Ipsa quidem Virtus pretium sibi, solaque late Fortunae secura nitet nec fascibus ullis erigitur plausuve petit clarescere vulgi. nil opis externae cupiens, nil indiga laudis, divitiis animosa suis inmotaque cunctis casibus ex alta mortalia despicit arce. attamen invitam blande vestigat et ultro ambit honor: docuit totiens a rure profectus lictor et in mediis consul quaesitus aratris. te quoque naturae sacris mundique vacantem, emeritum pridem desudatisque remotum iudiciis eadem rursum complexa potestas evehit et reducem notis imponit habenis. accedunt trabeae: nil iam, Theodore, relictum, quo virtus animo crescat vel splendor honori.1 culmen utrumque tenes: talem te protinus anni formavere rudes, et dignum vita curuli traxit iter primaeque senes cessere iuventae. iam tum canities animi, iam dulce loquendi pondus et attonitas sermo qui duceret aures,