nec Boreas nimbos aut sol ardentior egit: imperii lux ilia fuit; praesagus obibat cuncta nitor risitque tuo natura sereno. visa etiam medio populis mirantibus audax Stella die, dubitanda nihil nec crine retuso languida, sed quantus numeratur nocte Bootes, emicuitque plagis alieni temporis hospes ignis et agnosci potuit, cum luna lateret: sive parens Augusta fuit, seu forte reluxit divi sidus avi, seu te properantibus astris cernere sol patiens caelum commune remisit. adparet quid signa ferant. ventura potestas claruit Ascanio, subita cum luce comarum innocuus flagraret apex Phrygioque volutus vertice fatalis redimiret tempora candor. at tua caelestes inlustrant omina flammae. talis ab Idaeis primaevus Iuppiter antris possessi stetit arce poli famulosque recepit natura tradente deos; lanugine nondum vernabant vultus nec adhuc per colla fluebant moturae convexa comae; tum scindere nubes discebat fulmenque rudi torquere lacerto. Laetior augurio genitor natisque superbus iam paribus duplici fultus consorte redibat splendebatque pio complexus pignora curru. haud aliter summo gemini cum patre Lacones, progenies Ledaea, sedent: in utroque relucet frater, utroque soror; simili chlamys effluit auro; stellati pariter crines. iuvat ipse Tonantem error et ambiguae placet ignorantia matri;