Iam nocte Titan dubius expulsa redit et nube maestus squalida exoritur iubar, lumenque flamma triste luctifica gerens prospiciet avida peste solatas domos, stragemque quam nox fecit ostendet dies. Quisquamne regno gaudet? O fallax bonum, quantum malorum fronte quam blanda tegis! ut alta ventos semper excipiunt iuga rupemque saxis vasta dirimentem freta quamvis quieti verberat fluctus maris, imperia sic excelsa Fortunae obiacent. quam bene parentis sceptra Polybi fugerant! curis solutus exul, intrepidus, vagans (caelum deosque testor) in regnum incidi: infanda timeo: ne mea genitor manu perimatur; hoc me Delphicae laurus monent, aliudque nobis maius indicunt scelus. est maius aliquod patre mactato nefas? pro misera pietas (eloqui fatum pudet», thalamos parentis Phoebus et diros toros gnato minatur impia incestos face; hic me paternis expulit regnis timor. non ego penates profugus excessi meos: parum ipse fidens mihimet in tuto tua, natura, posui iura. cum magna horreas, quod posse fieri non putes metuas tamen: cuncta expavesco meque non credo mihi. Iam iam aliquid in nos fata moliri parant, nam quid rear quod ista Cadmeae lues infesta genti strage tam late edita