Nuper cum incidisset mentio M. Catonis, indigne
ferebas, sicut es iniquitatis impatiens, quod Catonem
aetas sua parum intellexisset, quod supra Pompeios
et Caesares surgentem infra Vatinios posuisset, et
tibi indignum videbatur, quod illi dissuasuro legem
toga in foro esset erepta quodque a rostris usque
ad arcum Fabianum per seditiosae factionis manus
traditus voces improbas et sputa et omnis alias
insanae multitudinis contumelias pertulisset.
 Tum ego respondi habere te, quod rei publicae
nomine movereris, quam hinc P. Clodius, hinc
Vatinius ac pessimus quisque venundabat et caeca
cupiditate correpti non intellegebant se dum vendunt
et venire. Pro ipso quidem Catone securum te esse
iussi; nullam enim sapientem nec iniuriam accipere
nec contumeliam posse, Catonem autem certius exemplar sapientis viri nobis deos immortalis dedisse
quam Ulixen et Herculem prioribus saeculis. Hos
enim Stoici nostri sapientes pronuntiaverunt, invictos
laboribus et contemptores voluptatis et victores
 omnium terrorum.