Non sum nescius, piissime imperator, ca, quae de 
 nonnullis negotiis ad conscientiae publicae audientiam proferan-. 
 tur, pro dignitate eorum, qui eloquuntur, uel grauia existimari 
 solere uel leuia, dum distantis opinionis ambiguam sententiam 
 ad studium intellegentiae permouet hominis; contemtus aut gratia. 
 sed mihi apud te de diuina re pia dicturo nullus uulgatae consuctudinis 
 metus est, quia, cum sis bonus ac religiosus, nec uitium 
 iudicii apud prudentes religionum, quid a quo audiat, sed an, quae 
 audiat,sint religiosa, diiudicet. et quia mihi a deo [de] praesentia tuae 
 opportunitas praestita est, nec erga haec quidem conscientiae meae 
 cessauit officium, ut in eum, quem apud te habeo de religione sermonem, 
 indignitas forte aliqua tecum loquentis offendat.