mihi parcit uni? cui reservamur malo? inter ruinas urbis et semper novis deflenda lacrimis funera ac populi struem incolumis asto— scilicet Phoebi reus. sperare poteras sceleribus tantis dari regnum salubre? fecimus caelum nocens. Non aura gelido lenis afflatu fovet anhela flammis corda, non Zephyri leves spirant, sed ignes auget aestiferi canis Titan, leonis terga Nemeaei premens. deseruit amnes umor atque herbas color aretque Dirce, tenuis Ismenos fluit et tinguit inopi nuda vix unda vada. obscura caelo labitur Phoebi soror, tristisque mundus nubilo pallet die. nullum serenis noctibus sidus micat, sed gravis et ater incubat terris vapor: obtexit arces caelitum ac summas domos inferna facies, denegat fructum Ceres adulta, et altis flava cum spicis tremat, arente culmo sterilis emoritur seges, nec ulla pars immunis exitio vacat, sed omnis aetas pariter et sexus ruit, iuvenesque senibus iungit et gnatis patres funesta pestis, una fax thalamos cremat fletuque acerbo funera et questu carent, quin ipsa tanti pervicax clades mali siccavit oculos, quodque in extremis solet periere lacrimae: portat hunc aeger parens supremum ad ignem, mater hunc amens gerit