Octavia et

 
Livia, altera soror Augusti, altera uxor, amiserant
filios iuvenes, utraque spe futuri principis certa.
Octavia Marcellum, cui et avunculus et socer
incumbere coeperat, in quem onus imperii reclinare,
adulescentem animo alacrem, ingenio potentem,
sed frugalitatis continentiaeque in illis aut annis aut
opibus non mediocriter admirandae, patientem
laborum, voluptatibus alienum, quantumcumque
imponere illi avunculus et, ut ita dicam, inaedificare
voluisset, laturum ; bene legerat nulli cessura ponderi
fundamenta.
 Nullum finem per omne vitae suae
tempus flendi gemendique fecit nec ullas admisit voces
salutare aliquid adferentis ; ne avocari quidem se
passa est, intenta in unam rem et toto animo adfixa.
Talis per omnem vitam fuit, qualis in funere, non dico
non ausa consurgere, sed adlevari recusans, secundam
orbitatem iudicans lacrimas amittere. Nullam habere
imaginem filii carissimi voluit, nullam sibi de illo fieri
mentionem. Oderat omnes matres et in Liviam
maxime furebat, quia videbatur ad illius filium
transisse sibi promissa felicitas. Tenebris et solitu-
dini familiarissima, ne ad fratrem quidem respiciens,
carmina celebrandae Marcelli memoriae composita
aliosque studiorum honores reiecit et aures suas
adversus omne solacium clusit. A sollemnibus
officiis seducta et ipsam magnitudinis fraternae

 
nimis circumlucentem fortunam exosa defodit se
et abdidit. Adsidentibus liberis, nepotibus lugubrem
vestem non deposuit, non sine contumelia omnium
suorum, quibus salvis orba sibi videbatur.