Saepe iam, mater optima, impetum cepi consolandi te, saepe continui. Ut auderem, multa me
impellebant. Primum videbar depositurus omnia
incommoda, cum lacrimas tuas, etiam si supprimere
non potuissem, interim certe abstersissem ; deinde
plus habiturum me auctoritatis non dubitabam ad
excitandam te, si prior ipse consurrexissem ; praeterea timebam, ne a me victa fortuna aliquem
meorum vincere L Itaque utcumque conabar manu
super plagam meam imposita ad obliganda vulnera
 vestra reptare.
 Hoc propositum meum erant rursus
quae retardarent. Dolori tuo, dum recens saeviret,
sciebam occurrendum non esse, ne illum ipsa solacia
irritarent et accenderent ; nam in morbis quoque
nihil est perniciosius quam immatura medicina.
Expectabam itaque, dum ipse vires suas frangeret

 
et ad sustinenda remedia mora mitigatus tangi se
ac tractari pateretur. Praeterea eum omnia clarissimorum ingeniorum monimenta ad compescendos
moderandosque luctus composita evolverem, non
inveniebam exemplum eius, qui consolatus suos
 esset, eum ipse ab illis comploraretur.