Unum tamen uehementi conatu, 
 qui inter eos infantulus uidebatur, nomine Maximum, cupiebant 
 auctores malorum a sanctorum consortio separare dicentes: 
 infantule, quid festinas ad mortem? dimitte eos, insaniunt, 
 et audi consilium nostrum, ut possis inuenire uitae remedium 
 et tanti regis adire palatium*. Tunc ille, aetate quidem puerili, 
 senili tamen maturitate, clamabat: nemo me separat a 
 sancto patre meo Liberato abbate et a fratribus meis, qui me 
 in monasterio nutrierunt. Cum ipsis sum in timore dei conuersatus, 
 cum ipsis desidero passionem suscipere, cum quibus 
 credo me et futuram gloriam inuenire.