Longe indulgentius dii in poeta Simonide, 
cuius salutarem inter quietem admonitionem consilii 
firmitate roborarunt: is enim, cum ad litus nauem 
appulisset inhumatumque corpus iacens sepulturae 
mandasset, admonitus ab eo ne proximo die
nauigaret, in terra remansit. qui inde soluerant, fluctibus 
et procellis in conspectu eius obruti sunt: ipse 
laetatus est, quod uitam suam somnio quam naui credere 
maluisset. memor autem beneficii elegantissimo
carmine aeternitati consecrauit, melius illi et
diuturnius in animis hominum sepulcrum constituens quam 
in desertis et ignotis harenis struxerat.