Ducit illum ad tribunal Aeaci: is lege Cornelia
 quae de sicariis lata est, quaerebat. Postulat, nomen eius recipiat; edit
 subscriptionem: occisos senatores XXXV, equites R. CCXXI, ceteros ὅσα ψάμαθόσ τε κόνισ τε. . Advocatum non invenit.
 Tandem procedit P. Petronius, vetus convictor eius, homo Claudiana lingua disertus,
 et postulat advocationem. Non datur. Accusat Pedo Pompeius magnis clamoribus.
 Incipit patronus velle respondere. Aeacus, homo iustissimus, vetat,
 et illum altera tantum parte audita condemnat et ait: αἴκε Ingens silentium
 factum est. Stupebant omnes novitate rei attoniti, negabant hoc unquam factum.
 Claudio magis iniquum videbatur quam novum. De genere poenae diu disputatum est,
 quid illum pati oporteret. Erant qui dicerent, Sisyphum satis diu laturam fecisse,
 Tantalum siti periturum nisi illi succurreretur, aliquando Ixionis miseri rotam
 sufflaminandam. Non placuit ulli ex veteribus missionem dari, ne vel Claudius unquam
 simile speraret. Placuit novam poenam constitui debere, excogitandum illi laborem
 irritum et alicuius cupiditatis speciem sine effectu. Tum Aeacus iubet illum alea
 ludere pertuso fritillo. Et iam coeperat fugientes semper tesseras quaerere et nihil
 proficere.
 Nam quotiens missurus erat resonante fritillo, utraque subducto fugiebat tessera fundo. Cumque recollectos auderet mittere talos, fusuro similis semper semperque petenti, decepere fidem: refugit digitosque per ipsos fallax adsiduo dilabitur alea furto. Sic cum iam summi tanguntur culmina montis, irrita Sisyphio volvuntur pondera collo. Apparuit subito C. Caesar et petere ilium in servitutem coepit; producit
 testes, qui illum viderant ab illo flagris, ferulis, colaphis vapulantem.
 Adiudicatur C. Caesari; Caesar illum Aeaco donat. Is Menandro liberto suo tradidit,
 ut a cognitionibus esset.