Θέλεις ἰδεῖν, ἀδελφὲ, ὅσον δύναται ἔμφυτος νόμος; καὶ ἡ ψυχὴ ἡ ἡμετέρα, κἂν ἐν κακίαις ἐμφύρηται ἐμφύρεται , τὸ ὄνομα τὸ ἀγαθὸν ἀσπάζεται. πολλοὶ πολλάκις δυνάσται πλεονεξίαν πνέοντες καὶ μηδὲν ἕτερον ἕταιρον ἐννοοῦντες ἢ ἁρπαγὴν καὶ ἀδικίαν δυσωποῦνται παρά τινων ἢ ἀνιέναι τῷ πένητι τὴν ἐπικειμένην ἀνάγκην ἢ συγχωρῆσαί τι τοῦ χρέους ἢ μὴ ἀμύνασθαι τοὺς λυπήσαντας ἢ λυπεῖν λυπεῖ νομισθέντας. καὶ ὁ ἐλθὼν καλῶς πρεσβεῦσαι παρὰ ἀνδρὶ δυνάστῃ καὶ πονηρῷ οὐκ εὐθέως ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἄρχεται· οὐ λέγει αὐτῷ, ὅ ἐστιν, ἀλλὰ προστίθησιν αὐτῷ ὄνομα ἀρετῆς. ἢ οὐκ οἶδας πῶς ἀεὶ σχηματίζονται οἱ καλῶς πρεσβεύοντες ; ἀνὴρ εἶ, φησὶν, ἀγαθός· διαβεβόηταί σου τὸ ὄνομα, πάντες σου τάς εὐπραγίας ᾄδουσι· καὶ πολλὰ τοιαῦτα συνάπτει τῇ παρακλήσει , ἵνα καμφθῇ τῇ εὐφημίᾳ καὶ φύγῃ τὴν πονηρίαν. ὅρα, πῶς ἡ κακία νικᾶται ταῖς εὐφημίαις τῆς ἀρετῆς. οὐδεὶς κακὸς κακὸς κακῶς ἀκούειν βούλεται· ἡ γὰρ φύσις τὸ ἴδιον ἀσπάζεται, εἰ καὶ ἡ προαίρεσις τὸ ἐναντίον αἱρεῖται. γενώμεθα οὖν, ἀγαπητοὶ , ἐλαία κατάκαρπος καὶ ἔργοις καὶ καρποῖς καὶ φύλλοις κομῶντες· φύλλα γὰρ ἡμῶν οἱ λόγοι, καρποὶ ἡ πολιτεία. γένοιτό γένηταί γενέσθω σου καὶ ὁ λόγος σεμνὸς καὶ ἡ πολιτεία ἔγκαρπος· παρὰ γὰρ τῷ εὐσεβεῖ οὐδὲ τὸ φύλλον ἀπόβλητον· Τὸ γὰρ φύλλον αὐτοῦ, φησὶν ὁ Δαυῒδ , οὐκ ἀπορρυήσεται ἀπορυήσεται καὶ πάντα, ὅσα ἂν ποιῇ, κατευοδωθήσεται. ἀλλ’ ὢ τοῦ θαύματος. ἐνενόησα ἐννόησον πῶς ὁ Ἀδὰμ γυμνὸς ἐξῆλθε τοῦ παραδείσου καὶ πῶς ὁ Δαυῒδ κομᾷ ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ θεοῦ. ὁ μὲν γὰρ ἐξῆλθε γυμνὸς διὰ τὴν παράβασιν, ὁ δὲ ἐνδυσάμενος ἀρετὰς ἀρετὴν βοᾷ· ἐγὼ δὲ ὡσεὶ ἐλαία κατάκαρπος. οὐδὲν ἡμᾶς οὕτως οὕτως ἡμᾶς ἡμᾶς οὕτως ἀποδύει ὡς ἀκαρπία καὶ οὐδὲν ἡμᾶς οὕτως οὕτως ἡμᾶς ἐνδύει ὡς καρποφορία διʼ ἔργων χρηστῶν . ὁ Ἀδὰμ ἐπλάσθη· δεῖ γὰρ καὶ νῦν ἐπαναλαβεῖν τὰ εἰρημένα προειρημένα , Anspielung auf frühere Homilie. ἐπειδήπερ ἐπείπερ ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπανάληψις βεβαιοῖ βαιβαιοῖ ταῖς ψυχαῖς τὴν διδασκαλίαν. ὥσπερ γὰρ τὰ βαπτόμενα βαπτώμενα ἔρια συνεχῶς ταῖς βαφαῖς ἐμβάλλεται, ἵνα εἰς βάθος διαδῷ τὴν οἰκείαν ἐνέργειαν ἡ βαφή, οὕτω δεῖ δὴ καὶ τὰς ἡμετέρας ψυχὰς συνεχῶς τοῖς θείοις λόγοις λόγοις τοῖς θείοις ἐμβάλλεσθαι, ἵνα ἀποπλυνθῇ ἀποπλυθῇ ἀποπληθῆ ἀποθῇ μὲν τὸ ἀρχαῖον ὄνειδος εἶδος , ἐνδυσώμεθα δὲ τὸ νέον κάλλος. καὶ γὰρ ἐκεῖνα τὰ ἔρια, ἐπὰν δέξηται τὴν βαφὴν, ἀποτίθεται τῆς φύσεως τὸ ὄνομα καὶ δέχεται τῆς βαφῆς γραφῆς τὴν προσηγορίαν· καὶ οὐκ ἔτι καλεῖς αὐτὴν ἐρέαν ἐραίαν , ἀλλὰ πορφύραν ἢ κόκκινον ἢ πράσινον ἢ τι τοιοῦτον, οἷον ἡ βαφὴ παρέσχε τῷ βαφέντι τὸ κάλλος καὶ . εἰ ἡ εἰ ἡ εἰ οὖν ἡ εἰ ἡ βαφὴ μεταβάλλει φύσεως ὄνομα πόσω μᾶλλον , θεοῦ φύσις οὐ μεταβάλλει μεταβαλεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὥστε τὸν αὐτὸν πρὸ μὲν τῆς βαφῆς εἶναι εἰκόνα χοϊκὴν, μετὰ δὲ τὴν βαφὴν εἰκόνα λαμπρὰν καὶ ἐπουράνιον; Ähnliches Beispiel CPG 4236.4 (PG 59,544) und CPG 4212, § 12. ἐπλάσθη τοίνυν ὁ Ἀδὰμ πτωχὸς ἀπὸ γῆς· χοῦν γὰρ λαβὼν ἔλαβεν ὁ θεὸς καὶ ἔπλασεν αὐτόν. ἀλλʼ οὐκ εἶδεν ὁ Ἀδὰμ πῶς ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ πῶς ἐπλάσθη πῶς ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ , ὡς ἔφθην εἰπών· Verweis auf früheren Text? οὐ γὰρ ἐχρῆν αὐτὸν μάρτυρα παρεῖναι τῶν γινομένων, ἵνα μὴ ἐπαίρηται κατὰ τοῦ θεοῦ. εἰ γὰρ τοσαύτῃ ταπεινώσει περιβεβλημένος ἐπαίρεται καὶ ἀγνοεῖ τὸν κτίσαντα καὶ ἀθετεῖ τὸν πλάσαντα, εἰ ἔλαβε τὸ ὑπὲρ τὴν φύσιν, τίς ἂν ἐχώρησεν ἂν ἐχώρησεν συνεχώρησεν αὐτοῦ τῆς ὑπερηφανίας τὴν ἀμετρίαν; διὰ τοῦτο ὁ θεὸς πλάσας τὸν ἄνθρωπον καὶ δυνάμεις μεγάλας ἐνέθηκε τῷ πλάσματι καὶ ταπεινώσεις πολλὰς, ἵνα διὰ μὲν τῆς τῆς μὲν ἐγκειμένης δυνάμεως ἡ χάρις τοῦ τεχνίτου θαυμάζηται, διὰ δὲ δὲ τῆς ταπεινώσεως τὸ φρόνημα τὸ ἀνθρώπινον καταστέλληται καταστέλλεται . ἔδωκεν αὐτῷ γλῶτταν φθεγγομένην, θεὸν ὑμνοῦσαν, τὰ θεῖα ᾄδουσαν, ἑρμηνεύουσαν τὰ κάλλη τῆς κτίσεως. διαλέγεται διαλέγεσθαι περὶ οὐρανοῦ καὶ γῆς μικρὸν σαρκίον σαρκεῖον , ἡ γλῶσσα γλῶττα , οὐδὲ δύο δακτύλων ἔχουσα μέτρον· καὶ τί λέγω δακτύλων; οὐδὲ ἄκρον ὄνυχος· ἀλλὰ τὸ ἄκρον ἐκεῖνο τὸ μικρὸν καὶ εὐτελὲς φθέγγεται περὶ οὐρανοῦ καὶ γῆς. καὶ ἵνα μὴ νομίσῃ νομήση ὅτι μεγάλη τίς ἐστι καὶ ὑπὲρ τὴν ἑαυτῆς φύσιν ἐπαίρηται, πολλάκις καὶ φύματα καὶ τραύματα αὐτῇ περιπλέκεται, ἵνα μάθῃ ὅτι θνητὴ οὖσα περὶ τῶν ἀϊδίων καὶ ἀθανάτων λαλεῖ λαλῇ καὶ ὀφείλει γνωρίζειν, τίς μὲν ἡ τοῦ κηρυττομένου δύναμις καὶ τίς τίς δὲ ἡ ἀσθένεια τοῦ κηρύττοντος. ἔδωκεν αὐτῷ ὀφθαλμὸν, τὴν μικρὰν ἐκείνην κέγχρον· τὸ μέσον γάρ ἐστι τὸ βλέπον βλέπων , τῆς κόρης τὸ μεσαίτατον μεσό τατον μεσότατον · καὶ ὅμως διὰ τῆς μικρᾶς ἐκείνης κέγχρου καθορᾷ πᾶσαν τὴν κτίσιν. καὶ ἵνα μὴ περιλαμβάνων τῇ ὄψει πᾶσαν πᾶσαν τῇ ὄψει τὴν κτίσιν ἐπαίρηται, πολλάκις καὶ ὀφθαλμίαι καὶ λῆμαι καὶ δάκρυα καὶ ὅσα θολοῖ τὴν ὄψιν ὄψην ἐπιγεννᾶται, ἵνα ἵνʼ ἀπὸ μὲν τῆς ἀσθενείας ἑαυτὸν γνωρίσῃ γνωρίζῃ , ἀπὸ δὲ τῆς δημιουργίας τὸν τεχνίτην ἐκθειάσῃ ἐκθειάζη ἐκθιάζη ἐκθίζη . ἔδωκεν αὐτῷ καρδίαν λογιζομένην, ῥίζαν ἐνθυμημάτων, πηγὴν λογισμῶν· ἀλλʼ ἐν αὐτοῖς τοῖς τόποις τύποις ἐποίησε καὶ τὴν τῶν ἐντέρων ἑτέρων διάπλασιν, ἅτινα καὶ κόπρων κόπρον καὶ πάσης πάσις ἄλλης ἀηδίας πλη ροῦται, διʼ ὧν ὁ ἄνθρωπος ἐσθίει, ἵνα, ὅταν ἐπαίρηται ἡ καρδία, καταστέλλῃ καταστέλλει αὐτὴν ἡ γαστήρ· ὥστε καὶ ἡ γαστὴρ καὶ ἡ κόπρος ἀναγκαία πρὸς παιδαγωγίαν. εἰ γὰρ κόπρον περιφέρων ὁ ἄνθρωπος τολμᾷ θρασύνεσθαι καὶ οὐχ ἀπλῶς θρασύνεσθαι, ἀλλὰ καὶ καὶ κατὰ τοῦ θεοῦ, ὡς ἐτόλμησέ τις βάρβαρος βασιλεὺς εἰπεῖν· ἐπάνω τῶν ἄστρων θήσω τὸν θρόνον μου καὶ ἔσομαι ἔσωμαι γένομαι ὅμοιος τῷ ὑψίστῳ· εἰ τοσαύτην κόπρον καὶ ἀηδίαν περιφέρων οὕτω λαλεῖ λαλεῖς , εἰ ταύτης παντελῶς ἀπήλλακτο τῆς ἀσθενείας καὶ εὐτελείας καὶ εὐτελίας , τίς ἂν αὐτὸν αὐτὸν ἂν ἤνεγκεν ἐπαιρόμενον; διὰ τοῦτο ὁ μέγας Ἠσαΐας πρὸς τοὺς ὑπερηφάνους φησί· Τί ἀλαζονεύεται ἀλαζονεύη ἀλαζονεύει γῆ καὶ σποδός; Ἀλλὰ πάλιν εἰς τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν· Ὁ θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ χοός· ἀλλʼ οὐκ εἶδεν ὁ ἄνθρωπος , ὅπως ἐγένετο ἐγίνετο · διὰ τοῦτο καὶ ἠγνόησεν αὐτοῦ ἑαυτοῦ τὴν εὐτέλειαν. ὁ θεὸς γάρ, ὡς ἔφθην εἰπών Wo? Anspielung auf früheren Text? , οὐ προγενεστέραν ἐποίησε τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος, ἵνα ἵ μὴ βλέπῃ βλέπει τὴν δημιουργίαν. πλὴν ἐπειδήπερ ὅλως οὐκ οἶδεν ἐξ οἵας ταπεινώσεως ἀνέστη καὶ ὅτι αὐτὸν ὁ δημιουργὸς ἀπὸ γῆς ἔπλασεν, ἀποστρέφει ἀποστρέφῃ αὐτὸν εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη, ἵνα πάλιν τῆς ἑαυτοῦ ἀσθενείας πειραθεὶς πεισθεὶς ἐπιγνῷ καὶ τὴν ἀρχαίαν εὐεργεσίαν καὶ τὴν μέλλουσαν φιλανθρωπίαν. ὅτε μὲν γὰρ ἐπλάσθη, οὐκ εἶδεν εἴδη οἶδεν , ὅτι ἀ πὸ τῆς γῆς ἐγένετο. πρόσεχε ἀκριβῶς, μὴ σε παραδράμῃ τὸ νόημα . ὅτε ἐπλάττετο ὁ Ἀδὰμ , οὐκ εἶδεν, ὅτι ἀπὸ γῆς ἀνέστη· ὅτε μέντοι ἐγείρεται ἐν τῇ ἀναστάσει, οἶδεν εἶδεν , ὅτι χοῦν ἀποδυσάμενος ἐγείρεται· εἰ γὰρ καὶ ἑαυτὸν μὴ οὐ βλέπει βλέπει βλέπῃ ὁ νεκρός, ἀλλὰ τὸν πρὸ ἑαυτοῦ αὐτοῦ ὁρᾷ. βλέπομεν ἡμεῖς τοὺς τεθνηκότας καὶ εἰς χοῦν ἀναλυθέντας καὶ διʼ ὧν ὁρῶμεν παιδευόμεθα. οὐκ εἶδες πολλάκις θρασεῖς ἄνδρας καὶ ὑπερηφάνους ὑπεριφάνους , πῶς ταπεινοὶ καὶ κατεσταλμένοι εἰσὶν ἐν τοῖς θανάτοις; ἀπαγγέλλεται ἀπαγγέλεται θάνατος καὶ πάντων ἡ καρδία πτήσσει, πάντων ὑποπίπτει τὸ φρόνημα · καὶ φιλοσοφοῦμεν περὶ τά μνήματα, ὅταν ἴδωμεν εἴδωμεν δῶμεν τὰ ὀστέα ὀστᾶ γυμνὰ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν διαβεβρωμένην καὶ διαλελυμένην κατανοήσωμεν , εὐθέως πρὸς ἀλλήλους φιλοσοφοῦμεν· ἴδε λέγοντες τί γινόμεθα καὶ ποῦ ἀπερχόμεθα · καὶ φλυαροῦμεν · ἐξήλθομεν ἐξήλθωμεν τῶν τάφων καὶ ἐπελαθόμεθα ἐπελαθώμεθα τῆς ταπεινώσεως. ἐν τῷ τάφῳ πρὸς τὸν πλησίον ἕκαστος ὧδέ πη πως φθέγγεται· ὤ τῆς ταλαιπωρίας. ὢ τῆς οἰκτρᾶς ἡμῶν ζωῆς. ὅρα τί γινόμεθα. καὶ ὅλως ὅμως κἂν φθεγγώμεθα φθεγγόμεθα καὶ ἁρπάζομέν τι καὶ βοῶμεν καὶ βοῶμέν τι καὶ μνησικακοῦμεν. καὶ ἀλλʼ ἕκαστος ἁπλῶς οὕτω φιλοσοφεῖ, ὡς μέλλων πάντῃ τῇ κακίᾳ ἀποτάττεσθαι· καὶ ἔσω μὲν λόγοις φιλοσοφεῖ, ἔξω δὲ τοῖς ἔργοις θεομαχεῖ. διὰ τοῦτο ὁ θεὸς πανταχοῦ πανταχῆ παγῆναι πηγῆναι τὰ μνήματα παρεσκεύασε τὰ ὑπομιμνήσκοντα ἡμᾶς τὴν ἑαυτῶν ἀσθένειαν· διὸ πᾶσα πόλις, πᾶσα κώμη πρὸ τῶν εἰσόδων τοὺς τάφους ἔχει. ἐπείγεταί τις εἰσελθεῖν εἰς πόλιν βασιλεύουσαν καὶ κομῶσαν πλούτῳ καὶ δυναστείᾳ δυναστείαις καὶ τοῖς ἄλλοις ἀξιώμασι· καὶ πρὶν ἴδῃ ἴδει , ὃ φαντάζεται, βλέπει πρῶτον, ὃ γίνεται· τάφοι πρὸ τῶν πρωτῶν πυλῶν πόλεων , τάφοι πρὸ τῶν ἀγρῶν· πανταχοῦ τὸ διδασκάλιον τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν πρόκειται καὶ παιδευόμεθα πρῶτον, εἰς τί καταλήγομεν, καὶ τότε ὁρᾷν τὰ ἔσω φαντάσματα· καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ μέλλοντες εἰσέρχεσθαι πολλάκις εἰς βίου κοινωνίαν τῆς φύσεως τὴν ἄκραν αὐτὴν παιδευόμεθα ταπείνωσιν· ἀνὴρ πολλάκις, ἐπειδὰν γυναῖκα θέλῃ λαβεῖν, ὑπαγορεύει τῷ νομογράφῳ τῷ νομῳ γράφει τῷ νόμῳ γράφει τὸν νόμον γράφει τὸν νόμων γράφει τὰ προικῷα. καὶ οὐδέπω συνάφεια καὶ θάνατος εὐθὺς ἀναγράφεται· οὐδέπω τῆς συμβιώσεως συμβηώσεως ἀπέλαυσε ἀπήλαυσε καὶ τοῦ τοῦ γάμου ἀπήλαυσεν καὶ τὸν θάνατον εὐθέως ὁρίζεται· οὐδέπω εἶδε τὴν γαμετὴν γυναῖκα καὶ θανάτου ψήφους καθʼ ἑαυτοῦ καὶ κατʼ ἐκείνης προϋποτίθεται καὶ γράφει τοιαῦτα· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ ὁ ἀνὴρ πρὸ τῆς γυναικὸς, ἐὰν ἡ γυνὴ πρὸ τοῦ ἀνδρὸς, τὸ καὶ τὸ διατυποῦται διατυποῦνται . οὕτως ἔπηξαν οἱ ἀρχαῖοι νόμοι πανταχοῦ τοῖς πᾶσι τῆς φύσεως τὰ ὑπομνήματα· καὶ οὐ μόνον περὶ τῶν ὄντων καὶ ζώντων περὶ τῶν ὄντων καὶ τῶν ζώντων περὶ τῶν ὄντων καὶ τῶν τῶν ζώντων περὶ τῶν ζώντων καὶ ὄντων αἱ τοῦ θα νάτου τίθενται ψῆφοι, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν οὐδέπω γεγονότων. τί γάρ φησιν; ἐὰν δὲ τὸ τεχθησόμενον τεχθὲν παιδίον ἀποθάνῃ ἀποθάνει . οὔπω ὁ καρπὸς καὶ ἡ ἀπόφασις ἔδραμεν. εἶτα ἐν μὲν τοῖς γραμματείοις γραμματίοις ἐπιγινώσκει τὴν φύσιν· ἐὰν δέ τι τῶν κατὰ ἄνθρωπον πάθῃ ἢ τὸ γύναιον ἀποθάνῃ, ἐπιλανθάνεται ὧν ἔγραψε καὶ ἕτερα τραγῳδίας προφέρει προσφέρει ῥήματα· καὶ ταῦτα, φησὶν, ἔδει με παθεῖν; ταῦτα ἐγὼ προσεδόκησα προσεδώκησα πάσχειν, καὶ ἀποστερεῖσθαι τῆς συζυγίας; τί οὖν ; ἐπελάθου καὶ ὧν ἔγραψας ἔγραψες ; καὶ ὅτε μὲν ἔξω ἦς τῶν πραγμάτων, ἐπεγίνωσκες τοὺς ὅρους τῆς φύσεως; ὅτε δὲ περιέπεσας περιέπεσες τοῖς πάθεσιν, ἐπελάθου τῶν νόμων τῆς φύσεως; ταῦτα οὖν λέγεται λέγετε εἰς σωφρονισμὸν ἁπάντων, εἰς τὸ πάντας πάντα φέρειν γενναίως τὰ προσπίπτοντα, εἰς τὸ μὴ ζημίαν ἡγεῖσθαι τὰ τοῦ θεοῦ τοῦ θεοῦ τὰ κρίματα. μὴ φιλοσόφει ἔξω τῶν παθῶν, ἀλλʼ ὅταν ἐντὸς γένῃ τῶν παθῶν , τὴν μεγαλοψυχίαν ἐπίδειξαι· ὅταν λυπῇ, μνήσθητι τῶν λόγων, διʼ ὧν παραμυθῇ τὸν λυπούμενον. τίσι κεχρήμεθα λόγοις πρὸς τοὺς λυπουμένους; οὐ ταῦτα πρὸς αὐτοὺς φιλοσοφοῦμεν; ἀνθρώπινα ταῦτα τὰ τῶν συμφορῶν τῶν συμφορῶν τὰς συμφορὰς · οὐ μόνος ὑπέστης τὴν συμφορὰν , οὐ μόνος τοῦ θανάτου τὴν βίαν ὑπέμεινας· ταῦτα καὶ βασιλεῖς φέρουσιν, ἐζημιώθησαν πολλάκις ἄρχοντες, ζημιοῦνται καὶ δυνάσται· ἐπίγνωθι σεαυτοῦ τὴν ψῆφον φύσιν , ἄνθρωπος εἶ ὢν · μετὰ πάντων καὶ αὐτὸς τῶν κοινῶν τῆς φύσεως ἀπολαύεις ἀπολάβεις νόμων. ταῦτα καὶ τούτων πλείονα φθέγγῃ, ὅταν ἄλλον ἄλλων παρακαλῇς. ἢ εἰ γὰρ ἄλλων μὲν διδάσκαλος γενναῖος εἶ , σεαυτῷ δὲ οὐδὲ οὔτε οἰκτρὸς μαθητής· μεγάλης ἐστὶ καὶ γενναίας ψυχῆς, τὸ ἐν τῇ ἀκμῇ τῶν παθῶν φιλοσοφεῖν. εἴ τις δύναται ἐφʼ ἑκάστης συμφορᾶς ἢ λύπης ἢ ζημίας λέγειν· δίκαιος εἶ, κύριε, καὶ εὐθεῖς αἱ κρίσεις σου· ζημιοῦται μὲν ὡς ἄνθρωπος, στεφανοῦται δὲ ὡς φιλόθεος φιλόθεως . ὁ βίος, ἀδελφοὶ, πολλῆς γέμει γέμη δυσκολίας καὶ δεῖ πάντως καὶ δίκαιον καὶ ἄδικον καὶ εὐσεβῆ καὶ ἀσεβῆ θλίβεσθαι. ἀλλὰ πολλὴ ἡ διαφορά· ἄλλο ἄλλον γάρ ἐστιν, ὡς οἰκεῖον παιδεύεσθαι, καὶ ἄλλο, ὡς ἀλλότριον μαστίζεσθαι μαστήζεσθαι . τύπτεται υἱός, τύπτεται καὶ οἰκέτης τύπτεται καὶ υἱός, τύπτεται καὶ οἰκέτης τύπτεται καὶ οἰκέτης, τύπτεται καὶ υἱός · ἀλλʼ ὁ μὲν ὡς δοῦλος ἁμαρτήσας, ὁ δὲ ὡς ἐλεύθερος καὶ ὡς υἱὸς ἐπιστροφῆς δεόμενος· οὐ ποιοῦσιν αἱ πληγαὶ τὴν ὁμοτιμίαν. οὐκ, ἐὰν πάθῃ εὐσεβὴς ἃ πάσχει ἀσεβὴς, ὁμότιμος γίνεται τοῦ ἀσεβοῦς· ἀλλὰ λογίζεται τούτῳ τοῦτο ἡ εἰ παιδεία παιδία εἰς θλῖψιν θλῖψην καὶ δοκιμασίαν, τῷ δὲ ἀσεβεῖ ἀσεβῆ εἰς μάστιγας μάστηγας καὶ τιμωρίαν. διὰ τοῦτο ταύτας ταυτας ταὐτὰς αὐτὰς τὰς δυσκολίας εἰδὼς ὁ μακάριος Δαυῒδ περὶ μὲν τῶν δικαίων λέγει οὑτωσί πως φησιν · πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων. ἀλλʼ ὅρα τὸ ἐπαγόμενον· καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ κύριος. οὔπω οὐδέπω εἶπε τὴν θλῖψιν καὶ ὑπέδειξε τὴν ἴασιν. περὶ δὲ τῶν ἐναντίων· πολλαὶ αἱ μάστιγες μάστηγαις τοῦ ἁμαρτωλοῦ· καὶ οὐδὲν τὸ ἐπαγόμενον. τῶν δὲ δικαίων πολλαὶ μὲν αἱ θλίψεις, ἐκ δὲ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ κύριος. ταῦτα δέ τις ἀκούων μὴ ἑαυτοῦ ἑαυτὸν ἀπογινωσκέτω μηδὲ λεγέτω· εἰ τοίνυν ὡς ἁμαρτωλὸς μαστίζομαι ἐλπίδα μὴ ἔχων, ἄκαρπός μοί ἐστιν ἡ παιδεία. ἁμαρτωλὸν ἁμαρτολὸν γὰρ ἐκάλεσε νῦν ἡ γραφὴ οὐ τὸν πάντη πάντι τῆς εὐσεβείας ἀλλότριον, ἀλλʼ οὐ τὸν δίκαιον τὸν θλιβόμενον ἀλλʼ οὐ ἀλλὰ τὸν θλιβόμενον ἀλλὰ τὸν θλιβόμενον , τὸν καὶ καὶ εὐσεβείας μὲν μετέχοντα, πράγμασι δὲ ἀνθρωπίνοις ὀλισθαίνοντα. ἐπεὶ ὅτι ἁμαρτωλοὺς ἐλεεῖ ὁ θεός, μεστὴ πᾶσα ἡ γραφὴ τῶν ἐνεχύρων τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας. φησὶ γάρ· Ζῶ ἐγὼ, λέγει κύριος ὅτι , οὐ βούλομαι τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν . ὄμνυσιν ὤμνυσιν ὁ θεὸς οὐχ ὡς ἑαυτῷ ἀπιστῶν, ἀλλὰ τὴν ἡμετέραν ἀπιστίαν εἰς πίστιν ἐκβιαζόμενος. λεγέτω τοίνυν πᾶς ἄνθρωπος εἰς θλίψεις ἐν θλίψει ἐξεταζόμενος · δίκαιος εἶ, κύριε , καὶ εὐθεῖς αἱ κρίσεις σου· καὶ ὁμοῦ καὶ τὴν γενναίαν ἔδειξε ψυχὴν καὶ τὴν εὐσέβειαν οὐκ ἔλυσεν. οἷος ἦν ὁ μακάριος Ἰὼβ ὁ στρατηγήσας κατὰ πάν των τῶν παθῶν, ὁ πάντα νικὴσας τοῦ διαβόλου τὰ φόβητρα, ὁ πᾶσαν αὐτοῦ αὐτῶν τὴν μανίαν ἐκλύσας ἑλκύσας , ὁ τῇ τῆς στεῤῥότητι τῆς γνώμης τὰ κύματα τοῦ διαβόλου αὐτοῦ διαλύσας καταλύσας , ὁ πάντων ὁμοῦ στερηθεὶς καὶ τὸν τῶν πάντων κύριον οὐκ ἀρνηθείς ἀρνησάμενος . ἀλλὰ τὰ ἐκείνου στρατηγήματα ἴδιον λήψεται λόγον· Verweis auf weitere Homilie. καὶ γὰρ ἀληθῶς ἰδίου δεῖται καιροῦ πρὸς ἐξέτασιν, μὴ τῇ παραδρομῇ τῶν λόγων ὑβρίσωμεν τὰ ἐκείνου γενναία παλαίσματα· ἐκεῖνα δὲ πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχωμεν ἔχ ο ω μεν , ἅπερ εἶπεν ὁ γενναῖος ἐκεῖνος ἐκεῖνος ὁ γενναῖος ὁ γενναῖος ἐκεῖνος καὶ μέγας ἀγωνιστής ὁ μέγας ἐκεῖνος καὶ γενναῖος ἀγωνιστής · ἐπειδὴ γὰρ σφραγῖδα τοῖς εἰρημένοις ἐπιθεὶς οὑτωσί πως ἐπάγει καὶ . πάντων γὰρ γυμνωθεὶς ἑαυτὸν εὐσεβείας οὐκ ἐγύμνωσεν, ἀλλά φησιν γἀρ · ὁ κύριος ἔδωκεν, ὁ κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο. καλὸν τὸ ἔδοξε · παραχωρεῖ τῇ αὐθεντίᾳ τῇ αὐθεντίᾳ τῇ αὐθεντείᾳ τῇ αὐθεντείᾳ τὴν αὐθεντείαν , οὐ περιεργάζεται τὴν διοίκησιν· οὐκ εἶπεν ὡς ἡμεῖς· διὰ τί νέοι ἀποθνήσκουσι καὶ γέροντες ἑφθοὶ μένουσι; ποία διοίκησις αὕτη; ἐπιθυμεῖ γέρων γέρον θανάτου λελυμένος ταῖς σαρξὶν ἐνδεής τε χρημάτων καὶ πάσης πᾶσι ἄλλης παραμυθίας καὶ οὐ τυγχάνει τῆς ἐπιθυμίας · καὶ παῖς ἐπέραστον ἐράσμιον ἔχων κάλλος ποθεινὸς ποθινὸς τοῖς γονεῦσιν ἄωρος ἀώρως ἄωρως ἀόρως ἁρπάζεται; μάθε μὴ τοιαῦτα ζητεῖν, μάθε λέγειν· τὰ κρίματά σου ἄβυσσος πολλή· μάθε λέγειν· δίκαιος εἶ, κύριε, καί εὐθεῖς αἱ κρίσεις σου· μάθε λέγειν· ὡς τῷ κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· γνώριζε τὴν αὐθεντίαν αὐθεντείαν αὐθεντείαν , ἵνα γνωρίσῃς τὴν εὐσέβειαν.