ALBVCI SILI. Terrae
quoque suum finem habent et ipsius mundi aliquis
occasus est; nihil infinitum est: modum magnitudini
 
facere debes, quoniam fortuna non facit. magni
pectoris est inter secunda moderatio. Eundem
fortuna uictoriae tuae quem naturae finem facit:
imperium tuum cludit Oceanus. O quantum magnitudo
tua rerum quoque naturam supergressa est!
Alexander orbi magnus est, Alexandro orbis angustus
est. Aliquis etiam magnitudini modus est: non
procedit ultra spatia sua caelum, maria intra
terminos suos agitantur. Quidquid ad summum peruenit
incremento non reliquit locum. non magis
quidquam ultra Alexandrum nouimus quam ultra
Oceanum. MARILLI. Maria sequimur, terras cui
tradimus? Orbem quem non noui quaero, quem
uici relinquo.
 FABIANI. Quid? ista toto pelago infusa
caligo nauigantem tibi uidetur admittere, quae
prospicientem quoque excludit? Non haec India est
nec ferarum terribilis ille conuentus. inmanes
propone beluas, aspice quibus procellis fluctibusque
saeuiat, quas ad litora undas agat. tantus uentorum
concursus, tanta conuulsi funditus maris
insania est; nulla praesens nauigantibus statio est, nihil
salutare, nihil notum: rudis et inperfecta natura
penitus recessit. Ista maria ne illi quidem petierunt
qui fugiebant Alexandrum. Sacrum quidem terris
natura circumfudit Oceanum. Illi qui etiam siderum
collegerunt metas et annuas hiemis atque aestatis
 
uices ad certam legem redegerunt, quibus nulla pars
ignota mundi est, de Oceano tamen dubitant utrumne
terras uelut uinculum circumfluat, an in suum
colligatur orbem et in hos per quos nauigatur sinus
quasi spiramenta quaedam magnitudinis exaestuet;
ignem post se cuius augmentum ipse sit habeat, an
spiritum. Quid agitis, conmilitones? domitoremne
generis humani, magnum Alexandrum, eo dimittitis
quod adhuc quid sit disputatur? Memento
Alexander: matrem in orbe uicto adhuc magis quam pacato
relinquis.