Juque per obliqui fauces vexate Saravi, qua bis terna fremunt scopulosis ostia pilis, cum defluxisti famae maioris in amnem, liberior laxos exerces, barbe, natatus: tu melior peiore aevo, tibi contigit omni spirantum ex numero non inlaudata senectus. Nec te puniceo rutilantem viscere, salmo, transierim, latae cuius vaga verbera caudae gurgite de medio summas referuntur in undas, occultus placido cum proditur aequore pulsus. tu loricato squamosus pectore, frontem lubricus et dubiae facturus fercula cenae, tempora longarum fers incorrupte morarum, praesignis maculis capitis, cui prodiga nutat alvus opimatoque fluens abdomine venter. quaeque per Illyricum, per stagna binominis Histri spumarum indiciis caperis, mustela, natantum, in nostrum subvecta fretum, ne laeta Mosellae flumina tam celebri defrudarentur alumno. quis te naturae pinxit color! atra superne puncta notant tergum, qua lutea circuit iris; lubrica caeruleus perducit tergora fucus; corporis ad medium fartim pinguescis, at illinc usque sub extremam squalet cutis arida caudam. Nec te, delicias mensarum, perca, silebo, amnigenos inter pisces dignande marinis, solus puniceis facilis contendere mullis: nam neque gustus iners solidoque in corpore partes segmentis coeunt, sed dissociantur aristis. hic etiam Latio risus praenomine, cultor