Cato non cum feris manus contulit, quas consectari venatoris agrestisque est, nec

 
monstra igne ac ferro persecutus est nec in ea
tempora incidit quibus credi posset caelum umeris
unius inniti. Excussa iam antiqua credulitate et
saeculo ad summam perducto sollertiam cum ambitu
congressus, multiformi malo, et cum potentiae immensa cupiditate, quam totus orbis in tres divisus
satiare non poterat, adversus vitia civitatis degenerantis et pessum sua mole sidentis stetit solus et
cadentem rem publicam, quantum modo una retrahi
manu poterat, tenuit, donec abstractus comitem se
diu sustentatae ruinae dedit simulque exstincta sunt
quae nefas erat dividi; neque enim Cato post
 libertatem vixit nec libertas post Catonem.
 Huic tu
putas iniuriam fieri potuisse a populo, quod aut
praeturam illi detraxit aut togam ? Quod sacrum
illud caput purgamentis oris adspersit ? Tutus est
sapiens nec ulla affici aut iniuria aut contumelia
potest.