aequales Aurora togas, Aegyptia rura in partem cessere novae, spes unica nobis restabat Libyae, quae vix aegreque fovebat; solo ducta Noto, numquam secura futuri, semper inops, ventique fidem poscebat et anni. hanc quoque nunc Gildo rapuit sub fine cadentis autumni. pavido metimur caerula voto, puppis si qua venit, si quid fortasse potenti vel pudor extorsit domino vel praedo reliquit. pascimur arbitrio Mauri nec debita reddi, sed sua concedi iactat gaudetque diurnos ut famulae praebere cibos vitamque famemque librat barbarico fastu vulgique superbit fletibus et tantae suspendit fata ruinae. Romuleas vendit segetes et possidet arva vulneribus quaesita meis. ideone tot annos flebile cum tumida bellum Carthagine gessi? idcirco voluit contempta luce reverti Regulus? hoc damnis, genitor, Cannensibus emi? incassum totiens lituis navalibus arsit Hispanum Siculumque fretum vastataque tellus totque duces caesi ruptaque emissus ab Alpe Poenus et attonitae iam proximus Hannibal urbi? scilicet ut domitis frueretur barbarus Afris, muro sustinui Martem noctesque cruentas Collina pro turre tuli? Gildonis ad usum Carthago ter victa ruit? hoc mille gementis Italiae clades impensaque saecula bellis, hoc Fabius fortisque mihi Marcellus agebant, ut Gildo cumularet opes? haurire venena