libellum, quem ad nepotulum meum, sororis tuae lilium, instar protreptici
 luseram, venturus ipse praemisi legendum. hoc enim malui quam ipse
 recitare, esset ut tibi censura liberior, quae duabus causis impediri
 solet: quod aures nostras audita velocius quam lecta praetereunt et quod
 sinceritas iudicandi praesentia recitantis oneratur, nunc tibi utrumque
 integrum est, quia et legenti libera mora est et iudicaturo non obstat
 nostri verecundia. Set heus tu, fili dulcissime, habeo quod admoneam, si
 qua tibi in his versiculis videbuntur (nam vereor, ut multa sint)
 fucatius concinnata quam verius et plus coloris quam suci habere, ipse
 sciens fluere permisi, venustula ut essent magis,
 quam forticula, instar virginum, quas matres student demissis umeris esse, vineto pectore,
 ut graciles sient. nosti cetera. Superest igitur, ut dicas: quid moraris iudicationem meam de eo, quod
 ipse pronuntias esse mendosum? dicam scilicet me huiusmodi versibus
 foris erubescere, set intra nos minus verecundari; namque ego haec annis
 illius magis quam meis scripsi aut fortasse et meis: δὶσ παῖδεσ οἱ γέροντεσ . ad summam valeat
 austeritas tua: mihi eum infante ratio est . Vale, fili
 dulcissime.