Exegisti a me. Novate, ut scriberem quemadmodum posset ira leniri, nec immerito mihi videris
hunc praecipue affectum pertimuisse maxime ex omnibus taetrum ac rabidum. Ceteris enim aliquid quieti
placidique inest, hic totus concitatus et in impetu
doloris est, armorum sanguinis suppliciorum minime
humana furens cupiditate, dum alteri noceat sui neglegens, in ipsa irruens tela et ultionis secum ultorem
 tracturae avidus.
 Quidam itaque e sapientibus viris
iram dixerunt brevem insaniam; aeque enim impotens
sui est, decoris oblita, necessitudinum immemor, in
quod coepit pertinax et intenta, rationi consiliisque
praeclusa, vanis agitata causis, ad dispectum aequi
verique inhabilis, ruinis simillima, quae super id quod
 oppressere franguntur.
 Ut scias autem non esse sanos
quos ira possedit, ipsum illorum habitum intuere ;
nam ut furentium certa indicia sunt audax et minax

 
vultus, tristis frons, torva facies, citatus gradus,
inquietae manus, color versus, crebra et vehementius
acta suspiria, ita irascentium eadem signa sunt :
 flagrant ac micant oculi, multus ore toto rubor exaestuante ab imis praecordiis sanguine, labra quatiuntur, dentes comprimuntur, horrent ac surriguntur
capilli, spiritus coactus ac stridens, articulorum se
ipsos torquentium sonus, gemitus mugitusque et
parum explanatis vocibus sermo praeruptus et conplosae saepius manus et pulsata humus pedibus et
totum concitum corpus" magnasque irae minas agens,"
foeda visu et horrenda facies depravantium se atque
 intumescentium
 —nescias utrum magis detestabile
vitium sit an deforme. Cetera licet abscondere et
in abdito alere ; ira se profert et in faciem exit,
quantoque maior, hoc effervescit manifestius. Non
vides ut omnium animalium, simul ad nocendum
insurrexerunt, praecurrant notae ac tota corpora
solitum quietumque egrediantur habitum et feritatem
 suam exasperent ?