tanta sequi? miles stabuli Ptolomaeus in illis notior: hic longo lassatus paelicis usu donat Arinthaeo; neque enim iam dignus haberi nec maturus emi. cum fastiditus abiret, quam gemuit, quanto planxit divortia luctu! “haec erat, heu, Ptolomaee, fides? hoc profuit aetas in gremio consumpta tuo lectusque iugalis et ducti totiens inter praesaepia somni? libertas promissa perit? viduumne relinquis Eutropium tantasque premunt oblivia noctes, crudelis? generis pro sors durissima nostri! femina, cum senuit, retinet conubia partu, uxorisque decus matris reverentia pensat. nos Lucina fugit, nec pignore nitimur ullo. cum forma dilapsus amor; defloruit oris gratia: qua miseri scapulas tutabimur arte? qua placeam ratione senex?” Sic fatus acutum adgreditur lenonis opus, nec segnis ad artem mens erat officiique capax omnesque pudoris hauserat insidias. custodia nulla tuendo fida toro; nulli poterant excludere vectes: ille vel aerata Danaen in turre latentem eliceret. fletus domini fingebat amantis, Indomitasque mora, pretio lenibat avaras lascivasque iocis; non blandior ullus euntis ancillae tetigisse latus leviterque reductis vestibus occulto crimen mandasse susurro nec furtis quaesisse locum nec fraude reperta cautior elusi fremitus vitare mariti. haud aliter iuvenum flammis Ephyreia Lais