώ γὰρ εἰμὶ φησὶν καὶ οὐκ ἀλλοίωμαι· ἔπειτα ἀδελ φοὶ· οὐ μόνον εὐρίσκωμεν διαμαρτανούσας τὰς ψυχὰς καὶ ἐκ τούτου ἐνελεγχωμένας ὠς οὐκ εἰσὶν ἐκ τῆς θείας οὐσίας· ἀλλ’ εὐρίσκομεν αὐτὰς, καὶ κρίσει ϋπὸ βαλλομένας· λέγει γὰρ ὀ σωτήρ σήρ μη φοβηθεῖτε ἀπὸ τῶν ἀπὸ κτενόντων τὸ σῶμα· τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀπὸ κτεῖναι· φοβήθητε δὲ τὸν θεὸν θν , τὸν δυναμένον καὶ ψυχήν καὶ σῶμα ἀπωλέσαι ἐν γεέννη· εἰ οὖν ἐξ αυτοῦ ἠ ψυχή, ἐαυτὸν κρίνει ὀ θεὸς· τί οὖν βούλεται τὸ ἐμφύσημα· ἀναγκαίον ἰδεῖν· ἐπϊ θεοῦ θυ το ἐμφύσημα, ἠ τοῦ ἀγίου πνεύματος πνς ἐστὶν ἐνέργεια· ὤσπερ γὰρ ὀ σωτὴρ σηρ ἐνεφύσησεν εἰς τὰ πρόσωπα τῶν ἀπὸ στόλων καὶ εἶπεν· λάβετε πνεῦμα πνα ἄγιον, οὔτω τὸ ἐμφύ σημα τὸ θείον ἀνθρωπίνως ἀνίνως ἀκουόμεν· θεοπρεπῶς δὲ νοοῦμεν· τὸ πνεῦμά πνά ἐστιν τὸ πρὸς κυνητὸν καὶ ἄγιον· τούτο τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον πρὸς ἐλθῶν· οὐκ’ αὑτὸ γέγονεν ψυχὴν. ἀλλὰ ψυχήν ἔκτισεν· οὐκ’ αὑτὸ εἰς ψυχήν μετεβλήθη. ἀλλὰ ψυχὴν ἐδημιούργησεν· δημιουρ γὸν γὰρ τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον· καὶ κοινωνεῖ τῆ δημιουρ γία τοῦ σῶματος. καὶ τῆ δημιουργία τῆς ψυχῆς πατὴρ πηρ γὰρ υἱὸς υς καὶ πνεῦμα πνα ἄγιον θεία δυνάμει δημιουρ γεῖ τὸ πλάσμα· καὶ μὴ νομίσης μέρος μεν ὀ πατὴρ πηρ συν ἐβάλετο· μέρος δὲ ὀ υἱός υς μέρος δὲ τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον· ἀλλ’ ἐκείνο λέγω ὄτι κἂν πατὴρ πηρ ποιήση· υἱοῦ υυ τὸ ἔργον καὶ πνεῦμα πνα κατόρθωμα· κἂν υἱὸς υς δημιουργήσει πατρὸς πρς δημιουργία καὶ τοῦ ἀγίου πνεύματος πνς ἐνέργεια· εἰ δέ τις ἀπιστῆ ὄτι τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον οὐκ ἐκοινώνισεν τῆ ἠμετέ ρα δημιουργεία, ἐν ἐλεγχέσθω ἐκ τῶν μυστηρίων· εἰ μὴ ὐπὸ τῆς τριαδος ἐκτίσθημεν, πῶς ὐπὸ τῆς τρι άδος ἀναγεννώμεθα· εἰ μὴ τῶ πατρὶ πρι καὶ τῶ υἱῶ υω καὶ τῶ ἀγίω πνεύματι πνι ἐπιγράφεται ἠ δημιουργία, πῶς ἐν ονόματι τοῦ πατρὸς πρς καὶ τοῦ υἱοῦ υυ καὶ τοῦ ἀγίου πνεύματος πνς ἀνακαινίζεται ἠ δημιουργία· ἀλλ’ ὄτ ἂν μὲν ἐκτίσθημεν, οὐ χρεί α γέγονεν τοῦ πνεύματος πνς · ὄτε δὲ ἀνακαινιζόμεθα, παρα λαμβάνεται τὸ πνεῦμα πνα · οὐκ οὖν δημιουργὸν τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγίον, κὰν θέλωσιν οἰ ἐχθροί· κὰν μή· μαρτυρεῖ δαυὶδ δαδ ὁ προφήτης τῆ δημιουργικὴ δυνάμει τοῦ πνεύματος πνς · περὶ γὰρ τῆς ἀνθρωπίνης ἀνίνης διὰ λεγόμενος κατασκευῆς φησίν· πάντα προς σὲ πρὸς δοκῶσιν κύριε κε δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτοῖς εἰς εὔκαιρον δόντος σου αὐτοὶ, συλλέξωσιν· ἀνύξαντος δέ σου τὴν χεῖρα, τὰ σύμπατα πλησθή σοντε χριστότητος ταῦτα τὴν ἄφθονον χωρηγείαν ἐνδείκνυται· εἶτα τί τὸ ἐπαγόμενον· ἀπὸ στρέψαντος δέ σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσοντε· ἀντανελῆς τὸ πνεῦμα πνα αὐτῶν καὶ ἐκλείψουσιν· εἶτα ἐξ ἀπὸ στελεῖς τὸ πνεῦμά πνα σου καὶ κτισθήσοντε· οὐκ οὖν κτίστης καὶ δη μιουργὸν τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον· καὶ βλέπε ῤημάτων ἀκρίβει αν· ὄτε μὲν περὶ τῆς ψυχῆς τῆς ἠμετέρας λέγει, ἀν τανελῆς τὸ πνεῦμα πνα αὐτῶν καὶ ἐκλείψωσιν· ὄτε δὲ περὶ πνεύματος πνς ἀγίου διὰ λέγεται· ἐξ’ ἀπὸ στελῆς φησὶν τὸ πνεῦμά πνα σου καὶ κτισθήσοντε· εἰ δε πρὸς ταύτην ἀντιβλέψαι τολμήσωσιν τὴν ἀλήθειαν οἰ αἰρετικοὶ, ἐτέρα μαρ τυρία πάλιν· ἀπαστράψει τὴν δημιουργικὴν δύναμιν κηρύττουσα· τὸ γὰρ κρείττον πάσης δημι ουργίας, καὶ οὐρανοῦ οὐνοῦ καὶ γῆς καὶ θαλάσσης, ἔργον τοῦ ἀγίου πνεύματος πνς εὐρίσκεται· τὸ γὰρ τοῦ χριστοῦ χυ σῶμα τὸ ἄγιον καὶ προσκυνητὸν· δι οῦ καὶ οὐρανὸς οὐνὸς καὶ γῆ καὶ ὀ κόσ μος ὄλος ἀνακαινίζεται· καὶ οἰκουμένη σώζεται, ἔργόν ἐστιν τοῦ ἀγίου πνεύματος πνς · τῆς γοῦν παρθένου τῆς ἁγίας ἀπὸ ρούσης περὶ τὴν εὐαγγελισθείσαν ξένην ὠδίνα καὶ λεγούσης πῶς ἔσται μοι τούτο ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω· ὀ ἄγγελός φησὶν πρὸς αὐτήν· πνεῦμα πνα ἄγιον ἐπελεύσεται ἐπι σὲ· καὶ δύναμις ϋψίστου ἐπισκιάσει σοι· τινὲς ἐνόμησαν πνεῦμα πνα μὲν ἄγιον εἰρήσθαι αὐτὸ τὸ πνεῦμα πνα , δύναμιν δὲ ϋψίστου τον υἱόν υν · δεῖ δὲ εἰδέναι, ὄτι αὐτὸ ἐκάλεσεν καὶ πνεῦμα πνα ἄγιον καὶ δύναμιν ϋψίστου· ὤσπερ γὰρ ὀ υἱὸς υς δύνα μις ϋψίστου καὶ έστι καὶ λέγεται· χριστὸς χς γὰρ θεοῦ θυ δύναμις, οὔτω καὶ τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον δύναμις ὀνομάζεται· λ έγει γοὖν τοῖς ἀπὸ στόλοις ὀ κύριος κς · μείνατε ἐς ἱερουσαλήμ ϊλημ ἔως ἂν ἐν δύσησθαι δύναμιν ἐξ ύψους· ἔπειτα δὲ ἀδελφοὶ ὀ ἄγγελος τῶ ἰωσήφ διαλεγόμενος φησίν· ἰωσῆφ υἰὸς δαυίδ δαδ · μη φοβηθεῖς παραλαβεῖν μαριᾶμ τὴν γυναίκά σου· τὸ γὰρ ἐν αυτὴ γεννη θὲν· οὐ γεννηθὲν, ἴνα μὴ νομίσης τὴν θείαν καὶ ἄχραντον φύσιν χραίνεσθαι· οὐκ εἶπεν το γὰρ ἐν αυτῆ γεν ν ηθὲν· ἀλλὰ τὸ γεννηθὲν ἐκ πνεύματος πνς ἐστιν ἀγίου· εἰ τοίνυν το σῶμα τοῦ χριστοῦ χυ ἔκτισεν τὸ πνεῦμα πνα τὸ ἄγιον, δεῖξον διὰ φορὰν δημιουργίας πρὸς δημιουργίαν· ἀλλὰ μὴ αἰσχηνθῆς· πατρὶ μὲν ἐπι γράφων τὴν γιήνην εἰκόνα, το δὲ πνεῦμα πνα τὴν οὐ ράνιον εἰκόνα εἰ γὰρ κατὰ τον σὸν λόγον· ὄτε ὀ αδᾶμ ἐκτίσθη· κοινωνίαν οὐκ ἔσχεν εἰς δημιουργίαν τὸ πνεῦμα πνα , εὐρεθήσεται ὀ μεν πατὴρ πηρ καὶ υἱὸς υς κτίζων τὴν γήϊνον εἰκόνα· τὸ δὲ πνεῦμα πνα τὴν οὐράνιον οὐνιον · ἐνεφύ σισεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, καὶ ἐγένετο εἰς ψυχὴν ζῶσαν· καὶ πρός ἐχε ἀκριβῶς· ὄτε ἐπλάσθη· ὄτε ἐδη μιουργήθη· ὄτε τὸν οἰκεῖον ἀπέλαβε χαρακτήρα, ἠ γυνὴ οὐδέπω ἐπέπλαστο· ἀλλὰ τί ποιεῖ ὀ θεός θς · ὤσπερ οὐκ’ ἡθέλησεν τὴν ψυχὴν τοῦ ἀδᾶμ παρεῖναι τῆ δημιουργία τοῦ σώματος, οὔτως οὐδένα συνεχώ ρισεν θνητὸν ὀφθαλμὸν παρεῖναι τῆ τῆς γυναι κὸς δημιουργία· διὰ τούτο μέλλων πλάττειν τὴν γυναίκα· ἐπιβάλλει τῶ ἀδᾶμ κοίμησιν ἴνα μὴ παρῆ. μηδε περὶ ἐργάζηται θεοῦ θυ δημιουργίαν· καὶ ἐπέβα λεν ἐπ αυτὸν ἔκστασιν, τουτ’ έστιν ΰπνον· καὶ ΰπνω σεν· καὶ ἔλαβεν μία τῶν πλευρῶν αὐτοῦ· ὁ δήσας καὶ ἔλυσεν ἐξ ῶν ἐργάζεται καὶ δανίζεται· ἐξ ῶν ποιεῖ λαμβάνει· ἔλαβεν μία τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἐπλήρωσεν σάρκα ἀντ’ αὐτῆς· πόθεν ἀνεπλή ρωσεν ἀπορεῖ ὀ λόγος· εἰ δε δύναμις οὐκ ἀπὸρεῖ· καὶ ῶκοδόμησεν τὴν πλευρᾶν ἢν ἔλαβεν εἰς γυναίκα· πῶς πάλιν ὠκοδόμησεν ὀστοῦν πλευρᾶς· πῶς εἰς ὁφθαλμὸν μετεποιήθη· πῶς εἰς χεῖρας δι επλάσθη· πῶς εἰς νεύρα διετάθη· πῶς εἰς ῆπαρ μετε ρυθμήθη· πῶς εἰς τὴν τῶν ἐγκάτων ποικιλίαν μετεσχη ματίσθη· πῶς ἐπάγη γλῶττα· πῶς ἀπετορεύθη χείλη· πῶς διεγλύφησαν ρῖνες· πῶς ἤνθησαν τρίχες· πό θεν ἐφύησαν ὄνυχες· πῶς διὰ τρέχει τὸ αἶμα· ἐρμή νευσον τὴν σὴν δημιουργίαν· εἰ δε μή ἰσχύης εἰπεῖν, ἐπιστόμισόν σοι τὴν κατα τοῦ μονογενοὺς συκοφαντίαν· ἐ πέβαλεν ἐπι τον ἀδᾶμ ἔκστασιν ὀ θεὸς θς καὶ ὕπνωσεν· καὶ λαμβάνει πλευρᾶν καὶ δημιουργεῖ γυναίκα· καὶ βλέπε τὴν πάνσοφον σοφίαν· ἀπὸ ἐνὸς πλάττει δ υ ο ἵν ἀπὸ τῶν δύο τὸν ἔνα πάλιν ἀπὸ τελέση διὰ τῆς συναφείας· ἀπὸ τοῦ ἀδᾶμ ἔτεκε τὴν γυναίκα ἀπὸ τοῦ ἐνὸς ἐποίησεν δύο· πάλιν ὀ αὐτὸς ἀπὸ τῶν δύο ποιεῖ τὸν ἔνα· τὸ γὰρ ἀπὸ γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς τι κτόμενον εἰς ἒν ἀπὸ τελεῖται σῶμα· τὸ ῥῆμα ἀνθρώπινον ἀνινον το δὲ νόημα θείον· ἐρμήνευσον πῶς οἰκωδομεῖται πλευρᾶ, καὶ οὐχ εὑρήσεις· πῶς μὲν ἠ πλευρᾶ οἰκο δομεῖται οὐχ’ ευρήσεις· πῶς τὸν μὲν ἔπλασεν, τὴν δὲ ὠκοδόμησεν· μὴ ταυτόν ἐστιν πλάττειν ἀπὸ γῆς καὶ οἰκοδομεῖν ἀπὸ πλευρᾶς· ἔπλασεν τὸν ἀδᾶμ ἀπο γῆς ἐδημιούργησεν τὴν εὔαν ἀπὸ πλευρᾶς· κατα σκευάζει τὸν κάϊν καὶ τὸν ἄβελ καὶ τοὺς ἐξῆς ἄπαν τας ἀνθρώπους ἀνους ἀπὸ συναφείας· καί εἰσὶν οἰ μὲν γεννητοὶ· ὀ δὲ πλαστὸς· ἠ δὲ οἰκοδομητὴ· τὰ ὀνόματα οὐκ· ῗσα· ἐμερίσθη ἠ οὐσία· ταῦτά μοι εὐκαίρως εἰρήσθω ἐπειδὴ λέγουσιν οἰ αἱρετικοὶ ὄτι τὸ γεννητὸν καὶ ἀγέν νητον, οὐχ ὄμοια· ἀλλ’ ὄσην ἔχει τὰ ὀνόματα διὰ φορᾶν. τὸσαύτην ἔχει καὶ τὰ πράγματα τὴν διάστασιν· δὸς οὖν τῶ αδᾶμ διαφορὰν πρὸς τους ἐξ αυτοῦ· ὀ γὰρ ἀδᾶμ καὶ γεννητός ἐστιν καὶ ἀγέννητος, καθῶς οὐκ ἐγεννήθη· ἐγένετο καὶ ἐπλάσθη, ἀλλ’ οὐκ ἐγεννήθη· ἠ δε γυνή. οὔτε ἐγεννήθη οὕτε ἐπλάσθη· ἐπανέλαβε πάλιν τὸ ῥῆμα. καὶ στήσον τὸ νόημα· ὀ ἀδᾶμ ἐπλάσθη, καὶ οὑκ ἐγεννή θη· ἠ γυνή οἰκοδομήθη· καὶ οὔτε ἀπὸ γῆς ἐπλάσθη, οὔτε ἀπὸ κοιλίας ἐγεννήθη· οἰ περὶ κάϊν καὶ ἄβελ καὶ τοὺς ἐξῆς ἀνθρώπους ἀνους · οὔτε ἐπλάσθησαν οὔτε ὠκοδομή θησαν, ἀλλ’ ἐγεννήθησαν· ἐπεῖ οὖν πολλὴν ἔχει διὰ φορᾶν ἠ ἔννοια τῶν νοημάτων· ἄλλο γὰρ τὸ πλασθῆ ναι καὶ ἄλλο τὸ οἰκοδομηθῆναι, δεῖξον διὰ φορὰν οὐσίας τῶ ἀδὰμ πρὸς τὴν εὔαν καὶ τοὺς ἐξ αυτῶν· εἰ δε τέμνονται ταῖς πρὸς ἠγορίαις καὶ οὐ τέμνονται τῆ οὐσία, τί θαυμαστὸν· εἰ τὰ ὀνόματα ἂ συνεχῶς περὶ στρέφης· ἐν ἀλλάττει μὲν πρὸς τὴν ἐκφώνη σιν· συμφωνεῖ δὲ πρὸς τὴν ἀλήθειαν· πόθεν δέ σοι τὸ γεννητὸν καὶ τὸ ἀγέννητον· ἠρνήσω πατρὸς πρς καὶ υἱοῦ υυ τὴν πρὸς ἠγορίαν; σοφότερος ἐγένου τοῦ ἀγίου πνεύματος πνς τῆ πρὸς ἠγορία; οὐκ ἤν σοι ἀξιοπιστότερος ὀ θεός θς ; οὐκ ἠδύνατο τὸ σοφὸν τούτο αὐτὸς πρὸς τῆς σῆς ἐπινοίας εὐρεῖν; οὐκ’ ἡδύνατο εἰπεῖν βαπτίζεται αὐτοὺς ἐν ὀ νόματι ἀγεννήτου καὶ γεννητοῦ; ἀλλ’ ἠ μεν πρὸς τοὺς αἰρετικοὺς μάχη· καὶ περὶ εὑσεβεῖας ἀγῶν, ἐτέρω καιρῶ ταμιευέσθω· εἰς δὲ τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν· ἐ πέβαλλε τῶ ἀδᾶμ τὸν ΰπνον, καὶ τότε τὴν πλευρὰν ἔλαβεν· ἐπεῖ οὖν ἤμελλεν ἐκ τῆς πλευρᾶς ταῦτης προχέεσθε ἠ ἀφορμὴ της παρὰ βάσεως· γυνὴ δὲ εἰς ἤγαγε τὸν θάνατον τοῦ ἀδᾶμ· ὁ σωτὴρ σηρ βουλόμε νος τὴν πλευρὰν θεραπεύσαι, ἀντιτίθησιν πλευρὰν πλευρὰ· καὶ ἐν τῶ σταυρῶ στρῶ παρ’ ἔδωκε τῆ λόγχη τὴν πλευρὰν· ἴν’ ὄθεν ἐπήγαγεν τὸ τραῦμα, ἐκείθεν ἀνθήση ἠ σωτηρία σρια · ἐξήλθεν αἶμα και ΰδωρ· νόει τὸ μυστήριον, καὶ τίμησον τὸν οἰκονομήσαντα καὶ βλέπε τὸ θαυμαστὸν· ἐπειδὴ γὰρ ὀ ἀδᾶμ μετα τὸν ΰπνον ἀφηρέθη τῆς πλευρᾶς· οὐ γὰρ ἐγρηγο ρότος τοῦ ἀδᾶμ ἠ πλευρᾶ ἀφηρέθη· ὁ σωτὴρ σηρ οὐκ ἐγρη γορὸς τὸ σώματι τὴν πλευρὰν διηνύγη, ἀλλὰ μετα τὴν κοίμησιν τὴν τοῦ σώματος, ἔδωκεν πλευρὰν τῶ στρατιώτη· καὶ πρός ἐχε ἀκριβῶς· ὄτε ὀ σωτὴρ σηρ ἐπι τοῦ σταυροῦ στροῦ τὴν ἔνθεον οἰκονομίαν ἐπλήρου· ἐπέμε νεν μὲν. ἐν σαρκὶ ὦν τὰ ἄλλα ἔτι καὶ φαινόμενος· καὶ ταύτα κατα τὴν ἀνθρωπίνην ἀνίνην κατάστασιν· θεοῦ θυ γὰρ πάθος οὐχ’ ἄπτεται· θεὸν θν πάθος οὐχ’ ϋβρίζει· θεὸν θν πάθος οὐ μειοῖ, εἰ μήπω καὶ τῶν ἠμετέρων ψυχῶν ἐστιν κατό τερος· εἰ γὰρ ταῖς ψυχαῖς ταῖς ἠμετέραις αὐτὸς ἐπαγγέ λεται λέγων· μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀπὸ κτενόντων τὸ σῶμα τὴν δὲ ψυχὴν μη δυναμένων ἀπὸ κτεῖναι· πῶς αὐτὸς τῶν παθῶν μετεῖχεν τοῦ σώματος· ψυ χὴ οὐκ ἀπὸ θνήσκει· καὶ ὀ κτίσας τὰς ψυχὰς ἀπὸ θνήσκει; ταῦτα οὖν ϋπομείνας καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ἀνίνην οἰκονομίαν ἐπιτελεῖ τὰς οἰκονομίας, ΐνα δείξη τὴν ἐξουσίαν αὐθεντοῦσαν καὶ οὐχ’ ϋπὸ κύπτουσαν νόμω φυσεως· ὤς φησιν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ στροῦ τετέλεσται· πάτερ περ εἰς χείράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά πνα μου· φωνὴ τὴν φύσιν δι ἔλυσεν· λόγω τὴν πῆξιν ἐφήρμωσεν· αὑ τὸς γάρ ἐστιν ὀ λέγων· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι τὴν ψυχὴν μου· καὶ ἐξουσίαν ἔχω λαβεῖν αὐτὴν· ὄτε οὖν παρέ δωκεν τὸ πνεῦμα πνα καὶ τὸ ἀνθρώπινον ἀνινον σχῆμα· νεκρωθέντος αὐτοῦ, μάλλον δὲ νεκρώσαντος τὸν θάνατον δι ὰ τῆς νεκρώσεως· οἰ στρατιώται ἀπιστήσαντες διὰ τὸ ταχὺ τῆς ἀπαλλαγῆς· καὶ νοήσαντες ὄτι ὔπερ βαίνει φύσιν ἀνθρώπου ἀνου · τῶ ψιλῶ ῤήματι τὴν ψυχὴν παρὰ διδόναι, πρὸς ἤλθον πειράζοντες ἐζῆ· καὶ ηὖ ρον νεκρὸν μὲν ἀληθῶς τῶ σώματι. ζῶντα δὲ τῆ ἐνεργεία· καὶ ὂν ἀπέκτιναν ὠς ἄνθρωπον ἄνον μετα τὸν σταυρὸν στρον ὀμολογοῦσαν υἱὸν υν τοῦ θεοῦ θυ · ὄτε γὰρ ὀ στρατιώτης λόγχη τὴν πλευρὰν αὐτοῦ ἔνυξεν, ἐξῆλθεν αἶμα καὶ ΰδωρ ὄ ἐστιν νεκρῶν ἀλλότριον· οὐδέποτε γὰρ ἀπὸ νε κροῦ αἶμα πηγάζει· ὄτε δὲ ἐπήγασεν τὸ αἴμα τὸ μυστικὸν, τότε ἠ πλευρᾶ πηγὴν ἤνοιξεν σωτηρίας σρίας · διὰ την πλευρὰν τὴν ἀνοίξασαν τὴν παρανο μίαν· τότε λέγει ὀ εκατόνταρχος ὀ παρεστηκῶς τῶ σταυρῶ στρω · ἀληθῶς θεοῦ θυ υἱὸς υς ἦν· ζῶντα ἠρνήσω ϗ ἀπὸ θα νόντα κηρύττεις; ἀκριβῶς οὖν πρός ἐχε τοὶς λεγο μένοις· ὥσπερ τῶ ἀδᾶμ ΰπνον ἐπέβαλεν ὀ θεὸς θς καὶ τότε τὴν πλευρᾶν ἀνεπέσπασεν, οὔτως τοῦ σωτῆρος σρς τὴν κοινὴν κοίμησιν ὔπο στάντος κατα το σῶμα τότε ἠ πλευρὰ ἐνύγη· καὶ γὰρ τότε μετα τὴν κοίμησιν· καὶ νῦν μετα τὸν ΰπνον οἰ στρατιώται αἶμα ἰδόντες, υἱὸν υν θεοῦ θυ ἐκήρυξαν· οἰ δὲ αἰρετικοὶ· καὶ θαύμα βλέποντες, κτίσμα λέγουσιν· δια τί δὲ ἀδελφοὶ, τῆ λόγχη ϋπήν τησεν ἠ πλευρά· ἔδει ἐν τῶ σχήματι τοῦ σταυροῦ πάντα λυθῆναι τὰ κατα τοῦ ἀδᾶμ· ἐπειδὴ γὰρ ὀ θεὸς ἐκβαλῶν τὸν ἀδᾶμ ἀπὸ τοῦ παραδείσου, φλογί νην ρομφαιαν περὶ ἔθηκεν τὴν κολύουσαν αὐτῶ εἰς ἔρχεσθαι εἰς τὸν παράδεισον· ἠ δε ρομφαία ἦν στρεφομένη· πᾶν δὲ τὸ στρεφόμενον ἔως ἂν συγκρού ση τινὶ τῶν ἀντιπιπτόντων οὐκ ἴσταται· ἴστε δὲ ἀπὸ τῆς πείρας ἀδελφοὶ τὸ λεγόμενον· πᾶν τὸ στρεφόμενον ἐὰν μή τινι συγκρούση, οὐκ ἴσταται τοῦ ϊδίου δρόμου· ἐπεῖ οὖν οὐδεῖς ἠδύνατο ἀντι στῆναι τῆ ρομφαία τῆ πυρίνη, ἐν τῆ οἰκονομία τοῦ σταυροῦ στρου τῶ σχήματι τῆς ρομφαίας ἀντέθηκεν τὴν πλευρᾶν· ἴνα διὰ τῆς αἰσθητῆς λόγχης, ἠ νοητὴ ρομφαία συγκρούσασα τῆ πλευρᾶ· παύσηται λυ πὸν τῆς ἀπειλῆς, καὶ μηκέτι τοῖς ἀνθρώποις ἀνοις τὴν εἴσο δον ἀπὸ κλείση τοῦ παραδείσου· ἐδέξατο τοίνυν ὀ κύριος κς τὴν ρομφαίαν διὰ τῆς πλευρᾶς, καὶ εὐθέως ἠνοίγη ἠ θύρα τοῦ παραδείσου· ἐπήγαγεν ἀπὸ πλευρᾶς θεραπείαν τῶ πληγέντι διὰ πλευρᾶς· ἐξήγαγεν αὐτὸν τὰ πρῶτα τοῦ παραδείσου, καὶ ἐπι τέλει τὸν αὐτὸν· εἰς ἤγαγεν εἰς βασιλείαν· ἐπαίδευ σεν, ἀλλ’ ἠλέησεν· ἐξέβαλεν, ἁλλ’ οὐκ’ ἡφάνισεν· ἀπέστρεψεν, ἀλλ’ οὐκ ἑξέωσεν· ἀλλ οἶδα ὄτι καιρὸς τῆ λειτουργία παραχωρεῖν πάντα γὰρ δυνατὰ τῶ θεῶ θῶ ὤστε καὶ ἠμῖν ἐμβαλῶν τῶν λειπομένων τὴν ἔννοιαν· καὶ τοῖς ἀκροαταῖς, ἐκ μέρους παριστᾶν τοῦ παντὸς λόγου τὴν δύναμιν· δίδου γὰρ ἀφορ μὴν σοφῶ, καὶ σοφότερος ἔσται· εὐχαρ ί ι στήσωμεν τῶ θεῶ θω ὄτι παράδεισον ἔνα ἀπωλέσαμεν, καὶ μυρίους παραδείσους, ἀνάπασαν τὴν οἱκουμέ νην ἐφύτευσεν· εὐχαριστήσωμεν τῶ θεῶ θω ὄτι παρά δεισον διὰ τὴν παράβασιν ἀπωλέσαντες, εἰς βασιλείαν οὐρανῶν οὐνῶν ἐκλήθημεν· διὰ τῆς χάριτος τοῦ κυρίου κυ ἡμῶν ἰησοῦ ιυ χριστοῦ χυ · μεθ οὖ τῶ πατρὶ πρι δόξα· συν ἀγίω πνεύματι πνι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων ἀμήν:–