Incipit a testimonio dei et merito fidei, cum dicimus, 
 PATER QVI IN CAELIS ES. nam et deum oramus et fidem commendamus, 
 cuius meritum est haec appellatio. scriptum est: 
 qui in eum crediderint, dedit eis potestatem, ut filii 
 dei uocentur. quamquam frequentissime dominus patrem 
 nobis pronuntiauit deum, immo et praecepit, ne quem in terris 
 patrem uocemus, nisi quem habemus in caelis. itaque sic 
 adorantes etiam praeceptum obimus. felices, qui patrem 
 agnoscunt. hoc est quod Israeli exprobratur, quod caelum

 1] Ioh. 3, 31. 23] ibid. 1, 12. 25] cf. Matth. 23, 9. 

 4 sofiam A sic fere semper 5 precepto A 7 abditis Gel modestum 
 B [et modestum fidei] B 9 sequens Iun: sequente AB 
 10 praecepto; quod etsi proinde Urs perinde scripsi: proinde AB pertinet 
 Iim fidem hominis x 11 dm A 12 simus Rig attamen Urs 
 14 interpretatimonis A corr . 16 uel uenerationem AB; uel del. Gel 
 21 pater noster Urs 23 crediderint B, credider (— crediderunt) A 
 24 quanquam A 25 pronunciauit A 28 israeli B sic semper, israheli 
 sic fere semper A exprobatur A 
 

 ac terram spiritus contestatur, filios, dicens, genui, et illi 
 me non agnouerunt. dicendo autem patrem deum quoque 
 cognominamus. appellatio ista et pietatis et potestatis est. 
 item in patre filius inuocatur. ego enim, inquit, et pater 
 unum sumus. ne mater quidem ecclesia praeteritur. siquidem 
 in filio et patre mater recognoscitur, de qua constat et 
 patris et filii nomen. uno igitur genere aut uocabulo et deum 
 cum suis honoramus et praecepti meminimus et oblitos patris 
 - denotamus.