Adhuc maerens et dolens, fratres, sisto me sanctitati uestrae; 
 nec enim praeteriti casus - dicam mei dicam uestri? — dolorem potui 
 digerere. ter conatus sum uerbum, unde debitor sum, uobis subministrare: 
 totiens et meae et uestrae lacrimae conantis uocem 
 suppresserunt nec potui melius curas quibus premebar quam 
 ubertate lacrimarum explicare. quid ergo fiet? numquamne meo, 
 numquam uestro luctui limes statuetur? quotiens me uidebitis 
 intrantem, non cessabitis pectora tundere et gemitus dare? quotiens 
 uos congregatos uidero, in lacrimas ibo et suspiria? tempus 
 lugendi et mihi et uobis circumscripserunt eloquia diuina nec 
 dolui cum uos lacrimantes uidi — et ad Lazari recordationem 
 fleuit dominus Iesus Christus et qui eum flentem uidebant Iudaei 
 dixerunt: ecce quomodo diligebat eum! —, immo potius 
 si quid in lacrimis iucundum, si quid gratum esse potest, illud 
 e uestris collegi. dicebam enim intra me: \'ecce quomodo diligebant 
 eum!) qui patrem tanto affectu prosequebantur, eundem 
 dabunt et filio qui eorum pater factus est. heredem oneris facient 
 heredem amoris; qui succedit honori, succedet et caritati. bonum 
 ingredienti omen est antiquae in pastorem dilectionis in ouibus signa 
 uidere. fiet amoris translatio in eum cui facta est curarum collatio, 
 nec mutato pastore cessabunt eum diligere qui debet oues pascere, 
 cuius uocem audient et qui deo teste conscientia teste paratus 
 est cum adiutorio domini pro ouicularum minima animam suam 
 impendere et superimpendere.