Incipit a testimonia dei et merito fidei, cum dicimus, P(??)TER
QUI IN CAELIS ES. Nam et deum eramus et fidem commendamus,
 cuius meritum est haec appellatio. Scriptum est, Qui in eum crediderint,
dedit eis potestatem, at filii dei vocentur. Quamquam
frequentissime dominus patrem nobis pronuntiavit deum, immo et
 praecepit, ne quem in terris patrem vocemus, nisi quem habemus
in caelis. Itaque sic adorantes etiam praeceptum obimus. Felices,
qui patrem agnoscunt. Hoc est quod Israëli exprobratur, quod
 caelum ac terram spiritus contestatur, Filios, dicens, genui, et illi
me non agnoverunt. Dicendo autem patrem deum quoque cognominamus.
Appellatio ista et pietatis et potestatis est. Item in
 patre filius invocatur. Ego enim, inquit, et pater unum sumus.
Ne mater quidem ecclesia praeteritur. Siquidem in filio et patre
 

mater recognescitur, de qua con(??) et patris et (??)lii nomen. Une
igitur genere aut vocabulo et deum cum suis honoramus et praecepti meminimus et oblitos patris denotamus.