properatque ut alium repetat in eundem rogum, quin luctu in ipso luctus exoritur novus novaeque circa funus exsequiae cadunt, tum propria flammis corpora alienis cremant; diripitur ignis: nullus est miseris pudor. non ossa tumuli sancta discreti tegunt: arsisse satis est— pars quota in cineres abit? dest terra tumulis, iam rogos silvae negant, non vota, non ars ulla correptos levant: cadunt medentes, morbus auxilium trahit. Adfusus aris supplices tendo manus matura poscens fata, praecurram ut prior patriam ruentem neve post omnis cadam fiamque regni funus extremum mei. o saeva nimium numina, o fatum grave! negatur uni nempe in hoc populo mihi mors tam parata? sperne letali manu contacta regna, linque lacrimas, funera, tabifica caeli vitia quae tecum invehis infaustus hospes, profuge iamdudum ocius — vel ad parentes. Ioc. Quid iuvat, coniunx, mala gravare questu? regium hoc ipsum reor: adversa capere, quoque sit dubius magis status et cadentis imperi moles labet, hoc stare certo pressius fortem gradu; haud est virile terga Fortunae dare. Oed. Abest pavoris crimen ac probrum procul, virtusque nostra nescit ignavos metus: si tela contra stricta, si vis horrida