Ita in re
nova haesitabam verebarque, ne haec non consolatio
esset, sed exulceratio. Quid, quod novis verbis nec
ex vulgari et cotidiana sumptis adlocutione opus
erat homini ad consolandos suos ex ipso rogo caput
adlevanti ? Omnis autem magnitudo doloris modum
excedentis necesse est dilectum verborum eripiat,
 cum saepe vocem quoque ipsam intercludat.
 Utcumque conitar non fiducia ingenii, sed quia possum
instar efficacissimae consolationis esse ipse consolator.
Cui nihil negares, huic hoc utique te non esse negaturam, licet omnis maeror contumax sit, spero, ut
desiderio tuo velis a me modum statui.