Pontificatum maximum ideo se professus accipere ut puras seruaret manus, fidem
 praestitit, nec auctor posthac cuiusquam necis nec conscius, quamuis interdum ulciscendi
 causa non deesset, sed periturum se potius quam perditurum adiurans. duos patricii
 generis conuictos in adfectatione imperii nihil amplius quam ut desisterent monuit,
 docens principatum fato dari, si quid praeterea desiderarent promittens se tributurum.
 et confestim quidem ad alterius matrem quae procul
 aberat, cursores suos misit, qui anxiae saluum filium nuntiarent, ceterum ipsos non
 solum familiari cenae adhibuit, sed et insequenti die gladiatorum spectaculo circa se ex
 industria conlocatis oblata sibi ferramenta pugnantium inspicienda porrexit. dicitur
 etiam cognita utriusque genitura imminere ambobus periculum adfirmasse, uerum quandoque
 et ab alio, sicut euenit. Fratrem insidiari sibi non desinentem, sed paene ex professo sollicitantem exercitus,
 meditantem fugam, neque occidere neque seponere ac ne in minore quidem honore habere
 sustinuit, sed, ut a primo imperii die, consortem successoremque testari perseuerauit,
 nonnumquam secreto precibus et lacrimis orans, ut tandem mutuo erga se animo uellet
 esse.