Saepe a me, Innocenti carissime, postulasti, ut de eius miraculo 
 rei, quae in nostram aetatem inciderat, non tacerem. 
 cumque ego id uerecunde et uere, ut nunc experior, negarem 
 meque adsequi posse diffiderem, siue quia omnis humanus 
 sermo inferior esset laude caelesti, siue quia otium quasi 
 quaedam ingenii robigo paruulam licet facultatem pristini siccasset 
 eloquii, tu e contrario adserebas in dei rebus non 
 possibilitatem inspici debere, sed animum, neque eum posse 
 uerba deficere, qui credidisset in uerbo.