Sed dicitis sectam nomine puniri sui auctoris. Primo quidem
sectam de auctoris appellatione notari utique probum usitatumque
ius est, dum philosophi quoque de auctoribus cognominentur Pythagorici
et Platonici, ut medici Erasistratei et grammatici Aristarchii.
 

Itaque si ob auctorem malum mala secta, tradux mali nominis
plectitur. Atquin temeritate praesumeretur. Prius erat cognoscere
auctorem, ut cognosceretur secta, quam de secta inspectionem
auctoris retinere. At nunc necessario ignorando sectam, quia
ignoratis auctorem, aut non recensendo auctorem, quia nec sectam
recensetis, in solum nomen inpingitis, quasi in illo detinentes sectam
et auctorem, quos omnino non nostis. Et tamen philosophis
patet libertas transgrediendi a vobis in sectam et auctorum et suum
nomen, nec quisquam illis odium movet, cum in mores, ritus,
cultus victusque vestros palam ac publice omnem eloquii amaritudinem
elatrent, cum legum contemptu, sine respectu personarum, ut
quidam etiam in principes ipsos libertatem suam inpune iaculentur.
Sed veritatem saeculo operosissimam philosophi quidem affectant,
possident autem Christiani, ideoque qui possident, magis displicent,
quia qui affectat, inludit, qui possidet, defendit. Denique Socrates
ex ea parte damnatus est, qua propius temptaverat veritatem,
deos vestros destruendo. Quamquam nondum tunc in terris nomen
Christianum, tamen veritas semper damnabatur. Itaque et sapientem
non negabitis cui etiam Pythius vester testimonium dixerat.
Virorum, inquit, omnium Socrates sapientissimus. Vicit Apollinem
veritas, ut ipse adversus se pronuntiaret; confessus est enim se
deum non esse, sed eum quoque sapientissimum affirmans qui deos
abnuebat. Porro apud vos eo minus sapiens, quia deos abnuens,
cum ideo sapiens, quia deos ab(??)ens. Quo more etiam nobis soletis:
 

Bonus vir Lucius Titius, tantum quod Christianus. Item
alius: Ego miror Gaium Seium gravem virum factum Christianum.
Pro stultitiae caecitate laudant quae sciunt, vituperant quae nesciunt,
et id quod sciunt eo quod nesciunt vitiant. Nemini subvenit, ne
ideo bonus quis et prudens, quia Christianus, aut ideo Christianus,
quia prudens et bonus, cum sit humanius occulta manifestis adiudicare
quam manifesta de occulto praeiudicare. Alii quos retro
ante hoc nomen vagos, viles, improbos norant, emendatos repente
mirantur, et tamen mirari quam assequi norunt: alii tanta obstinatione
certant, ut cum suis utilitatibus depugnent, quas de commercio
istius nominis capere possunt. Scio maritum unum atque
alium, anxium retro de uxoris suae moribus, qui ne mures quidem
in cubiculum inrepentes sine gemilu suspicionis sustinebat, comperta
causa novae sedulitatis et inusitatae captivitatis omnem uxori
patientiam obtulisse, se negasse zelotypum, maluisse lupae quam
Christianae maritum; ipsi suam licuit in perversum demutare naturam,
mulieri non permisit in melius reformari. Pater filium, de
quo queri desierat, exheredavit. Dominus servum, quem praeterea
necessarium senserat, in ergastulum dedit. Simul quis intellexerit
Christianum, mavult nocentem. Nam et ipsa per se traducitur
disciplina, nec aliunde prodimur quam de bono nostro, si et mali
de suo malo radiant. Aut nos soli contra instituta naturae pessimi
de bono denotamur? Quid enim insigne praeferimus, nisi
primam sapientiam, qua frivola humanae manus opera non adoramus,
 

abstinentiam, qua ab alieno temperamus, pudicitiam, quam
nec oculis contaminamus, misericordiam, qua super indigentes flectimur,
ipsam veritatem, qua offendimus, ipsam libertatem, pro qua
mori novimus? Qui vult intellegere qui sint Christiani, istis indicibus
utatur necesse est.