Quid me felicem totiens iactastis, amici? Qui cecidit, stabili non erat ille gradu. Haec dum mecum tacitus ipse reputarem querimoniamque 
 lacrimabilem stili officio signarem, astitisse 
 mihi supra verticem visa est mulier reverendi admodum ; 
 vultus oculis ardentibus et ultra communem hominum 
 valentiam perspicacibus, colore vivido atque inexhausti 
 vigoris, quamvis ita aevi plena foret, ut nullo modo nostrae 
 crederetur aetatis, statura discretionis ambiguae. Nam 
 nunc quidem ad communem sese hominum mensuram 
 cohibebat, nunc vero pulsare caelum summi verticis 
 cacumine videbatur; quae cum altius caput extulisset, 
 ipsum etiam caelum penetrabat respicientiumque hominum 
 frustrabatur intuitum. Vestes erant tenuissimis filis subtili 
 artificio indissolubili materia perfectae, quas, uti post eadem 
 prodente cognovi, suis manibus ipsa texuerat; quarum