animum noverca, redde nunc nato patrem , vel astra forti, nec peto ut monstres iter; permitte tantum, genitor: inveniam viam. vel si times ne terra concipiat feras, properet malum quodcumque, dum terra Herculem habet videtque: nam quis invadet mala aut quis per urbes rursus Argolicas erit Iunonis odio dignus? in tutum meas laudes redegi, nulla me tellus silet: me sensit ursae frigidum Scythicae genus Indusque Phoebo subditus, cancro Libys; te, clare Titan, testor: occurri tibi quacumque fulges, nec meos lux prosequi potuit -triumphos, solis excessi vices intraque nostras substitit metas dies. natura cessit, terra defecit gradum: lassata prior est. nox et extremum chaos in me incucurrit: inde ad hunc orbem redi, nemo unde retro est. tulimus Oceani minas, nec ulla valuit quatere tempestas ratem 50 quamcumque pressi— pars quota est Perseus mei? iam vacuus aether non potest odio tuae sufficere nuptae quasque devincam feras tellus timet concipere nec monstra invenit. ferae negantur: Hercules monstri loco iam coepit esse; quanta enim fregi mala. quot scelera nudus! quicquid immane obstitit, solae manus stravere; nec iuvenis feras timui nec infans, quicquid est iussum, leve est, nec ulla nobis segnis illuxit dies.